Η ταινία είναι υπέροχη χάρη στην πρωταγωνίστρια, Μ. Τριανταφυλλίδου, και στην επιλογή του σκηνοθέτη να κάνει συχνά κοντινά πλάνα που μας δείχνουν κάθε έκφραση χαράς και θλίψης στο πρόσωπό της.
TIFF 2018 Review
Zhou Meiyan, από την ταινία “Μεϊλί”
Δύο γυναίκες, δύο παράλληλες ιστορίες
Στο φετεινό 59ο Δ.Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τις δύο κατά τη γνώμη μας σημαντικότερες γυναικείες ερμηνείες. Οι πρωταγωνίστριες του “Η Δουλειά της” του Ν. Λαμπώ και το “Μει-Λι” του Ζού Ζού, δηλαδή η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και η Τσί Γούν, κυριολεκτικά μαγνήτισαν το βλέμμα μας και μας μετέδωσαν με μοναδικό τρόπο τα δραματικά συμβάντα στον βαθιά καταπιεσμένων από του περίγυρους τους αλλά και από την ευρύτερη κοινωνική συνθήκη που βρίσκονται, ζουν και εξελίσσονται οι χαρακτήρες τους.
Δύο γυναίκες της εργατικής τάξης λοιπόν η μία στην Κίνα και η άλλη στην Ελλάδα, υπάρχουν και επικοινωνούν εξωκειμενικά μεταξύ τους προτείνοντάς μας δύο πορτραίτα με εξαιρετικό βάθος δραματουργικά αλλά και ταυτόχρονα δύο εξαιρετικά ψυχογραφήματα.
Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στο ρόλο της 37χρονης Παναγιώτας (για τον οποίο μάλιστα τιμήθηκε με το βραβείο ερμηνείας του 59 Δ.Φ.Κ.Θ) ερμηνεύει υποδειγματικά μία σχεδόν αναλφάβητη γυναίκα, που έχει έρθει μαζί με τον σύζυγο της από την επαρχία, έχει δημιουργήσει οικογένεια με δύο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι, και δοκιμάζεται σκληρά όχι μόνον από την οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει σκληρά το οικονομικό στάτους του σπιτιού της, αλλά και από την καταπιεστική πατριαρχική σχέση στην οποία την υποβάλλει ο άντρας της, δίπλα στην βαθιά υποτιμητική ματιά που της επιφυλάσσει η κακομαθημένη κόρη της. Η Τριανταφυλλίδου χτίζει το ρόλο της μέσα από στιγμές όπου έχουμε την ευκαιρία να την δούμε να μεταμορφώνεται από μια νοικοκυρά στα πρόθυρα κατάθλιψης σε ένα πλάσμα το οποίο σιγά-σιγά αρχίζει να επενδύει σε κάποιο μέλλον που θα προέρχεται πλέον αποκλειστικά από εκείνη. Φυσικά η κοινωνική συνθήκη σύντομα βρίσκεται ύπουλα να δημιουργεί έναν κλοιό εκμετάλλευσης όπου η καλοπροαίρετη Παναγιώτα, θα βρεθεί κάποια στιγμή να αντιμετωπίζει τις συνέπειες της όλο και περισσότερο στην καθημερινότητα την δική της και των άλλων. Ο ρόλος της Παναγιώτας, πέρα από το ότι ανοικτά προβάλει τα πολλαπλά επίπεδα της εκμετάλλευσης μιας σύγχρονης εργάτριας στην Ελλάδα και όχι όπως έχουμε συνηθίσει σε διάφορες άλλες παραγωγές, μιάς εργαζόμενης σε γραφείο της μεσαίας τάξης, είναι ταυτόχρονα και ένας ρόλος ενδοσκοπικός, με την ηρωίδα, εσωστρεφή αλλά και ευαίσθητη, να επιδιώκει σιωπηλά τις ρήξεις και τις τομές που όλη η πραγματικότητα μόνον ως φαίνεσθαι έμοιαζε, έως την στιγμή της πρόσληψής της έστω ως καθαρίστριας σε ένα Mall, να της υπόσχεται. Η Τριανταφυλλίδου επιτυγχάνει μιά σπάνια εξισορρόπηση οικονομίας και υπόγειας έντασης στον ρόλο της ως Παναγιώτας, διατηρώντας ταυτόχρονα την διαρκώς υποβόσκουσα όχι μόνον προσωπική και υπαρξιακή αλλά και πολιτική διάσταση που αυτός ο χαρακτήρας-σύμβολο εκπέμπει και αποπνέει.
H Τσί Γούν από την άλλη πλευρά, κατά τη γνώμη μας η δεύτερη και εξίσου σημαντική γυναικεία ερμηνεία στο 59 Δ.Φ.Κ.Θ, στο πρόσωπο μιάς νεαρής όμορφης εργαζόμενης σε μιά πόλη της Κίνας, μας δίνει το συγκλονιστικό πορτραίτο μιάς πληγωμένης ήδη από την παιδική της ηλικία νέας γυναίκας, που βρίσκεται να την “βάζουν στην γωνία” και να την εκμεταλλεύονται τόσο η αδερφή και ο κουνιάδος της (τους γονείς της τους είχε χάσει από μικρή) όσο και τα περισσότερα πρόσωπα πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων – συμπεριλαμβανομένης και της ερωμένης της. Στο πρόσωπο ενός κοριτσιού που απλώς αποζητά λίγη αγάπη και που η οργή από την αγριότητα της εκμετάλλευσης και της πίεσης που δέχεται λειτουργεί σωρευτικά, η μούσα του έργου του, όπως μας την χαρακτήρισε σε προσωπική συνέντευξη που μας έδωσε ο σκηνοθέτης Ζού Ζού, προσφέρει μια ερμηνεία ζωής ακολουθώντας την δομή και την συγκρότηση μιας κλασσικής τραγωδίας! Μια προσωπικότητα σε καθοδική δίνη, από κάποια στιγμή και μετά συνεχώς στα όρια, γεμάτη πόνο, ένταση και θλίψη σε μιά αγάπη η οποία δεν έρχεται ποτέ ενώ η σκιά της συνεχούς προδοσίας σκεπάζει το όμορφο πρόσωπο της, σαν τα δάκρυα και τους θλιμμένους στίχους του τραγουδιού που ερμηνεύει καραόκε σε μία από τις κεντρικότερες σκηνές της ταινίας. Το πάθος, η δύναμη, αλλά και η ευγένεια που δεν εγκαταλείπει ποτέ στο βάθος του αυτόν τον τραγικό χαρακτήρα μεταδίδονται λεπτό στο λεπτό μέσα από τις λέξεις, τα ξεσπάσματα, τις κινήσεις και τις συσπάσεις του σώματος και του προσώπου της Τσί Γούν, και δεν μας αφήνουν σε ησυχία ούτε για μιά στιγμή μέχρι το αναπόφευκτο φινάλε.
“Η Δουλειά της” μιλάει με τον πλέον ευαίσθητο τρόπο για το πώς η εργασία και η αυτονομία μπορούν να αλλάξουν τη ζωή ενός ανθρώπου. Η ερμηνεία της Τριανταφυλλίδου είναι ήπια και εκλεπτυσμένη, η εκφραστικότητα του προσώπου της συχνά σπαρακτική. Το ντεμπούτο του Labôt είναι μια μελέτη πάνω στην ομορφιά του τετριμμένου και μια θαυμάσια υπενθύμιση οτι κάθε δουλειά μπορεί να είναι ουσιαστική.
Χάρη στην οργανική και καθηλωτική ερμηνεία της Τριανταφυλλίδου, το παράδειγμα της Παναγιώτας ρίχνει νέο φως στον αγώνα για γυναικεία χειραφέτηση μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον. Ο Νίκος Labôt παραδίδει μια δυνατή ταινία για τα επακόλουθα της ελληνικής οικονομικής κρίσης και την ανάγκη για γυναικεία χειραφέτηση σε μια αποδομημένη και πληγωμένη κοινωνία”
Η Τριανταφυλλίδου επικοινωνεί την ολοένα αυξανόμενη αυτοεκτίμηση της Παναγιώτας με τα πιο διακριτικά μέσα, μια ανεπαίσθητη αλλαγή στην έκφρασή της ή στη στάση του σώματός της. Ένας πραγματικός άθλος από την πλευρά της, τον οποίο φέρνει σε πέρας με χαρακτηριστική άνεση. Πίσω από την κάμερα ο Labôt είναι εξίσου μετρημένος, ξετυλίγοντας την ιστορία του με υπομονετική φροντίδα στα 89 λεπτά της ταινίας του, χωρίς ποτέ να προδίδει τον τόνο του στο βωμό ενός γκραν φινάλε λύτρωσης ή διδακτισμού. Η λάμψη της αυτοπεποίθησης που τρεμοπαίζει στα μάτια της Παναγιώτας έπειτα από κάθε μικρή της επανάσταση θα φέρει δάκρυα στα δικά σας.
Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία του Νίκου Labôt
Έχοντας κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Σεπτέμβριο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, όπου έλαβε εξαιρετικές κριτικές,και φεύγοντας από τη Βαρσοβία με τρία βραβεία στις αποσκευές της (1ο Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Ταινίας Μεγάλου Μήκους, Βραβείο Fipresci, Βραβείο Υoung Fipresci), «Η Δουλειά της» του Νίκου Labôt έκανε τηνελληνική πρεμιέρα της στο πλαίσιο του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, “Η Δουλειά της” διηγείται με ειλικρινή και συγκινητικό τρόπο τη μικρή/μεγάλη ιστορία μιας γυναίκας που, σχεδόν κατά λάθος, καταλήγει να αμφισβητήσει τις ιδιότητες των ρόλων της ως συζύγου και μητέρας και να χρησιμοποιήσει την ανισορροπία του συστήματος για να βρει νέα πατήματα στη ζωή. Με αφορμή την ιστορία της Παναγιώτας,“Η Δουλειά της” μιλάει για όλους εκείνους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να προχωράνε ακόμα κι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν.
Στον ρόλο της Παναγιώτας η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου επιστρέφει ως πρωταγωνίστρια στη μεγάλη οθόνη παραδίδοντας μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία, ανεπιτήδευτη, οικεία και βαθιά ουσιαστική. Η ερμηνεία της αυτή αναγνωρίστηκε από την επιτροπή του Διεθνούς Διαγωνιστικού του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και της χάρισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας.
Η ταινία, η οποία θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες από την Weird Wave, είναι μια συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας (Homemade Films), Γαλλίας (Sister Productions) και Σερβίας (Sense Production), με την υποστήριξη του Ελληνικού (EKK), του Γαλλικού (CNC) και του Σέρβικου (FCS) Κέντρου Κινηματογράφου, ενώ στην παραγωγή συμμετέχουν ακόμη η ΕΡΤ & ηCineventure 3.
Λίγο πριν τα 40 η Παναγιώτα, μια σχεδόν αναλφάβητη νοικοκυρά και μητέρα δύο παιδιών, θα χρειαστεί να αναζητήσει για πρώτη φορά δουλειά, όταν ο άντρας της χάσει τη δική του. Έχοντας ελάχιστα εφόδια θα προσληφθεί για λογαριασμό μιας ιδωτικής εταιρείας καθαρισμού σ’ ένα νέο πολυκατάστημα. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας και θα σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της. Ό,τι κι αν ακολουθήσει από κει και μετά, εκείνη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια…
Το φετινό Φεστιβάλ υπόσχεται ανατρεπτικούς δημιουργούς, πρωτότυπα αφιερώματα, τις καλύτερες ταινίες του ανεξάρτητου σινεμά, σχεδόν όλες τις ελληνικές παραγωγές της χρονιάς, νέες δράσεις στην Αγορά και παράλληλες εκδηλώσεις.
Οι καλύτερες ταινίες από τα γειτονικά Βαλκάνια, απολαυστικές μικρού μήκους κι ένα αφιέρωμα στην εποχή που γεννήθηκε το αστέρι του ρουμάνικου κινηματογράφου μέσα σε καθεστώς απαγόρευσης και λογοκρισίας, χτίζουν φέτος στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια που επιμελείται ο Δημήτρης Κερκινός.
Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία του Νίκου Labôt
Ανταπόκριση από το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
11/11/18
Ανακοινώθηκαν τα βραβεία του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης! Σε ένα κατάμεστο Ολύμπιο ανακοινώθηκαν τα φετινά βραβεία της Διεθνούς Επιτροπής με μεγάλο νικητή το “Ρέι και Λιζ” του Ρίτσαρντ Μπίλινχαμ από το Ηνωμένο Βασίλειο. Παράλληλα ανακοινώθηκαν και τα Βραβεία Virtual Reality, τα βραβεία FIPRESCI (The International Federation of Film Critics) , τα βραβεία της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, τα βραβεία της Βουλής των Ελλήνων “Ανθρώπινες Αξίες”, τα βραβεία της ΕΡΤ, τα βραβεία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, τα βραβεία νεότητας, το νέο βραβείο “Mermaid Award”, τα βραβεία WIFT GR και τα βραβεία κοινού Fischer.
Αφήστε την επιτέλους ήσυχη! Έτσι νοιώθει κάποιος παρακολουθώντας την ηρωίδα του συγκλονιστικού κοινωνικού δράματος “Μειλί” του Ζού Ζού που προβάλεται στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και επίσης παίρνει κατά την γνώμη μας πλώρη, δίπλα στο Smuggling Hedrix αλλά και στο εξαιρετικό “Η δουλειά της” (θα αναφερθούμε πιο κάτω), για κάποιο από τα βραβεία. Η “Μέιλι” μιά νεαρή εργαζόμενη, σε κάποια επαρχιακή πόλη, με όνειρα να ταξιδέψει και να μετακομίσει μαζί με μιά αγαπημένη της φίλη στην Σαγκάη, βρίσκεται γεμάτη οργή και σε ελεύθερη υπαρξιακή πτώση, όταν ο κουνιάδος της και η αδερφή της την παρενοχλούν για χρήματα, ενώ η φίλη της ετοιμάζεται να ταξιδέψει μόνη πρός τα εκεί. παρακλολουθούμε, σε διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς το δρόμο πρός την κόλαση της Μειλί με τη μιά μετά την άλλη τις ελπίδες της να καταρρέουν, ενώ εκείνη το μόνο που επιδιώκει ειναι λίγη αγάπη βρισκόμενη όμως αντιθέτως μπροστά σε ψέματα και σκληρότητα.
Ένα εξαιρετικό ψυχολογικό πορτραίτο και μιά μεγάλη ερμηνεία της βραβευμένης νεαρής πρωταγωνίστριας Χι Γιούν για το νέο κινεζικό σινεμά!
“Η δουλειά της”
Όπως αναφερθήκαμε και πιο πρίν εδώ μιλούμε πιθανότατα για κάποιο βραβείο ερμηνείας γυναικείου ρόλου για την υπέροχη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, στον ρόλο μιάς 37 χρονών λειτουργικά αναλφάβητης, εργαζόμενης σε εταιρεία καθαρισμού ενός εμπορικού κέντρου. Αυτό που γιά άλλους είναι απλώς μιά δουλειά για την επιβίωση, για εκείνη είναι μιά διέξοδος από τον ασφυκτικό ρόλο που της επιφυλάσσει ο σύζυγος και η σχέση της με την κόρη της το ένα από τα δύο μικρά παιδιά της.
Καθώς ο χαρακτήρας της ο οποίος παρότι είναι το απόλυτο παράδειγμα φροντίδας για την οικογένεια της πνίγεται κυριολεκτικά στην καθημερινότητα, παίρνει την δουλειά, νιώθει πως γαια τυήν ανοίγοντια τεράστιες δυνατότητες και ευκαιρίες, καθλως μάλιστα επιτυγχάνει και κάποιο βαθμό μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης στην επαφή της με τις άλλες εργαζόμενες και ειδικά με μία που εξελίσσεται στην καλύτερη της φίλη.
Είναι όμως τελικά τα πράγματα απλώς έτσι; Πόση θέση πραγματικά υπάρχει για να χτίσει την ζωή του ένα άτομο της εργατικής τάξης όταν πέρα από τις προσωπικές συγκρούσεις που αποτυπώνουν τις κρυμμένες πατριαρχικές συνδηλώσεις της ελληνικής κοινωνίας, τουλάχιστον στα λαικά της στρώματα, βρίσκεται ταυτόχρονα απέναντι στις ανάλγητες και στυγνές μεθόδους που το κεφάλαιο εντάσσει ώς γενικά τεχνικά χαρακτηριστικά στην ευρύτερη κίνηση του πρός την μέγιστη αποδοτικότητα και την μέγιστη απομύζηση της αξίας της εργασίας;
Η σύγκρουση της ηρωίδας με αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα θα είναι δραματική.
07/11/18
Το διαβολόψαρο του Πούτιπονγκ Αροονπένγκ, από την Ταϊλάνδη κινείται στα όρια του σουρεαλισμού και ενός ιδιάιτερου μαγικού ρεαλισμού που το σινεμά της Ταϊλάνδης μας έχει πλέον συνηθίσει μετά από δημιουργίες σαν το μεγαλειώδες πόνημα του συμπατριώτη του Απιτσατπόνγκ Ουερεσαθκούλ: “Ο Θείος Μπούμι που θυμάται τις προηγούμενς ζωές του“. Από την άλλη πλευρά το μικρό διαμάντι 95 λεπτών από την Σιγκαπούρη “Επινοημένη γή” του Γιέο Σιόου Χούα, μας δίνει μέσα από μιά παραβολική αφήγηση που εστιάζει πότε σε έναν λαθραίο μετανάστη εργασίας στην σύγχρονη Σιγκαπούρη και πότε σε έναν αστυνομικό ο οποίος θυμίζοντας χαρακτήρα νουάρ ταινιών προσπαθεί να εξιχνιάσει την εξαφάνιση του, μιά εικόνα της σύγχρονης νοτιοανατολικής Ασίας και τον προβλημάτων της, χρησιμοποιώντας την φόρμα μιάς σκοτεινής ταινίας αστυνομικού μυστηρίου, που τολμά να θέσει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων!
Με αργό εσωτερικό ρυθμό που συνδυάζεται με ξαφνικά ξεσπάσματα ταχύτητας και βίας και υπέροχη μουσική επένδυση νεορομαντικού ηλεκτρονικού ήχου πλάι σε noise παρεκτροπές και διάρκειες καθαρής σιωπής, αυτό το έργο στέκεται στον πυρήνα της έντασης ανάμεσα στο κοινωνικό και το προσωπικό, με τις κρυπτικές του συνδηλώσεις να αποκαλύπτονται σε ένα ελλειπτικό “ανοικτό” φινάλε. Ένα κρυμμένο κινματογραφικό κομψοτέχνημα του 59ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης!
Φυγαδεύοντας το Χέντριξ του Μάριου Πιπερίδη
Ένα νησί, δύο κοινότητες, η ελληνική και η τουρκική, ένας σκύλος που κατά λάθος χάνεται στην τουρκική πλευρά, μιά ερωτική σχέση που διαλυμένη διανύει την περίοδο πένθους της και ένας καλλιτέχνης, που ενώ είναι σε προσωπική αναζήτηση και έχει μπλέξει με διάφορες επικίνδυνες φιγούρες του υποκόσμου, αναζητά με κάθε τρόπο την επιστροφή του αγαπημένου του σκύλου από τα κατεχόμενα! Ευαισθησία, πολύ χιούμορ, ρεαλισμός δίπλα στον σουρεαλισμό των πολιτκών διακυβευμάτων και μιά πολύ όμορφη κινηματογραφική δουλειά από τον Μάριο Πιπερίδη που κάλλιστα θα μπορούσε να διεκδικήσει κάποια από τα βραβειά του 59ου φεστιβάλ! Θα βρεθούν λύσεις, σε κάποιο έστω επίπεδο; Θα είναι αυτές λύσεις που θα οδηγήσουν σε κάποια διέξοδο τον κεντρικό χαρακτήρα; Επίσης ας διερωτηθούμε όλοι:πόσο πολύ το πολιτικό με το προσωπικό συνδέονται και πόσο η φενάκη των πολέμων και των συγκρούσεων ανάμεσα στα έθνη, για την γή ή την ενέργεια, μπορεί να επηρεάσει υπέρμετρα την καθημερινότητα κάποιου ακόμα και όταν αυτός επιζητεί κάτι απλό.
Ακίνητο ποτάμι. Του Άγγελου Φραντζή
Η καλύτερη έως τώρα ελληνική παραγωγή που έχουμε δεί φέτος, με την Κάτια Γκουλιώνη και τον Αντρέα Κωνσταντίνου, δεν είναι παρά η σημαντικότερη κατά την γνώμη μας έως τώρα δουλειά του σκηνοθέτη. Στο παγωμένο κυριολεκτικά αλλά και συμβολικά περιβάλλον της Σιβηρίας, ένα ζευγάρι που βρίσκεται εκεί για μιά συνεργασία του ενός με μιά μεγάλη εταιρεία έργων, βρίσκεται αντιμέτωπο με μιά απροσδόκητη και γεμάτη ένταση κατάσταση. Παρά την σεξουαλική ψυχρότητα που έχει εμφανσιτεί στην σχέση τους, η Άννα μένει ξαφνικά έγκυος, χωρίς να υπάρχει κάποιος ορατός πατέρας του επερχόμενου παιδιού, ενώ η ίδια ισχυρίζεται οτι δεν έχει απατήσει τον άνδρα της. Πνευματικότητα, απόλυτα διακριτοί και αποκλίνωντες υπαρξιακοί δρόμοι και η σύγκρουση απέναντι στην κανονικότητα είτε του ορθολογσιμού είτε της οργανωνμένης θρησκευτικότητας, γίνεται μιά ελεγεία πάνω στο τραγικό στοιχείο του πολιτισμού μας σήμερα και της ανθρωπινότητας ενγένει.
Vision της Ναόμι Καβάσε
με την Ζ. Μπινός
Η σημαντικότερη ίσως αυτή την στιγμή γιαπωνέζα σκηνοθέτις, μας δίνει ένα πολυπρισματικό δράμα, όπου το μεταφυσικό, το παρελθόν και το μέλλον συμπλέκονται σε μιά πορεία πρός την λύτρωση. η αφορμή; Μιά επιστήμων της οποίας το παρελθόν δεν είναι ακριβώς γνωστό, έρχεται σε μιά απομακρυσμένη περιοχή της Ιαπωνίας, ώστε να παρακολουθήσει την άνθιση ενός πολύ σπάνιου βότανου, το οποίο φύεται μία φορα κάθε 997 χρόνια! Αργά αλλά σταθερά. και μέσα από υπέροχες εικόνες αλλά και voice over που σε σημεία μας θυμίζουν το σινεμά του Τέρενς Μάλικ, τα κομμάτια του αυτού του κινηματογραφικού ψηφιδωτού μπαίνουν στη θέση τους αποκαλύπτοντας μας μιά κρυμμένη διάσταση πόνου και μνήμης αλλά ταυτόχρονα και την θεραπευτική παρουσία του μυστηρίου, όταν αυτό επιτρέπει στους κοινωνούς του να το κοιτάξουν έστω και για λίγο στα μάτια!
06/11/18
Χθές προβλήθηκε στα πλαίσια του 59ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το Leave no trace της D. Granik. H σκηνοθέτις που ανέδειξε το ταλέντο που ακούει στο όνομα Τζ. Λώρενς αυτή την φορά εκμεταλλευόμενη ένα εξαιρετικό σενάριο αλλά και τις γεμάτες μαγεία εικόνες της, μας περιγράφει την ιστρορία ενός πατέρα και της κόρης του, οποίος έχοντας μετά από πολλούς προσωπικούς τριγμούς καταλήξει στο να μένει μόνος μαζί της σε ένα εθνικό πάρκο των Η.Π.Α αρνούμενος την παρουσία του τεχνικού στοιχείου στην ζωή του και του Πολιτισμού, αφού ανακαλύπτεται από την αστυνομία χρόνια μετά, προσπαθεί να διατηρήσει την κηδεμονία της κόρης του. Η κόρη του από την άλλη πλευρά, μένει εντυπωσιασμένη από τις άγνωστες έως τη στιγμή εκείνη δυνατότητες που της δίνει ο Πολιτισμός, και σύντομα βρίσκεται στην πολύ δύσκολη θέση να αναγκάζεται να επιλέξει , ανάμεσα στην αγάπη για τον πατέρα της αλλά και τα κελεύσματα της νιότης που την καλούν σε μια διαφορετική ζωή. Αποκάλυψη η ερμηνεία της νεόφερτης Τομάσιν κόρτ Μακένζι η οποία μας ξεδιπλώνει το υποκριτικό της ταλέντο κάτω από τους ήχους εξαιρετικών μουσικών όπως η Kendra Smith και που βάζει πλώρη για μιά μεγάλης εμβέλειας και διαστάσεις καριέρα.
05/11/18
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, εκτός από μιά πολύ σημαντική κινηματογραφική διοργάνωση, στην νότια Ευρώπη, έχει καταλήξει να είναι και ένας πάρα πολύ καλός φίλος στα σχεδόν τριάντα xρόνια που το παρακολουθώ ανελλιπώς. Για ακόμη μία χρονιά, η Θεσσαλονίκη έχει πλημμυρίσει με εικόνες και λάμψη, ενώ την ίδια στιγμή είναι σε διαρκή εξέλιξη επί της οθόνης τα πονήματα εκατοντάδων κινηματογραφιστών.
Είναι αλήθεια επίσης οτι φέτος οι πρώτες ημέρες του φεστιβάλ ήταν εξαιρετικά δυνατές, καθώς ανάμεσα στα άλλα είχαμε την δυνατότητα να δούμε τη βραβευμένη δουλειά του Χιροκάζου Κόρε Έντα η οποία βραβεύτηκε με το χρυσό φοίνικα στο φεστιβάλ Καννών, κατά την διάρκεια μιάς πανέμορφης και διαφορετικής τελετής έναρξης με το κοινο… εντός του κάδρου ενώ ταυτόχρονα η νέα ταινία του Λάζλο Νέμες (ο γιός του Σαούλ) συνδυάστηκε με άλλες στιγμές κινηματογραφικής ανθολογίας στο βραβευμένο στη Βενετία (και τόσο σημαντικό για τα νέα δεδομένα που φέρνει στην κινηματογραφική βιομηχανία!) “Ρόμα” του Αλφόνσο Κουαρόν , με το διάρκειας 14άρων ωρών και προβληθέν για την ώρα σε τρία μέρη (θα προβληθεί ολόκληρο και την Κυριακή 11 Νοεμβρίου), La Flor του Μαριάνο Γινάς να συμπληρώνει έναν πίνακα-αντανάκλασης του υψηλού στην τέχνη!
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι οι επόμενες ημέρες θα αφήσουν κανέναν παραπονεμένο, τη στιγμή που το ελληνικό πρόγραμμα βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο με κινηματογραφιστές όπως ο Άγγελος Φραντζής με την νέα του δουλεια “Ακίνητο ποτάμι“, η παλιά καλή αγαπημένη μαίτρ του ελληνικού πρωτοποριακού σινεμά Αντουανέτα Αγγελίδη βρίσκεται εδώ με προβολή της κλασσικής της δουλειάς “Κλέφτης ή πραγματικότητα“, η “Κενή διαθήκη” του Αλέξανδρου Ευάγγελου είναι στην πρώτη γραμμή και το μάστερκλας και αφιέρωμα στο animation του Ιορδάνη Ανανιάδη εμβαθύνει και συγκινεί.
Τα υπόλοιπα προγράμματα του φεστιβάλ βρίσκονται σε διαρκή διάλογο μεταξύ τους ενώ ταινίες όπως το “touch me not” με την προκλητική περιεχομενικότητα τους ή το εξαιρετικό Dogman του Ματέο Γκαρόνε (“Gommora”) που προβλήθηκε χθές, έχουν δίπλα σε ταινίες σαν το “Cobein” της φιλοξενούμενης του φεστιβάλ Νανούκ Λέοπολντ, έχουν ήδη προκαλέσει συζητήσεις στο “μυημένο” και μή κοινό.
Νανούκ Λέοπολντ
Φυσικά έπεται συνέχεια και επί του κειμένου αλλά και επί της οθόνης και θα είναι εκρηκτική και αποστράπτουσα όπως ακριβώς είναι και η φανταστική δημιουργία διείσδυσης επί του πραγματικού, δηλαδή η ίδια η κινηματογραφική τέχνη καθαυτό.
Οι καλύτερες ταινίες από τα γειτονικά Βαλκάνια, απολαυστικές μικρού μήκους κι ένα αφιέρωμα στην εποχή που γεννήθηκε το αστέρι του ρουμάνικου κινηματογράφου μέσα σε καθεστώς απαγόρευσης και λογοκρισίας, χτίζουν φέτος στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια που επιμελείται ο Δημήτρης Κερκινός.
Πώς όμως άρχισαν όλα; Και μάλιστα μέσα σε ένα καθεστώς που για δεκαετίες χρησιμοποιούσε τις ταινίες ως εργαλεία προπαγάνδας; Το 59ο Φεστιβάλ πραγματοποιεί ένα σπάνιο αφιέρωμα με τίτλο «Πριν ξεσπάσει το Κύμα», παρουσιάζοντας οκτώ μοναχικούς καβαλάρηδες, οκτώ τολμηρούς δημιουργούς οι οποίοι έδειξαν την πραγματικότητα ωμή, ντροπιαστική, άνευ παραπλανητικού περιτυλίγματος. Ήρθαν αντιμέτωποι με την απαγόρευση και τη λογοκρισία, όμως δεν εγκατέλειψαν τη μάχη. Είναι οι πρωτοπόροι που άνοιξαν το δρόμο για το εκρηκτικό νέο κύμα του ρουμάνικου σινεμά.
Λουτσιάν Πιντιλίε (1933-2018). Εμβληματική μορφή του ρουμάνικου κινηματογράφου. Το 1969 στην αιρετική Αναπαράσταση, με μια ταινία μέσα στην ταινία κατά το θέατρο εν θεάτρω, καταγγέλλει την κοινωνία του Τσαουσέσκου και ξεσκεπάζει τους τρόπους χειραγώγησης του καθεστώτος.
Το φιλμ απαγορεύτηκε, όμως έσπειρε τον καρπό για τις επόμενες γενιές. Πλέον, θεωρείται η σημαντικότερη ρουμάνικη ταινία όλων των εποχών.
Μίρτσεα Σαουκάν. Το 1973, γυρίζει τα Εκατό λέι, φιλμ που αμφισβητεί το καθεστώς, τόσο μέσα από τον λόγο όσο και με την κινηματογραφική φόρμα που επιλέγει. Με επιρροές από τη νουβέλ βαγκ, ο Σαουκάν προβάλλει τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων, εναλλάσσοντας την αντικειμενική με την υποκειμενική πραγματικότητα.
Μίρτσεα Ντανελιούκ. Με όχημα το cinéma vérité, ο Ντανελιούκ στην Πρόβα μικροφώνου (1980), σπάει τις μέχρι τότε αποδεκτές συμβάσεις και βγάζει την κάμερα στον δρόμο. Καταγράφει την Ρουμανία όπως είναι, καυτηριάζει τον γραφειοκρατικό παραλογισμό, την υποκρισία του συστήματος και τον τυχοδιωκτισμό όσων το τροφοδοτούν.
Ιωσήφ Ντεμιάν. Το 1980 διασκευάζει το Δάκρυ μιας κοπέλας, αστυνομική νουβέλα βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Με στοιχεία ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, διερευνά ένα έγκλημα που συγκαλύφτηκε, αναδεικνύοντας την επίδραση που έχει η κάμερα στην ανθρώπινη συμπεριφορά.
Αλεξάντρου Τάτος. Το 1982, στις Τρεις σεκάνς, ταινία που καθόρισε το Νέο Ρουμάνικο Κύμα, ο Τάτος μέσα από τρία επεισόδια από τη ζωή ενός κινηματογραφικού συνεργείου, σχολιάζει τη σχέση κινηματογράφου και πραγματικότητας. Πικρό χιούμορ σε ένα φιλμ που αποκαλύπτει τη θλιβερή κομμουνιστική καθημερινότητα της χώρας μέσα από τους αφανείς της Ιστορίας.
Νταν Πίτσα. Στην αλληγορική σάτιρα Προσανατολισμός (1982), το προσωπείο της συλλογικότητας καταρρέει και το αληθινό ανθρωποφαγικό πρόσωπο της κοινωνίας ανατέλλει. Φόντο, ένα δάσος το οποίο φιλοξενεί έναν διαγωνισμό προσανατολισμού, με μια ομάδα υπάκουων εργαζόμενων από τη μια πλευρά, κι έναν αντικομφορμιστή νεαρό εργάτη από την άλλη.
Ναέ Καρανφίλ. Δημιουργός που βρίσκεται στο μεταίχμιο της παλαιότερης γενιάς και του «νέου κύματος» του ρουμάνικου κινηματογράφου. Με το υπέροχο ντεμπούτο του Μην κρέμεστε απ’ το παράθυρο (1993), αναμοχλεύει το πρόσφατο κομμουνιστικό παρελθόν με χιούμορ, ευαισθησία και πολυφωνική αφήγηση.
Κρίστι Πούιου. Η νέα δύναμη του ρουμάνικου σινεμά. Με τη Γερή μπάζα (2001), εισάγει τον μινιμαλισμό, χαρακτηριστικό του Νέου Κύματος, ενώ εστιάζει στη μετα-κομμουνιστική εποχή της ελεύθερης επιχειρηματικότητας. Με ρεαλιστική, συχνά νατουραλιστική διάθεση, ο Πούιου είναι γνήσιος εκφραστής του Νέου Ρεύματος, όρου που μπορεί να περιγράφει την εξέλιξη μιας κινηματογραφίας, όμως με συνέπεια και αριστουργηματικούς σταθμούς, κατέκτησε τον κόσμο.
Το αφιέρωμα πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Ταινιοθήκης της Ρουμανίας
