

- Δραματική
- 2017
- 88′
- Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαζωμένος
- Με τους: Θέμη Πάνου, Τάσο Νούσια, Άννα Καλαϊτζίδου, Θόδωρο Κατσαφάδο.

από τον Γιάννη Ραουζαίο
Lines (Μια ταινία μία γνώμη)
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:
Tag: κριτική
(4.5 / 5)
(4.5 / 5)
(4 / 5)
(4 / 5)
Μια ταινία στην οποία ο μεγάλος δημιουργός πέρα από μεγάλους σταρ όπως ο Χοακίν Φοίνιξ, ο Τζακ Μπλακ και η Ρούνι Μάρα, κατάφερε και συγκέντρωσε προλιφικές μορφές του αμερικανικού underground rock όπως η Κιμ Γκόρντον από τους Sonic Youth. Στο επίπεδο της πλοκής μας περιγράφεται εκτενώς η ζωή και η πορεία για μια συγκεκριμένη περίοδο, αυτής της αποδοχής του τραύματος, ενός μεγάλου αμερικανού σατιρικού και σκιτσογράφου, οποίος μετά απο μια δύσκολη παιδική ηλικία και μια αλκοολική νιότη, βρέθηκε στο καροτσάκι του τετραπληγικού ως επακόλουθο της οδήγησης σε μια βραδιά καταχρήσεων.
Με το γνωστό ύφος του o Βαν Σαντ, ανάμεσα στον πειραματισμό και στην τρυφερή ρομαντική ενατένιση των φάσεων και των επιδράσεων της ζωής, ξετυλίγει το κουβάρι των σχέσεων, ερωτικών και φιλικών του κεντρικού χαρακτήρα, σε μια πορεία ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικο-συμβολικό, που καταλήγει να είναι μια πορεία αποδοχής και ολοκλήρωσης.
Σε επίπεδο φόρμας, τα ρεαλιστικά περάσματα διαδέχονται split και scroll scenes ενώ ο εσωτερικός διάλογος του χαρακτήρα του Χοακίν Φοίνιξ, Κάλαχαν με την μητέρα του, χωρίς να φτάνει στα όρια κάποιου επικά τραγικού ορίζοντα, αναδεικνύει το βαθιά ανθρώπινο χαρακτηριστικό των κρυμμένων πληγωμένων αισθημάτων και του πως αυτά ορίζουν και καθορίζουν ρητά ή υπόρρητα τον βίο.
Μία όμορφη στιγμή στην φιλμογραφία του σκηνοθετη (τι αναλογικός όρος και αυτός στην ψηφιακή εποχή μας!) που χωρίς να φτάνει το εικαστικό βάθος του Last Days ή την άγρια φαινομενολογία της ανθρώπινης ψυχής ενός Gerry, στέκεται με ευθύτητα, αγάπη και ευαισθησία μπροστά στην ένταση, τις αντιφάσεις και τις λύσεις ενός ανθρώπινου δράματος που όμως διατηρεί τόσο δυνατά τα στοιχεία ενός ψυχικού και συναισθηματικού epiphany.
(3 / 5)
Εξαιρετική μαύρη κωμωδία δράσης που ανανεώνει το είδος εισάγοντας ένα ανεπανάληπτο κωμικό ζευγάρι κατασκόπων που προκύπτουν απο το πουθενά στο πρόσωπο της Μila Kunis και της Kate Mckinnon με τη διακριτική παρουσία του Justin Theroux (γνωστού μας και στο ρόλο του διπρόσωπου επαρμένου σκηνοθέτη του “Mallholand Drive”)και του “Mr. Outlander” (απο τη γνωστή βρεττανική σειρά φαντασίας) Sam Heughan.
Δύο θεότρελλες αμερικανίδες “κολλητές”, εμπλέκονται σε μια σκοτεινή υπόθεση κατασκοπείας και μυστικών υπηρεσιών, μετά από την δολοφονία του εραστή της μιας από αυτές, ο οποίος ζούσε διπλή ζωή ενώ στην πραγματικότητα ήταν μυστικός πράκτορας. Σε φρενήρεις ρυθμούς, που περιλαμβάνουν άφθονη δράση αλλά και ίσες ποσότητες γέλιου, οι δύο γυναίκες ξεκινούν ένα ταξίδι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, ακολουθούμενοι από κάθε λογής δολοφόνους αλλά και από έναν γοητευτικό Βρεττανό μυστικό πράκτορα που ισχυρίζεται ότι θέλει να τις βοηθήσει και ταυτόχρονα να σώσει και τον κόσμο από μία φοβερή απειλή.
Η ταινία αξιοποιεί απόλυτα την μπλεδίζουσα απόχρωση της φωτογραφίας ώστε να σαρκάσει τα λαμπερά χρώματα της κομεντί (που κατά βάθος είναι μια από τις συνιστώσες της), ενώ τα διαρκή λογοπαίγνια ανάμεσα στο ζευγάρι των γυναικών και η καταιγιστική δράση που ακολουθεί σχεδόν πάντοτε τις ήρεμες ασφαλείς στιγμές, λειτουργούν αποκαλυπτικά στην ανάπτυξη και την ιδιόμορφη περιγραφή μιας βαθιάς γυναικείας φιλίας, και της ιδιαίτερης σύνδεσης που μια γυναίκα μπορεί με τελείως διαφορετικό τρόπο να εκφράσει στη στενή φιλική της σχέση με μία άλλη.
Πολύ εύκολα θα μπορούσα να δω την συνέχιση αυτής της ιστορίας με κάποιο sequel. Η χημεία υπάρχει ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και οι ιστορίες απλώς περιμένουν αυτή την σπιρτόζα παρέα για να μας τις αφηγηθούν.
(3 / 5)
Με σαφείς επιδράσεις από τον-μεγάλο- Woody Allen, αυτή η γλυκιά κομεντί δωματίου, μας αφήνει, βγαίνοντας απο την αίθουσα, με την αίσθηση, πως το σινεμά είναι μια τέχνη που στις καλές στιγμές της μπορεί να σου δίνει κουράγιο και ελπίδα στο να συνεχίζεις να ζεις. Το κινηματογραφικό ζευγάρι των Keanu Reeves και Winona Ryder δίνει τον καλύτερο εαυτό του στο να περιγράψει την σταδιακή δημιουργία μιας πολύ όμορφης σχέσης, μέσα από την τυχαία και αρκετά κωμική συνάντηση ενός άντρα που επισκέπτεται έναν παλιό συντοπίτη του στον γάμο του που είναι καλεσμένος, και στην πρώην του γαμπρού.
Εκείνος βαθιά κυνικός και σκληρός απέναντι σε μια ζωή που την αντιλαμβάνεται ως κάτι που πρέπει διαρκώς να αποστασιοποιείσαι καθώς δεν μπορεί να σε στηρίξει σε τίποτε ουσιαστικά μέσα στο εφήμερο πνεύμα της και εκείνη απογοητευμένη και πληγωμένη από την διάλυση της σχέσης της στο κοντινό παρελθόν. Η σύγκρουσή τους αρχικά αλλά και οι συνεχείς υπεραναλυτικοί διάλογοι που θα χαρακτηρίσουν την γνωριμία τους αλλά και την συνύπαρξη τους σε ένα σαββατοκύριακο, γίνονται σύντομα μια τρυφερή ελεγεία πάνω στην ανάγκη μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε όσο και εντέλει να γίνουμε αποδεκτοί από κάποιον, χωρίς να μας ταλανίζει διαρκώς ο φόβος της επερχόμενης απώλειας.
Η ταινία ρέει και κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο ανάμεσα στις γλυκόπικρες εναλλαγές των σκηνών της, ενώ η διαρκής διερώτηση γύρω από το “ναι” ή το “όχι” στις προτάσεις των σχέσεών μας με τους άλλους ως πρόταση ανοίγματος των προσώπων και σύμμειξής τους, είναι κάτι που στο τέλος της ταινίας δεν καλούνται να απαντήσουν στους εαυτούς τους μόνον οι χαρακτήρες αλλά καθοδηγούμενοι από την ιδιαίτερη και τόσο βαριά όσο και ανάλαφρη ατμόσφαιρα της ταινίας, και οι θεατές της.