Dogman

(4 / 5)

Ταινία της εβδδομάδας 22-28/11/18

• Δραματική
• 2018
• 102′
• Σκηνοθεσία: Matteo Garrone. Με τους: Marcello Fonte, Edoardo Pesce, Alida Baldari Calabria, Nunzia Schiano, Adamo Dionisi

Στις παρυφές μιας μητρόπολης, όπου ισχύει μόνο ο νόμος του πιο δυνατού, ο Marcello (Marcello Fonte), ένας μικροκαμωμένος και ευγενικός άντρας, μοιράζει τις μέρες του ανάμεσα σε ένα κομμωτήριο για σκύλους, την αγάπη του για την κόρη του και μία αμφιλεγόμενη σχέση υποταγής με τον Simone, έναν πρώην πυγμάχο που τρομοκρατεί όλη τη γειτονιά. Αποφασισμένος να προφυλάξει την αξιοπρέπεια του, μετά από συνεχή ταπείνωση, ο Marcello καταστρώνει σχέδιο εκδίκησης με αναπάντεχη έκβαση.

Η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιταλίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας: 

Κριτική ταινίας

από τον Γιάννη Ραουζαίο

Μια παραλιακή πόλη κάπου στην Ιταλία. Ανάμεσα στα πρόσωπα του low life που κατοικούν εκεί είναι ένας μεσήλικας φροντιστής σκύλων που παράλληλα ασχολείται με την μικροπαραβατικότητα. Ο ήρωας υπόκειται στο bulling και την σκληρή εκμετάλλευση ενός αγροίκου, εγκληματία «φίλου» του ο οποίος κατατρομοκρατεί και τους υπόλοιπους κατοίκους της περιοχής. Ο κεντρικός χαρακτήρας παρά τις πιέσεις που δέχεται και που αναγκάζεται να ενδόσει σε κάποιες δύσκολες στιγμές στέκεται στο πλευρό του «φίλου» του ακολουθώντας έναν ιδιότυπο δικό του κώδικα ηθικής. Όταν όμως αυτός θα ξεπεράσει κάποια όρια που θα φέρουν τον κεντρικό χαρακτήρα στη φυλακή, στην πλήρη καταστροφή της υπόληψής του και στο να ενταθούν τα ήδη σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει με την κηδεμονία της μικρής του κόρης, τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο.

Ο Ματέο Γκαρόνε, μετά το μαφιόζικο αντι-ηρωικό έπός του Γκομόρα μας φέρνει πάλι κοντά σε χαρακτήρες που βρίσκονται πολύ χαμηλά στην κοινωνική αλυσίδα. Αυτή τη φορά όμως το κάνει για να μας δείξει ταυτόχρονα και την τεράστια ευαισθησία αλλά και συνέπεια που εμπεριέχεται σε κάποιους από αυτούς, παρα τα σκοτεινα κελεύσματα ενός εξαιρετικά βίαιου και ζοφερού περιβάλλοντος που τους περικλείει με την αποτρόπαια σκιά του. ΤοDogman, εξίσου αντι-ηρωικό, αλλά σίγουρα όχι έπος, θα μπορούσε να είναι ένας πικρός ύμνος μπροστά στη συντριβή των «μικρών», ευαίσθητων ανθρώπων που το περιβάλλον όπου βρίσονται ερημένοι τους αρνείται ακόμα και τη δυνατότητα μιας ζωής με κάποιο, έστω ελάχιστο, νόημα.