Η Χαμένη Σκηνή

Ενα φιλμ χαμηλών τόνων και έντονης διαδρασης ανάμεσα στο πρόσωπο και στην ιστορική συγκυρία οπου αυτο έχει εμφανιστεί, με εσωτερική υποβλητική ένταση και χαμηλό προϋπολογισμό, που μας φέρνει σε ματιές όπως αυτές του Ιταλικού Νεορεαλισμου (η επιρροή του Βιττοριο ντε Σικα αλλά και άλλων δημιουργών αυτού του ρεύματος είναι εμφανής εδω!) και στην γυμνή αλλά βαθιά κριτική και ευαίσθητη συνάμα ματιά που τέτοια ρεύματα είχαν υιοθετήσει και μεταφέρει στις οθόνες. Η πορεία του δραπέτη, ανάμεσα στην σφύρα και τον ακμονα, γίνεται η πορεία της ματιάς του απλού ανθρώπου στην Κίνα εκείνης της εποχής, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τους ογκόλιθος της ιδεολογική επιβολής και υποχρεωτικής προσαρμογής σε αυτήν. Τα πλάνα, πότε μακρινά, ενασωματωνοντας τα άτομα στο τοπίο και πότε κοντινά, αποτυπωνοντας – ξανά λέω-συναισθηματικο αποτύπωμα του προσώπου στον χωροχρόνο του Είναι της ιστορίας καθώς αυτή γίνεται ύλικη πραγματικότητα, επιβάλλεται και επιβάλλει, μας οδηγεί ως βλέμμα από τον Γιμου, σε μιά ανάπτυξη όπου η πράξη του Κινηματογράφου ενώνεται με την ιστοριογραφική καταγραφή βιωμένης μεσα από την υποβολή των εικόνων, ως μια ισχυρή εσωτερική εμπειρία.

 

Ξανά και ξανά βρισκόμαστε μέσα σε αυτό τον σκοτεινό σουρεαλισμό που συνιστά η εξουσιαστική επιβολή και η έξωθεν κυριαρχία πάνω στα πρόσωπα, να μπαίνουμε στην θέση του χαρακτήρα και οσων των περιτριγυριζουν, να διερωτομεθα και να αναζητούμε μαζί του σε ένα συνολιστικο κινηματογράφο ψυχολογικό παιχνίδι ταύτισης και αποταυτισης, τα σημεία εκεινα τομής, που θα δώσουν στην εν αγωνία ψυχή κάποιες αχτιδες διεξόδου. Κάποια ψήγματα απελευθέρωσης, έστω και λίγο πριν το τέλος.