(3.5 / 5)
Έτος: 2021
Διάρκεια: 128′
Σκηνοθεσία: Γιακίμ Τρίερ
Παίζουν: Ρενάτε Ρέινσβε, Άντερς Ντάνιελσεν Λίε, Χέρμπερτ Νόρντρουμ
Το χρονικό τεσσάρων χρόνων από την ζωή μιας νεαρής γυναίκας, η οποία καλείται να εξερευνήσει τα περίπλοκα μονοπάτια της ζωής και του έρωτα ενώ παλεύει για την καριέρα της. Όλα αυτά θα την κάνουν να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό της και θα την φέρουν αντιμέτωπη με μια πιο ρεαλιστική εικόνα για το ποια πραγματικά είναι.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας:
Κριτική
του Γιάννη Ραουζαίου
Σε αυτή την πολύ όμορφη δουλειά για την οποία η πρωταγωνίστρια, Ρενάτε Ρέινσβε, βραβεύθηκε με το βραβείο ερμηνείας του Διεθνούς Φεστιβάλ Καννων 2021, ο Γιοακιμ Τριερ επανέρχεται με μια υπαρξιακή, πολυεδρική δουλειά, χωρισμένη σε ψηφίδες – στιγμιότυπα δράσης, σκιαγραφωντας το πορτραίτο μιας γυναίκας, σε αναζήτηση νέων διεξόδων στην ζωή της.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αυτή η γεμάτη απρόσμενα συμβάντα, καθημερινής πραγματικότητας (που ίσως κάποιος φιλόσοφος θα μπορούσε να περιγράψει ως ανάλογα μιας καθημερινής τρέλας) η ταινία μπορεί να αποκωδικοποιηθει, πέραν των ερμηνευτικων αρετών της πρωταγωνιστριας, αλλά και των λοιπών αισθητικων ανάλογων – όπως ενος πολύ μεστου μοντάζ και μιας κάμερας που αναδεικνύει την κίνηση και τα παράθυρα πραγματικότητα που εισηγείται η πλοκή- ως ένα τραγικό κωμικό σχόλιο πάνω στην υπόσταση και τη ρευστότητα ενός εαυτού, οποίος ξεπερνά τις αγκυλώσεις και τα προσωπικά του τείχη ανατρέποντας την καθημερινότητα του, σε κάποιο μετα-ηθικό άλλο. Αυτός ο εαυτός, ρευστός και αναγνωρίζοντας την προσωπικότητα του ως τέτοια, δεν σταματά σε όλη την εξέλιξη της ταινίας να μας εκπλήσσει αλλά και να σιγοντάρει μέσα στην οπτική μας εμπειρία, ένα αίσθημα αναγνώρισης της προσωπικής ανάγκης του καθενός μας για διαρκή αυτό-υπέρβαση. Εάν κάτι είναι βασικό-και φαίνεται ο Τριερ να το γνωρίζει πολύ καλά σε αυτό το παιχνίδι μυθοπλασίας και πραγματικότητας συνενωμενων στο πρόσωπο των επιλογών της ηρωίδας-είναι η αναγνώριση της εποχής μας, ως μιας τέτοιας, διαρκώς επιζητουσας την εμπειρία αυτής της προσωπικής ρευστότητας – είτε μέσα από την κωμωδία είτε μέσα από το δράμα η ακόμη και την συμμειξη των δυο.
Ο σκηνοθέτης καμουφλαρωντας αυτή την αναζήτηση, την κοινή τόσο στην φιλοσοφία όσο και στην σύγχρονη τέχνη, σε ένα αρτιστικο προϊόν, κερδίζει τις εντυπώσεις και ενώ θα περίμενε κανείς όπως σε άλλες ανάλογες προσπάθειες δημιουργών, το αποτέλεσμα να ειναι ένα συγκλονιστικό δραματικό ισότοπο που μαζί με τον εαυτό θα ανατίναξει και τον κόσμο-ας θυμηθούμε τις Αρμονίες του Βερκμαιστερ- εδώ η αύρα του φιλμ, μας δίνει εσωτερικά διερωτησεις ως λύσεις και μας αφήνει κλείνοντας μας το μάτι, με την υπόνοια μιας αλλου είδους λύτρωσης.