Lokier


Η γεννημένη στο Μεξικό και μόνιμος κάτοικος του Βερολίνου, Yoan Rodriguez Lokier ή αλλιώς Lokier, ξεκίνησε τη μουσική της καριέρα στα 21 της παίζοντας σε παράνομα πάρτι και αργότερα σε bar. Εμπνευσμένη από indie και pop punk ακούσματα, κυκλοφόρησε στις αρχές του 2014 το πρώτο της EP και τα πρώτα της remixes. Από τότε που μετακόμισε στο Βερολίνο ο ήχος της κινείται και εξελίσσεται σε κάτι πιο σκοτεινό, industrial και electro. Τα DJ sets της θα ακολουθήσουν την ίδια πορεία με πιο ωμούς ήχους και δόσεις από acid synth. 

Με αφορμή την επικείμενη εμφάνισή της στην Αθήνα στο Winter Plisskën Festival 2018, μιλήσαμε με την Loker, για τις μουσικές της, το Μεξικό, το Βερολίνο, αλλά και για την Αγάπη.

 

Συνέντευξη στον Γιάννη Ραουζαίο:

Θα ήθελες να μας περιγράψεις τον πρώτο καιρό που συμμετείχες καλλιτεχνικά στα πάρτυ, τα κλαμπ και τις συναυλίες στο Μεξικό; Πόσο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο ήταν να δουλεύεις με αυτούς τους καλειδοσκοπικούς ήχους στον τόπο καταγωγής σου;

Η πρώτη μου προσέγγιση στη μουσική ήταν όταν ήμουν έφηβη και δούλευα με ροκ μπάντες. Βοηθούσα στο κομμάτι της διοίκησης και εμπορικά. Όταν έγινα 21 χρονών άρχισα να πηγαίνω σε πάρτυ ηλεκτρονικής μουσικής και σύντομα άρχισα να δουλεύω ως DJ. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Θυμάμαι πως το κοινό ήταν πολύ αυστηρό και έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να με πάρουν στα σοβαρά.

Τι σε έκανε να μετακομίσεις στο Βερολίνο; Τι είναι για σένα το Βερολίνο, με αυτήν την τόσο ελευθεριακή και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα;

Μετακόμισα στο Βερολίνο γιατί μου αρέσει πολύ η αίσθηση της ελευθερίας. Νοιώθω ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου εδώ. Ο καθένας είναι στον κόσμο του, κάνει τα δικά του και κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για το τι κάνεις. Είναι απελευθερωτικό.

Κατά πόσο επηρέασε τη δουλειά σου το ηλεκτρονικό και το εναλλακτικό καλλιτεχνικό περιβάλλον στην Γερμανία και γενικότερα στην Ευρώπη;

Με ενέπνευσε ώστε να πειραματιστώ και να δω ως πού φτάνουν τα όριά μου. Στο Μεξικό πάντα φοβόμουν μήπως το παρακάνω, όμως στην Ευρώπη δεν το φοβάμαι πια αυτό. Αντιθέτως νοιώθω πως δεν πάω αρκετά μακριά.

Ποια είναι τα βασικά μουσικά ρεύματα που σε επηρέασαν στη μουσική σου καριέρα;

Η ροκ μουσική σίγουρα με επηρέασε. Πήγαινα σε πολλές συναυλίες και μετά δούλευα για κάποια χρόνια με μπάντες. Επίσης για ένα διάστημα μου άρεσαν πολύ τα περίεργα soundtrack ταινιών τρόμου. Για να είμαι ειλικρινής, άκουγα τα πάντα. Όλα με επηρεάζουν κατά κάποιον τρόπο. Είναι δύσκολο να γίνω πιο συγκεκριμένη.

Πόσο σημαντική πιστεύεις πως ήταν η έκρηξη της dance μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90 για την σημερινή μουσική σκηνή;

Η ζωή είναι ένας κύκλος. Όλα επαναλαμβάνονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν θα είχαμε αυτό που έχουμε σήμερα χωρίς την έκρηξη της dance μουσικής.

Πώς θα περιέγραφες την φιλοσοφία ζωής σου;

Πιστεύω σε διάφορα πράγματα, αλλά πρωτίστως προσπαθώ πάντα να είμαι ειλικρινής και αυθεντική με όλα όσα κάνω ή λέω. Δεν μου αρέσει να χάνω το χρόνο μου σε ανούσιες καταστάσεις ή σχέσεις.

Πες μας λίγα πράγματα για το “she made monster

Ήταν το πιο αστείο project που έχω κάνει. Γι’αυτό μάλλον δεν καταφέραμε να τελειώσουμε κανένα κομμάτι. Ξεκινούσαμε να δουλεύουμε πάνω σε κάτι και καταλήγαμε να χοροπηδάμε και να κυλιόμαστε στο πάτωμα, να τραγουδάμε, να γελάμε και σχεδόν να κλαίμε ταυτόχρονα.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τους Soft Moon και Gary Newman?

Χάρηκα πολύ όταν ο Luis από τους Soft Moon μου ζήτησε να κάνουμε ένα remix, γιατί μου αρέσει πολύ η μουσική του. Νομίζω ότι ήταν το πιο διασκεδαστικό remix που έχω κάνει ως τώρα. Χρησιμοποίησα το 90% των κομματιών που μου έστειλε. Ήταν εύκολο να δουλέψω με τους ήχους, μου άρεσαν πολύ. Δεν είχα ποτέ επαφή με τον Gary Newman, αν και θα ήταν καλό αφού δεν ήξερα ακριβώς πώς να ερμηνεύσω ένα μέρος του τραγουδιού. Για να είμαι ειλικρινής ήταν δύσκολο να ηχογραφηθεί το φωνητικό, χρειάζομαι περισσότερη εξάσκηση στο τραγούδι. Όμως τελικά χάρηκα με το αποτέλεσμα, νομίζω πως η  Djedjotronic έκανε πολύ καλή δουλειά με την παραγωγή.  

Τι σημαίνει η Αγάπη για εσένα; Κάνω αυτήν την ερώτηση πάντα, εδώ και τριάντα χρόνια, σε όλες μου τις συνεντεύξεις με καλλιτέχνες από όλους τους χώρους.

Νομίζω πως η αγάπη βρίσκεται παντού, όμως χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να την βρει κανείς. 

Θα ακούσουμε την Lokier στην Αθήνα στο Winter  Plisskën Festival  στις 8 Δεκεμβρίου 2018 στο  Piraeus 117 Academy  +  Wave Athens  

DAVID AUGUST live
PANTHA DU PRINCE live
LINDSTRØM live
NATHAN FAKE live
OBJECT BLUE live
ELENA COLOMBI
DEBONAIR
SAMA’
LOKIER
BLACK ATHENA

O Steve Wynn έρχεται στην Αθήνα για δύο live εμφανίσεις μαζί με τον Chris Cacavas στο Tiki στις 19 και 20 Νοεμβρίου, Με την ευκαρία αυτή τον αναζητήσαμε και συζητήσαμε μαζί του. Συνέντευξη στον Γ. Ραουζαίο.

Γ.Ρ. Πώς αισθάνεστε όταν αναπολείτε τις μέρες του paisley underground; Κατά πόσο σας καθόρισε η περίοδος αυτή ως άτομο και ως καλλιτέχνη;

S.W. Η αίσθηση της κοινότητας είναι σημαντική για εμένα. Είμαι μοναχοπαίδι και πέρασα πολλά από τα παιδικά μου χρόνια κλεισμένος στη “φούσκα” μου. Ήταν καλό για εμένα. Όμως με ενέπνευσε το γεγονός πως γνώρισα άλλους μουσικούς, καινούριους φιλους που τους άρεσε η ίδια μουσική με εμένα. Και στη σκηνή ήταν πιο εύκολο να καταλάβουν οι άνθρωποι τι έκαναν όλες αυτές οι μπάντες στο Λος Άντζελες, ακόμη κι αν τότε το είδος της μουσικής που κάναμε δεν ήταν καθολου της μόδας. 

Γ.Ρ. Επισκέπτεστε συνεχώς την Ελλάδα για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Πώς θα περιγράφατε αυτή την ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό;

S.W. Πώς την περιγράφω; Ευτυχή. Είμαι πολύ τυχερός. Αγαπώ την Ελλάδακαι πιστεύω πως στην πρώτη συναυλία το 1986 δημιουργήσαμε έναν κοινό δεσμό. Χάλασε τότε ο ήχος και έστρεψα τα ηχεία μας προς το κοινό ώστε να μπορούν να ακούνε την μουσική μας ακόμη κι αν αυτό σήμαινε πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να ακούμε! Ήταν απλά ένα ένστικτο, αλλά σηματοδότησε μια αληθηνή και ειλικρινή σχέση που ακόμη ως τώρα προσπαθώ να χτίσω.

Γ.Ρ. Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές που σε έκαναν να δημιουργήσεις τους Dream Syndicate?

S.W. Ήθελα απλώς να κάνω μουσική που δεν ακουγόταν στην σκηνή της εποχής, μουσική που αγαπούσα. Τώρα δεν είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς, αλλά μπάντες όπως οι Velvet Underground και οι Big Star, οι the Modern Lovers και οι Gun Club που τώρα είναι γνωστές ήταν τότε ένα καλά κρυμένο μυστικό. Άνθρωποι όπως εγώ και ο Peter Buck και ο Paul Westerburg είμασταν από εδώ κι από κει σε όλες τις ΗΠΑ και όλοι θέλαμε να το ακούσουμε, να το κάνουμε και τελικά γίναμε το soundrack του εαυτού μας. 

 

 

 

Γ.Ρ. Ποια ήταν η βασική ιδέα πίσω από την δημιουργία του τελευταίου σας δίσκου με τους Dream Syndicate; Η περσυνή συναυλία στην Αθήνα ήταν καταπληκτική.

S.W. Ευχαριστώ. Ήταν μια σπουδαία νύχτα, δεν ήταν; Ήταν το τελευταίο βράδυ της περιοδίας μας και δεν θα μπορούσα να φανταστώ ένα καλύτερο φινάλε για την περιπέτειά μας. Κάναμε εμφανίσεις επανένωσης για κάποια χρόνια και περνουσαμε καλά, συνδεθήκαμε με παλιούς και νέους φανς και είχα την αίσθηση πως ήταν πια καιρός να δούμε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε νέα τραγούδια που να ταιριάζουν με τα παλιά. Το αλμπουμ ξεπέρασε τις προσδοκίες μας και είναι ωραίο που και το κοινό μας συμφωνεί με αυτήν την εκτίμιση. 

Γ.Ρ. Πόσο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο είναι να δουλεύεις μόνος σου σε μια σόλο συναυλία;

S.W. Δεν είναι τόσο διαφορετικό όσο νομίζεις. Ακόμα και στην σόλο μπάντα μου είμαι μέρος μιας ομάδας. Η βασική διαφορά είναι πως δουλεύοντας σόλο μπορώ να αλλάξω αυτήν την ομάδα από δίσκο σε δίσκο και μετά να δω τους νέους συνδυασμούς να καθορίζουν σε ποιο γκρουπ θα είμαι τον επόμενο μήνα ή χρόνο. Οι Dream Syndicate ήμασταν εγώ και ο Μαρκ και ο Ντέννις για 35 χρόνια και επίσης ο Τζέισον τα τελευταία επτά χρόνια. Αυτό είναι η μπάντα. Είναι αυτό που είμαστε. 

Γ.Ρ. Όταν παλιότερα όλοι ασχολούνταν με την πανκ, την ποστ-πανκ και το new wave εσύ αποτελούσες μια από τις βασικές μορφές μαζί με μπάντες σαν τους Rain Parade και τους Green on Red που δίνατε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση βασισμένη σε ένα ρομαντικό come back των ψυχεδελικών αρχών των “καθαρών” 60s. Πώς αισθάνεσαι για την τρίτη επαν-ανακάλυψη του ήχου των 60s που συμβαίνει στην εποχή μας και για μπάντες ΄πως οι Black ή οι Wooden Shios Angels;

S.W. Είναι ωραίο να βλέπεις τόσες πολλές και καλές νέες ψυχεδελικές και γκαράζ μπάντες. Ίσως κάποιες να επηρεάστηκαν από εμάς. Συνάντησα κάποιους που μου είπαν πως όντως έτσι συνέβη. Και άλλοι επιλέγουν στοιχεία που μας άρεσαν και προσθέτουν νέες τάσεις και ιδέες. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι  Thee Oh Sees και Tame Impala και Ty Segall, υπάρχουν όμως και τόσες άλλες μπάντες εκεί έξω. Τα παιδιά είναι εντάξει!

Γ.Ρ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 όλο το μουσικό κίνημα συνδέθηκε με μια συγκεκριμένη ριζοσπαστική και πολύ προοδευτική αντικουλτούρα. Πόσο πιο δύσκολο ήταν να προωθηθεί ένα τόσο μη κανονιστικό και ρομαντικό πνεύμα εξερεύνησης του εαυτού και ελεύθερου τρόπου ζωής στο συντηριτικό πλαίσιο της δεκαετίας του ’80;

S.W. Ήταν δύσκολο. Η δεκαετία του ’80 ήταν η χειρότερη περίοδος για να είναι μια μπάντα δημιουργική. Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι αλήθεια, Ο παραγωγός είχε γίνει σταρ και οι μπάντες έβλεπαν να αντικαθίστανται τα μέλη τους ενώ έγραφαν δίσκο ή έβλεπαν άλλους μουσικούς να έρχονται και να τους αντικαθιστούν. Και το χειρότερο είναι πως οι εταιρίες ήθελαν να βγάζουν δίσκο οι μπάντες το πολύ κάθε δύο χρόνια, με ατελείωτα ντέμο ανάμεσα και διορθώσεις. Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που οι μπάντες εβγαζαν τρεις δίσκους κάθε χρόνο και πιστεύω πως κάνεις καλύτερη μουσική όταν κάνεις περισσότερη μουσική. Ευτυχώς καταφέραμε να είμαστε “εκτός ραντάρ” και να κάνουμε δίσκους που μας άρεσαν με την πρώτη. Μακάρι να είχαμε κάνει περισσότερους. Και τώρα; Είναι υπέροχο! Στις μέρες μας μπορείς να κάνεις νέο δίσκο κάθε εβδομάδα αν θέλεις. Για αυτόν τον λόγο οι Dream Syndicate συνεχίζουν να δουλεύουν και να κάνουν καινούρια πράγματα στις μέρες μας. Επειδή μπορούμε!  



 

Γ.Ρ. Πώς θα περιέγραφες την προσωπική και την καλλιτεχνική σχεση σου με τον Chris Cacavas?

S.W. Έχουμε μεγάλη ιστορία. Από τότε που ξεκίνησα την εταιρία μου, από τα μεθυσμένα μπάρμπεκιου τα σαββατοκύριακα ως τους σόλο δίσκους μου, μεταξύ των οποίων και κάποιους αγαπημένους μου όπως το Here Come the Miracles και  Static Transmission, ως τότε που έκανα την παραγωγή δύο δίσκων του ή τότε που έγινε πλήρες μέλος των Dream Syndicate του 21ου αιώνα και μας ακολούθησε σε τόσες περιοδίες ως και την τωρινή. Ειναι μεγάλη ιστορία. Δεν χρειάζεται βέβαια να πω ότι ξέρουμε πώς να δουλεύουμε, να παίζουμε και να περνάμε καλά μαζί. 

Γ.Ρ. Τι να περιμένεουμε από αυτήν την ιδιαίτερη συνεργασία στις μελοντικές σου εμφανίσεις στο Tiki Bar; Είναι ένα μέρος όπου έκανες πολύ σημαντικές sold out εμφανίσεις τα προηγο΄μενα χρόνια. 

S.W. Στόχος μας είναι να μην επαναλάβουμε ούτε ένα τραγύδι από τη μία βραδιά στην άλλη. Θα πάιξουμε κάποια κομμάτια μόνοι μας και κάποια άλλα μαζί, θα είναι όμως δύο μοναδικές, διαφορετικές εμφανίσεις. Α, και θα κάνουμε και DJ μετά τις εμφανίσεις! Αυτή ίσως να είναι και η μόνη φορά που θα τσακωθούμε στην περιοδία: θέλουμε και οι δύο να είμαστε όλη νύχτα πίσω από τα deck!

Γ.Ρ. Τι πιστεύεις για την αγάπη; Πώς σε καθοδηγεί αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα;

S.W. Η αγάπη ηγεμονεύει τα πάντα, Η ανάγκη της, ο πόνος όταν την χάνουμε και τελικά, αν είμαστε τυχεροί, να την κρατάμε και να την θρέφουμε αν έχουμε βρει το σωστό άτομο. Όμως μαζί με την αγάπη, ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος και πιο φευγαλαίος θησαυρός. Και ανυπομονώ να ξοδέψω 72 ώρες από αυτόν στην Αθηνα και την Θεσσαλονίκη! 

 

 

Συνέντευξη

Με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας του στο 59ο Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Ρομαίν Γαβράς έδωσε συνέντευξη τύπου στην οποία είχαμε την δυνατότητα να απευθύνουμε και αρκετές ερωτήσεις μας, τόσο για το έργο όσο και για την γενική άποψη του πρός το σύγχρονο σινεμά, συνεχίζοντας μαζί του τον δημιουργικό προσωπικό διάλογο που είχαμε ξεκινήσει με συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει σε παλαιότερη εμφάνιση του στο ίδιο φεστιβάλ.

Σχόλια: Γιάννης Ραουζαίος

Φωτογραφίες – Βίντεο: Μαρία Σακοπούλου

 

Μιά διαφορετική γκαγκστερική ταινία, υπογεγραμμένη από τον Ρ.Γαβρά, αυτό το τρομερό παιδί του σύγχρονου ευρωπαικού σινεμά, είναι μιά ιστορία γεμάτη χιούμορ αλλά και ανατροπές και ένταση, αφήνοντας μιά παρακαταθήκη που θα μπορούσε να κλείνει το μάτι ακόμα και σε δημιουργούς όπως ο Μελβίλ ή ο Ντε Πάλμα(με σαφέστατη όμως την διαρκή αίσθηση της παρωδίας που κυριαρχεί πλάνο-πλάνο στην ταινία εντέλει).
 ‘Ενας μεγαλέμπορος ναρκωτικών ονειρεύεται να πιάσει με μία τελευταία δουλειά την καλή και να μπορέσει να ξεφύγει από την ζωή που έφτιαξε ως βαρώνος του υποκόσμου! Από ό,τι φαίνεται όμως, και η εξέλιξη της ταινίας μας ωθεί πρός τα εκεί, μέσα από ένα άψογο μοντάζ,τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν καλά και μάλιστα αρχίζουν να πηγαίνουν όλο και χειρότερα όταν ο πεθερός ,του σεσημασμένος ποινικός, και η μητέρα του γεμάτη πίεση ως προς τη ζωή του και το τελικό αποτέλεσμα, αποφασίζουν να αναμειχθούν σε αυτή την επιχείρηση. 

Δείτε εδώ την συνέντευξη του Ρομαίν Γαβρά:

 

 

 

Από τον Γ. Ραουζαίο

Συνέντευξη με τους Desperate Journalist

 

Σχηματιστήκατε το 2012. Πόσος καιρός πιστεύετε πως έχει περάσει, μέσα από την προσωπική σας αντίληψη για αυτόν, από τις πρώτες ημέρες των Journalist;

Λοιπόν, πρώτη φορά βρεθήκαμε μαζί σε μια πρόβα το 2012. Η πρώτη μας συναυλία ήταν τον Φεβρουάριο του 2013…Πάντοτε προσανατολιζόμαστε στο επόμενο πράγμα που είναι να κάνουμε μαζί, είτε είναι συναυλία είτε είναι κάποιο νέο υλικό. Φαίνεται σαν να είμαστε μαζί περισσότερο χρόνο, επειδή ήδη ήμασταν φίλοι όταν σχηματιστήκαμε.

Πώς ήταν οι αντιδράσεις του κοινού σας όσο περιοδεύατε με το πρώτο σας άλμπουμ;

Είχαμε πάντοτε θετικές αντιδράσεις στα live μας. Νομίζω ότι το να κάνουμε ένα live είναι για εμάς αυτό μέσω του οποίου εκφραζόμαστε στον μέγιστο βαθμό. Θα ευχόμουν όμως να ήταν το κοινό λιγότερο στατικό και να κουνιόταν περισσότερο!

Τι ήταν το Punk για εσάς;

Λατρεύω το Punk rock των 70΄s και “τρέχω” και ένα club  στο Λονδίνο που λέγεται “Μια κάποια αλλόκοτη αμαρτία”! Εκεί παίζεται αρκετό από αυτό το υλικό. Υπάρχει επίσης πολλή και καλή σύγχρονη μουσική punk τόσο από σύνολα επηρεασμένα από το riot-grrrl ρεύμα όσο και από την πιο μελωδική power pop άποψη.

Όλο αυτό είναι για εσάς κάτι σαν ένα δυνατό ηλεκτρικό ρέυμα που δονεί με μεγάλη ένταση τη ραχοκοκκαλιά σας ή έχει να κάνει με μια πιο νεοϋορκέζικου στύλ DIY άποψη;

Το να διαφωνεί κάποιος για τον ορισμό του τι είναι punk και τι δεν είναι θα φάνταζε ανόητο, παρόλ’ αυτά αρκετοί το κάνουν! Πιθανόν θα συμφωνούσα με τον Don Letts, ότι το Punk είναι πιο πολύ μια στάση ζωής.

Απ’ όσο γνωρίζω σας αρέσουν οι Cure. Πόσο πολύ πιστεύετε έχουν τα πράγματα αλλάξει από τα μεγαλειώδη και μυστηριώδη χρόνια του New Wave και του Post Punk των αρχών της δεκαετίας του 80;

Πράγματι, όλοι αγαπούμε τους Cure και ειδικά ο drummer μας ο Gaz. Μια εμφανής αλλαγή από εκείνες τις ημέρες είναι πως δεν υπάρχουν χρήματα για τα συγκροτήματα που προσαντολίζονται σε αυτόν τον ήχο…Τότε τα τσάρτς ήταν γεμάτα από εξαιρετικά συγκροτήματα. Και σήμερα υπάρχουν πολλά τέτοια, όμως πρέπει να ψάξεις λίγο περισσότερο για να τα βρεις.

Ποια θα λέγατε πως είναι η λέξη-κλειδί που ορίζει τις μουσικές σας δραστηριότητες;

Στις αρχές προσπαθούσαμε να αφαιρέσουμε ό,τι ήταν περιττό όταν φτιάχναμε τα κομμάτια μας και να τα κάνουμε όσο πιο δεμένα και δομημένα γινόταν. Αυτή την στιγμή ρωτάμε τους εαυτούς μας “πόσο πιο πέρα από την κορύφωση είναι αυτό;” ή “είναι αρκετό αυτό που πετύχαμε ώστε να αγγίζει την κορυφή;”. Πρόκειται για μια φίνα, λεπτή ισορροπία, όπως θα έλεγαν και οι Spinal Tap.

Πιστεύετε πως είστε πιο ώριμοι στο δεύτερο άλμπουμ σας Grow Up;

Ναι, το Grow Up είναι πιο ώριμο έργο από το πρώτο άλμπουμ μας και επίσης είναι πιο συνεκτικό. Όμως ο τίτλος του Grow Up [Ωρίμασε!] έχει παρθεί από ένα αστείο και επομένως θεωρουμε ότι δεν έχουμε εγκαταλείψει ακόμα την αίσθηση του χιούμορ μας…

Προτιμάτε να παίζετε σε club ή να μοιράζεστε την ακαταμάχητη εμπειρία ενός Rock Festival;

Τα μεγάλα Φεστιβάλ ειναι μεν συναρπαστικά αλλά εν δυνάμει την ίδια στιγμή μπορούν να σπάσουν σε μια μπάντα τα νεύρα, γιατί δεν έχεις χρόνο για sound check και είσαι μακριά σε απόσταση από το κοινό. Νομίζω πως λειτουργούμε καλύτερα σε ένα μικρό rock club γεμάτο ανθρώπους. Όσο υπάρχει χώρος για να χοροπηδάει ο Rob γύρω-γύρω όλα είναι καλά!

Ποιες άλλες μουσικές σκηνές εκτός από το Rock σας ενδιαφέρουν αυτή την περίοδο;

Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας Rock and Roll. Προσωπικά είμαι το πιο Rock and Roll άτομο του group και αυτό όχι γιατί σπάω δωμάτια ξενοδοχείων αλλά για τις μουσικές μου προτιμήσεις. Μας αρέσουν πολλά πράγματα στη μουσική. Ορίστε μια λίστα στο spotify με μουσική που μας ενδιαφέρει.

Και τέλος μια ερώτηση με την οποία κλείνω πάντα τις συνεντεύξεις μου. Τι πιστεύετε για την αγάπη; 

Tι πιστεύουμε για την Αγάπη…; Χμμμμ…δεν νομίζω πως εάν την βρεί κανείς μπορεί να την χάσει!