The House That Jack Built 09 photo by Zentropa-Christian Geisnaes.tif

 

The House That Jack Built 03 photo by Zentropa-Christian Geisnaes.tif

The House That Jack Built 23 photo by Zentropa-Christian Geisnaes.tif

The House That Jack Built 05 photo by Zentropa-Christian Geisnaes.tif

  • 2018
  • 155′
  • Σκηνοθεσία: Λαρς Φον Τριερ
  • Με τους: Μαρ Ντίλον, Μπρούνο Γκάντζ, Ούμα Θέρμαν, Ράιλι Κίου. 

από τον Γιάννη Ραουζαίο

Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ

5 out of 5 stars (5 / 5)

Ποιός είναι ο παραλληλισμός ανάμεσα στην στην έννοια “γρύλλος” (jack στην αργκό) που αναφέρεται στο γνωστό αντικείμενο με τη βοήθεια του οποίου φτιάχνουμε πρόβληματα στους τροχούς των αυτοκινήτων μας, έναν κάπως…εσωστρεφή μηχανικό με αρχιτεκτονικές φιλοδοξίες και την κατάρευση των σημασιών της ύστερης Δύσης;

Σε αυτό το ερώτημα και απέναντι σε αυτούς τους συσχετισμούς απαντά η νέα ταινία του κολοσιαίου σκηνοθέτη (και πάντοτε προκλητικά κακού παιδιού) Λάρς Φόν Τρίερ, στην πρώτη του εμφάνιση στο Φεστιβάλ Καννών μετά το επίσημο Ban που είχε υποστεί πρίν μερικά χρόνια , κατά την διάρκεια δηλώσεων του  στην συνέντευξη τύπου της ταινίας “Μελαγχολία”. Έχοντας ήδη αναφερθεί σε αυτήν πρίν, κατά την διάρκεια των Καννών 2018 , είναι μιά καλή στιγμή να επανέλθουμε στο αντικέιμενο μας με αφορμή την έξοδο της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες.

The House That Jack Built 04 photo by Zentropa-Christian Geisnaes.tif

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή είναι η καλύτερη ταινία των τελευταίων χρόνων του Τρίερ (μέχρι τουλάχιστον την επόμενη, όπως μας έχει συνηθίσει πλέον ο σκηνοθέτης). Οι συνδηλώσεις της ταινίας όσο και του προβοκατόρικου θέματος της (επιφανειακά η δράση, τα έργα και οι ημέρες ενός serial killer) είναι πολλές και άπτονται ενός καλειδοσκοπείου ερμηνειών. Φυσικά εμείς θα προσεγγίσουμε το έργο αυτό, όχι απλώς σημειακά αλλά με μιά διάθεση πρόσληψης της πραγματικότητας ενός ζοφερού και ζοφερά προβαλλόμενου ψυχισμού στο περιβάλλον του, το οποίο δεν είναι απλώς αυτό του χαρακτήρα που υποδύεται υποδειγαμτικά ο Μ.Ντίλλον, σε αυτόν τον καλύτερο μετά το Drugstore Cowboy ρόλο της καρίέρας του, αλλά ολόκληρο το μεταφορικό σύμπαν των εξελλιγμένων τεχνικά όμως αλωμένων απολύτως απο το τεχνικό στοιχείο, την απομάγευση και την εξαντικειμενίκευση κοινωνιών που μετέχουν της κουλτούρας της ύστερης Δύσης.

Ποιος είναι ο Τζάκ; Είναι κάποιος που σε μιά έκρηξη αντεστραμμένης εξωστρέφειας, ξεκινά μιά σειρά δολοφονιών ώστε να ηρεμήσει την ταραγμένη απο το εκυφλωτικό φώς του καταρρέοντος Λόγου σκοταδιού του; Είναι κάποιος απλά διαταραγμενος ημιαυτιστικός χαρακτήρας που κάποιος του “πάτησε” το κουμπί του και πλέον η εντελέχεια του δαιμονικού στοιχείου βγήκε απο το έγκατα του ασυνειδήτου του στην επιφάνεια; Είναι μήπως ένας πληγωμενος μοναχικός άνθρωπος που σταμάτησε να φωνάζει την μοναξιά του αλλά αποφάσισε να κάνει κάτι σε όλους όσους απλώς δεν ακούν τον ίδιο αλλά ούτε και τις κραυγές του εαυτού του-όπως εύστοχα λέει προκαλώντας ένα υποψήφιο του θύμα να ουρλιάξει μήπως την ακούσει κάποιος και έτσι σωθεί, σε μία από τις αξιολογότερες σεκάνς αυτής της μεγάλης ταινίας-; Ή μήπως τελικά είναι όλα αυτά αλλά συνάμα και κάτι περισσότερο. Κάτι που παραμένει κρυφό μέχρι το φινάλε και μας θυμίζει μία από τις ατάκες του συνομιλητή του( την ταυτότητα του οποίου δεν θα ήθελα να σας αποκαλύψω μέχρι να δείτε το “Σπίτι…”)σε μιά από τις παράλληλες αφηγήσεις του έργου , ο οποίος του λέει σαν σε ψυχοναυτικό διάλογο :”διαβάζεις την βίβλο όπως θα την διάβαζε ο Σατανάς!”.

the-house-that-jack-built_a838ba39.jpg

Το “Σπίτι…” αποτελεί όχι λιγοτερο από άλλες μεγαλειώδεις δημιουργίες αυτής της δεκαετίας(ενδεικτικά αναφέρω το “Άλογο του Τορίνο”magnum opus του Μπέλα Τάρ ή το “Θείο Μπούμι που θυμάται τις προηγούμενες ζωές του” του Απιτσατπόνγκ Ουερεσαθκούλ)ένα ελλειπτικό λαβυρινθώδες οικοδόμημα, που στεκεται ανάμεσα στην Τέχνη και το φιλοσοφικό δοκίμιο και ανάμεσα στην ψυχολογική εμβάθυνση στα άδυτα ενός ατόμου αλλά και μιάς κοινωνικοψυχολογικής πειραματικής καταγραφής ενός πολιτισμού αποδέσμευσης. Αποδέσμευσης απο τί όμως; Από το σώμα μας, από την θρησκευτικότητα της ύπαρξης μας σε σχέση με τον άλλο, από τα προτάγματα των δυναμικών πολιτικών ουτοπιών μας, αλλά και από την εικόνα του τι είναι ο εαυτός μας, πώς κατασκευάζεται και που βρίσκεται.

Ουραγός μιάς αναζήτησης γνώσης εωσφορικού χαρακτήρα, η οποία θέλει να μάθει τα πάντα όχι όμως την φύση της Αγάπης και του Πλησίον, η πράξη-πορεία περιπλάνηση του Τζάκ μέσα στο πραγματικό ή μάλλον στην ακατανίκητη ερημιά του, ωθεί το χαρακτήρα αλλά και εμάς, καταραμένους θεατές κομμάτια της χρονικότητας του πολιτισμού που τον παρήγαγε, σε μιά περιδίνηση που η τελική της κατάληξη δεν είναι παρά η Κόλαση η ίδια, οταν πλεόν η στιγμή των Επιφανείων δεν είναι άλλη παρά εκείνη ακριβώς όπου  κατανοούμε χωρίς καμιά πλέον αμφιβολία, ποιό είναι πραγματικά το σπίτι που έφτιαχνε ο Τζάκ, ποιά τα υλικά της δόμησης του αλλά και ποιός ήταν ο πυρήνας του αρχιτεκτονικού οράματος του. Δέν μιλούμε απλώς για ένα σχέδιο πάνω σε κάποιο γραφείο σαν τα ανάλογα που έφτιανε ο Α.Σπέερ αρχιτέκτονας του πολεοδομικού οράματος του Ναζισμού, αλλά για τον χάρτη μιάς καταρρέουσας ερμηνείας της εμπειρίας, του Δικαίου και φυσικά του τί συνιστά αρμονία. 

The House That Jack Built 14 photo by Zentropa-Christian Geisnaes.tif

Υπάρχει διέξοδος σε αυτό το σύνολο που προσπαθεί να αποτυπώσει την ακρότητα της κοσμοθεωρίας μας και των συνεπειών της  σαν ένα άλλο theater of cruelty, που χάσκει με το ανοικτό στόμα μιά Χωκινγκικής μαύρης οπής στη μέση του Γαλαξία των βεβαιοτήτων μας ,τρώγοντας τον με αύξουσα ταχύτητα, και προσθέτοντας σε αυτή την  βαρυτική κατακρύμνιση, την πολυσχιδιά των εκφραστικών μέσων του σινεμά σε φακούς, φωτογραφία, εφέ, ερμηνείες, χρήση του φωτός ή των παλαιών επικαίρων; Ο Τρίερ, δηλαδή ο Καλλιτέχνης- κάποτε -μύστης- του- Τόπου -της- Αλήθειας, σε ελεύθερη πτώση, πλέον μοιάζει να μας λέει πως το μόνο που απομένει πρίν την πυρπόληση του ενός μας από τον άλλο είναι μιά γέφυρα σε έναν απότομο βράχο που κάποτε χώριζε την επιστροφή στο πνευματικό, στο υγιές και αρμονικό, στον Κόσμο, μετά τον μινώταυρο και την έξοδο από τον λαβύρινθο κάποιου μύστη.Αυτή όμως γέφυρα κατά τον σκηνοθέτη, έχει καταρεύσει εδώ και καιρό και μόνον η αισθητική μας έχει απομείνει ως απέλπιδη προσπάθεια να βρούμε ξανά το σημείο που θα πατήσουμε ώστε  να την ενώσουμε ξανά. Ακόμα όμως και για αυτήν την Αισθητική η πιθανότητες είναι τόσο λίγες που ούτε κάν η σισύφεια τελική προσπάθεια όχι πλέον του Υψηλού αλλά του Τρομερού, δεν στέφεται απο επιτυχία.

Η κάθαρση που επαγγέλεται το “Σπίτι…” δεν έχει τίποτε απο την γαλήνη μιάς υπέρβασης των αντιθέσεων μιας ταραγμένης εποχής και του πνεύματος της. Αν υπάρχει τέτοια, όπως και στο φινάλε του “Melanholia”  δεν είναι παρά μιά πλήρης καταστροφή του αντικειμενικού στις φλόγες και η λησμονιά απέναντι στα έργα που αυτό ως αυτοσυνειδητοποιημένη ύπαρξη, παρήγαγε για μιά  μικρή στιγμή μονάχα της αιωνιότητας.

 

 

Don't Worry greek poster.jpg

  • 2018
  • Πρωτότυπος Τίτλος: Don’t worry he won’t get far on foot
  • Βιογραφία
  • 114′
  • Σκηνοθεσία:  Gus Van Sant 
  • Με τους:   Joaquin Phoenix ,  Jonah Hill ,  Rooney Mara 

από τον Γιάννη Ραουζαίο

Μην ανησυχείς, δεν θα φτάσει μακριά με τα πόδια

4 out of 5 stars (4 / 5)

Μια ταινία στην οποία ο μεγάλος δημιουργός πέρα από μεγάλους σταρ όπως ο Χοακίν Φοίνιξ, ο Τζακ Μπλακ και η Ρούνι Μάρα, κατάφερε και συγκέντρωσε προλιφικές μορφές του αμερικανικού underground rock όπως η Κιμ Γκόρντον από τους Sonic Youth​. Στο επίπεδο της πλοκής μας περιγράφεται εκτενώς η ζωή και η πορεία για μια συγκεκριμένη περίοδο, αυτής της αποδοχής του τραύματος, ενός μεγάλου αμερικανού σατιρικού και σκιτσογράφου, οποίος μετά απο μια δύσκολη παιδική ηλικία και μια αλκοολική νιότη, βρέθηκε στο καροτσάκι του τετραπληγικού ως επακόλουθο της οδήγησης σε μια βραδιά καταχρήσεων.

Με το γνωστό ύφος του o Βαν Σαντ, ανάμεσα στον πειραματισμό και στην τρυφερή ρομαντική ενατένιση των φάσεων και των επιδράσεων της ζωής, ξετυλίγει το κουβάρι των σχέσεων, ερωτικών και φιλικών του κεντρικού χαρακτήρα, σε μια πορεία ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικο-συμβολικό, που καταλήγει να είναι μια πορεία αποδοχής και ολοκλήρωσης.

Σε επίπεδο φόρμας, τα ρεαλιστικά περάσματα διαδέχονται split και scroll scenes ενώ ο εσωτερικός διάλογος του χαρακτήρα του Χοακίν Φοίνιξ, Κάλαχαν με την μητέρα του, χωρίς να φτάνει στα όρια κάποιου επικά τραγικού ορίζοντα, αναδεικνύει το βαθιά ανθρώπινο χαρακτηριστικό των κρυμμένων πληγωμένων αισθημάτων και του πως αυτά ορίζουν και καθορίζουν ρητά ή υπόρρητα τον βίο.

Μία όμορφη στιγμή στην φιλμογραφία του σκηνοθετη (τι αναλογικός όρος και αυτός στην ψηφιακή εποχή μας!) που χωρίς να φτάνει το εικαστικό βάθος του Last Days ή την άγρια φαινομενολογία της ανθρώπινης ψυχής ενός Gerry, στέκεται με ευθύτητα, αγάπη και ευαισθησία μπροστά στην ένταση, τις αντιφάσεις και τις λύσεις ενός ανθρώπινου δράματος που όμως διατηρεί τόσο δυνατά τα στοιχεία ενός ψυχικού και συναισθηματικού epiphany.

 

 

 

 

Image result for the spy who dumped me

 

  • The spy who dumped me
  • 117′
  • Δράσης
  • Σκηνοθεσία:  Susanna Fogel 
  • Με τους:   Justin Theroux ,  Blanka Györfi-Tóth ,  Vilma Szécsi 

από τον Γιάννη Ραουζαίο

Ο κατάσκοπος που με παράτησε

3 out of 5 stars (3 / 5)

Εξαιρετική μαύρη κωμωδία δράσης που ανανεώνει το είδος εισάγοντας ένα ανεπανάληπτο κωμικό ζευγάρι κατασκόπων που προκύπτουν απο το πουθενά στο πρόσωπο της Μila Kunis και της Kate Mckinnon με τη διακριτική παρουσία του Justin Theroux (γνωστού μας και στο ρόλο του διπρόσωπου επαρμένου σκηνοθέτη του “Mallholand Drive”)και του “Mr. Outlander” (απο τη γνωστή βρεττανική σειρά φαντασίας) Sam Heughan.

Δύο θεότρελλες αμερικανίδες “κολλητές”, εμπλέκονται σε μια σκοτεινή υπόθεση κατασκοπείας και μυστικών υπηρεσιών, μετά από την δολοφονία του εραστή της μιας από αυτές, ο οποίος ζούσε διπλή ζωή ενώ στην πραγματικότητα ήταν μυστικός πράκτορας. Σε φρενήρεις ρυθμούς, που περιλαμβάνουν άφθονη δράση αλλά και ίσες ποσότητες γέλιου, οι δύο γυναίκες ξεκινούν ένα ταξίδι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, ακολουθούμενοι από κάθε λογής δολοφόνους αλλά και από έναν γοητευτικό Βρεττανό μυστικό πράκτορα που ισχυρίζεται ότι θέλει να τις βοηθήσει και ταυτόχρονα να σώσει και τον κόσμο από μία φοβερή απειλή.

Η ταινία αξιοποιεί απόλυτα την μπλεδίζουσα απόχρωση της φωτογραφίας ώστε να σαρκάσει τα λαμπερά χρώματα της κομεντί (που κατά βάθος είναι μια από τις συνιστώσες της), ενώ τα διαρκή λογοπαίγνια ανάμεσα στο ζευγάρι των γυναικών και η καταιγιστική δράση που ακολουθεί σχεδόν πάντοτε τις ήρεμες ασφαλείς στιγμές, λειτουργούν αποκαλυπτικά στην ανάπτυξη και την ιδιόμορφη περιγραφή μιας βαθιάς γυναικείας φιλίας, και της ιδιαίτερης σύνδεσης που μια γυναίκα μπορεί με τελείως διαφορετικό τρόπο να εκφράσει στη στενή φιλική της σχέση με μία άλλη.

Πολύ εύκολα θα μπορούσα να δω την συνέχιση αυτής της ιστορίας με κάποιο sequel. Η χημεία υπάρχει ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και οι ιστορίες απλώς περιμένουν αυτή την σπιρτόζα παρέα για να μας τις αφηγηθούν.

Related image

 

  • Destination Wedding
  • Ρομαντικό δράμα
  • 2018
  • Duration
  • Σκηνοθεσία: Β. Λεβιν
  • Με τους: Κιανου Ρίβς, Γουινόνα Ράιντερ

από τον Γιάννη Ραουζαίο

Πρόσκληση σε Γάμο

3 out of 5 stars (3 / 5)

Με σαφείς επιδράσεις από  τον-μεγάλο- Woody Allen, αυτή η γλυκιά κομεντί δωματίου, μας αφήνει, βγαίνοντας απο την αίθουσα, με την αίσθηση, πως το σινεμά είναι μια τέχνη που στις καλές στιγμές της μπορεί να σου δίνει κουράγιο και ελπίδα στο να συνεχίζεις να ζεις. Το κινηματογραφικό ζευγάρι των Keanu Reeves  και Winona Ryder  δίνει τον καλύτερο εαυτό του στο να περιγράψει την σταδιακή δημιουργία μιας πολύ όμορφης σχέσης, μέσα από την τυχαία και αρκετά κωμική συνάντηση ενός άντρα που επισκέπτεται έναν παλιό συντοπίτη του στον γάμο του που είναι καλεσμένος, και στην πρώην του γαμπρού.

Εκείνος βαθιά κυνικός και σκληρός απέναντι σε μια ζωή που την αντιλαμβάνεται ως κάτι που πρέπει διαρκώς να αποστασιοποιείσαι καθώς δεν μπορεί να σε στηρίξει σε τίποτε ουσιαστικά μέσα στο εφήμερο πνεύμα της και εκείνη απογοητευμένη και πληγωμένη από την διάλυση της σχέσης της στο κοντινό παρελθόν. Η σύγκρουσή τους αρχικά αλλά και οι συνεχείς υπεραναλυτικοί διάλογοι που θα χαρακτηρίσουν την γνωριμία τους αλλά και την συνύπαρξη τους σε ένα σαββατοκύριακο, γίνονται σύντομα μια τρυφερή ελεγεία πάνω στην ανάγκη μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε όσο και εντέλει να γίνουμε αποδεκτοί από κάποιον, χωρίς να μας ταλανίζει διαρκώς ο φόβος της επερχόμενης απώλειας.

Η ταινία ρέει και κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο ανάμεσα στις γλυκόπικρες εναλλαγές των σκηνών της, ενώ η διαρκής διερώτηση γύρω από το “ναι” ή το “όχι” στις προτάσεις των σχέσεών μας με τους άλλους ως πρόταση ανοίγματος των προσώπων και σύμμειξής τους, είναι κάτι που στο τέλος της ταινίας δεν καλούνται να απαντήσουν στους εαυτούς τους μόνον οι χαρακτήρες αλλά καθοδηγούμενοι από την ιδιαίτερη και τόσο βαριά όσο και ανάλαφρη ατμόσφαιρα της ταινίας, και οι θεατές της.

 

 

 

 

 

Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην Αθήνα

για την πρεμιέρα της ταινίας «Αόρατη κλωστή»

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Βρετανός ηθοποιός ήρθε στην Αθήνα καλεσμένος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών «Πόρτα Ανοιχτή» για την πρεμιέρα της ταινίας «Αόρατη κλωστή» (Phantom thread). Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε την 1η Φεβρουαρίου στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος), ενώ η ταινία προβέλεται πλέον στις αίθουσες.

“Αόρατη Κλωστή”
  • Δραματική
  • Παραγωγή 2017
  • Διάρκεια 130′
  •  Σκηνοθεσία  Πολ Τόμας Άντερσον  με τους: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Βίκι Κριπς, Λέσλι Μάνβιλ 

Πλοκή:  Ο μόδιστρος Ρέινολντς Γούντκοκ ζει στο Λονδίνο μια μάλλον ανιαρή ζωή όταν εμφανίζεται η Άλμα. Η νέα αυτή γυναίκα θα γίνει η μούσα του και θα αλλάξει για πάντα την ζωή του.