O Steve Wynn έρχεται στην Αθήνα για δύο live εμφανίσεις μαζί με τον Chris Cacavas στο Tiki στις 19 και 20 Νοεμβρίου, Με την ευκαρία αυτή τον αναζητήσαμε και συζητήσαμε μαζί του. Συνέντευξη στον Γ. Ραουζαίο.
Γ.Ρ. Πώς αισθάνεστε όταν αναπολείτε τις μέρες του paisley underground; Κατά πόσο σας καθόρισε η περίοδος αυτή ως άτομο και ως καλλιτέχνη;
S.W. Η αίσθηση της κοινότητας είναι σημαντική για εμένα. Είμαι μοναχοπαίδι και πέρασα πολλά από τα παιδικά μου χρόνια κλεισμένος στη “φούσκα” μου. Ήταν καλό για εμένα. Όμως με ενέπνευσε το γεγονός πως γνώρισα άλλους μουσικούς, καινούριους φιλους που τους άρεσε η ίδια μουσική με εμένα. Και στη σκηνή ήταν πιο εύκολο να καταλάβουν οι άνθρωποι τι έκαναν όλες αυτές οι μπάντες στο Λος Άντζελες, ακόμη κι αν τότε το είδος της μουσικής που κάναμε δεν ήταν καθολου της μόδας.
Γ.Ρ. Επισκέπτεστε συνεχώς την Ελλάδα για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Πώς θα περιγράφατε αυτή την ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό;
S.W. Πώς την περιγράφω; Ευτυχή. Είμαι πολύ τυχερός. Αγαπώ την Ελλάδακαι πιστεύω πως στην πρώτη συναυλία το 1986 δημιουργήσαμε έναν κοινό δεσμό. Χάλασε τότε ο ήχος και έστρεψα τα ηχεία μας προς το κοινό ώστε να μπορούν να ακούνε την μουσική μας ακόμη κι αν αυτό σήμαινε πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να ακούμε! Ήταν απλά ένα ένστικτο, αλλά σηματοδότησε μια αληθηνή και ειλικρινή σχέση που ακόμη ως τώρα προσπαθώ να χτίσω.
Γ.Ρ. Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές που σε έκαναν να δημιουργήσεις τους Dream Syndicate?
S.W. Ήθελα απλώς να κάνω μουσική που δεν ακουγόταν στην σκηνή της εποχής, μουσική που αγαπούσα. Τώρα δεν είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς, αλλά μπάντες όπως οι Velvet Underground και οι Big Star, οι the Modern Lovers και οι Gun Club που τώρα είναι γνωστές ήταν τότε ένα καλά κρυμένο μυστικό. Άνθρωποι όπως εγώ και ο Peter Buck και ο Paul Westerburg είμασταν από εδώ κι από κει σε όλες τις ΗΠΑ και όλοι θέλαμε να το ακούσουμε, να το κάνουμε και τελικά γίναμε το soundrack του εαυτού μας.
Γ.Ρ. Ποια ήταν η βασική ιδέα πίσω από την δημιουργία του τελευταίου σας δίσκου με τους Dream Syndicate; Η περσυνή συναυλία στην Αθήνα ήταν καταπληκτική.
S.W. Ευχαριστώ. Ήταν μια σπουδαία νύχτα, δεν ήταν; Ήταν το τελευταίο βράδυ της περιοδίας μας και δεν θα μπορούσα να φανταστώ ένα καλύτερο φινάλε για την περιπέτειά μας. Κάναμε εμφανίσεις επανένωσης για κάποια χρόνια και περνουσαμε καλά, συνδεθήκαμε με παλιούς και νέους φανς και είχα την αίσθηση πως ήταν πια καιρός να δούμε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε νέα τραγούδια που να ταιριάζουν με τα παλιά. Το αλμπουμ ξεπέρασε τις προσδοκίες μας και είναι ωραίο που και το κοινό μας συμφωνεί με αυτήν την εκτίμιση.
Γ.Ρ. Πόσο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο είναι να δουλεύεις μόνος σου σε μια σόλο συναυλία;
S.W. Δεν είναι τόσο διαφορετικό όσο νομίζεις. Ακόμα και στην σόλο μπάντα μου είμαι μέρος μιας ομάδας. Η βασική διαφορά είναι πως δουλεύοντας σόλο μπορώ να αλλάξω αυτήν την ομάδα από δίσκο σε δίσκο και μετά να δω τους νέους συνδυασμούς να καθορίζουν σε ποιο γκρουπ θα είμαι τον επόμενο μήνα ή χρόνο. Οι Dream Syndicate ήμασταν εγώ και ο Μαρκ και ο Ντέννις για 35 χρόνια και επίσης ο Τζέισον τα τελευταία επτά χρόνια. Αυτό είναι η μπάντα. Είναι αυτό που είμαστε.
Γ.Ρ. Όταν παλιότερα όλοι ασχολούνταν με την πανκ, την ποστ-πανκ και το new wave εσύ αποτελούσες μια από τις βασικές μορφές μαζί με μπάντες σαν τους Rain Parade και τους Green on Red που δίνατε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση βασισμένη σε ένα ρομαντικό come back των ψυχεδελικών αρχών των “καθαρών” 60s. Πώς αισθάνεσαι για την τρίτη επαν-ανακάλυψη του ήχου των 60s που συμβαίνει στην εποχή μας και για μπάντες ΄πως οι Black ή οι Wooden Shios Angels;
S.W. Είναι ωραίο να βλέπεις τόσες πολλές και καλές νέες ψυχεδελικές και γκαράζ μπάντες. Ίσως κάποιες να επηρεάστηκαν από εμάς. Συνάντησα κάποιους που μου είπαν πως όντως έτσι συνέβη. Και άλλοι επιλέγουν στοιχεία που μας άρεσαν και προσθέτουν νέες τάσεις και ιδέες. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Thee Oh Sees και Tame Impala και Ty Segall, υπάρχουν όμως και τόσες άλλες μπάντες εκεί έξω. Τα παιδιά είναι εντάξει!
Γ.Ρ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 όλο το μουσικό κίνημα συνδέθηκε με μια συγκεκριμένη ριζοσπαστική και πολύ προοδευτική αντικουλτούρα. Πόσο πιο δύσκολο ήταν να προωθηθεί ένα τόσο μη κανονιστικό και ρομαντικό πνεύμα εξερεύνησης του εαυτού και ελεύθερου τρόπου ζωής στο συντηριτικό πλαίσιο της δεκαετίας του ’80;
S.W. Ήταν δύσκολο. Η δεκαετία του ’80 ήταν η χειρότερη περίοδος για να είναι μια μπάντα δημιουργική. Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι αλήθεια, Ο παραγωγός είχε γίνει σταρ και οι μπάντες έβλεπαν να αντικαθίστανται τα μέλη τους ενώ έγραφαν δίσκο ή έβλεπαν άλλους μουσικούς να έρχονται και να τους αντικαθιστούν. Και το χειρότερο είναι πως οι εταιρίες ήθελαν να βγάζουν δίσκο οι μπάντες το πολύ κάθε δύο χρόνια, με ατελείωτα ντέμο ανάμεσα και διορθώσεις. Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που οι μπάντες εβγαζαν τρεις δίσκους κάθε χρόνο και πιστεύω πως κάνεις καλύτερη μουσική όταν κάνεις περισσότερη μουσική. Ευτυχώς καταφέραμε να είμαστε “εκτός ραντάρ” και να κάνουμε δίσκους που μας άρεσαν με την πρώτη. Μακάρι να είχαμε κάνει περισσότερους. Και τώρα; Είναι υπέροχο! Στις μέρες μας μπορείς να κάνεις νέο δίσκο κάθε εβδομάδα αν θέλεις. Για αυτόν τον λόγο οι Dream Syndicate συνεχίζουν να δουλεύουν και να κάνουν καινούρια πράγματα στις μέρες μας. Επειδή μπορούμε!
Γ.Ρ. Πώς θα περιέγραφες την προσωπική και την καλλιτεχνική σχεση σου με τον Chris Cacavas?
S.W. Έχουμε μεγάλη ιστορία. Από τότε που ξεκίνησα την εταιρία μου, από τα μεθυσμένα μπάρμπεκιου τα σαββατοκύριακα ως τους σόλο δίσκους μου, μεταξύ των οποίων και κάποιους αγαπημένους μου όπως το Here Come the Miracles και Static Transmission, ως τότε που έκανα την παραγωγή δύο δίσκων του ή τότε που έγινε πλήρες μέλος των Dream Syndicate του 21ου αιώνα και μας ακολούθησε σε τόσες περιοδίες ως και την τωρινή. Ειναι μεγάλη ιστορία. Δεν χρειάζεται βέβαια να πω ότι ξέρουμε πώς να δουλεύουμε, να παίζουμε και να περνάμε καλά μαζί.
Γ.Ρ. Τι να περιμένεουμε από αυτήν την ιδιαίτερη συνεργασία στις μελοντικές σου εμφανίσεις στο Tiki Bar; Είναι ένα μέρος όπου έκανες πολύ σημαντικές sold out εμφανίσεις τα προηγο΄μενα χρόνια.
S.W. Στόχος μας είναι να μην επαναλάβουμε ούτε ένα τραγύδι από τη μία βραδιά στην άλλη. Θα πάιξουμε κάποια κομμάτια μόνοι μας και κάποια άλλα μαζί, θα είναι όμως δύο μοναδικές, διαφορετικές εμφανίσεις. Α, και θα κάνουμε και DJ μετά τις εμφανίσεις! Αυτή ίσως να είναι και η μόνη φορά που θα τσακωθούμε στην περιοδία: θέλουμε και οι δύο να είμαστε όλη νύχτα πίσω από τα deck!
Γ.Ρ. Τι πιστεύεις για την αγάπη; Πώς σε καθοδηγεί αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα;
S.W. Η αγάπη ηγεμονεύει τα πάντα, Η ανάγκη της, ο πόνος όταν την χάνουμε και τελικά, αν είμαστε τυχεροί, να την κρατάμε και να την θρέφουμε αν έχουμε βρει το σωστό άτομο. Όμως μαζί με την αγάπη, ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος και πιο φευγαλαίος θησαυρός. Και ανυπομονώ να ξοδέψω 72 ώρες από αυτόν στην Αθηνα και την Θεσσαλονίκη!