Ποιος θα σου τραγουδήσει

Ποιος θα σου τραγουδήσει

Quién te Cantará

(3 / 5)

• Δραματική
• 2018
• 125′
• Σκηνοθεσία: Κάρλος Βερμούτ. Με τους: Νάγιουα Νίμρι, Έβα Γιοράτς, Κάρμε Ελίας, Ναταλία Ντε Μολίνα

Η Λίλα Κασάν, μια επιτυχημένη Ισπανίδα τραγουδίστρια, ετοιμάζεται να επανέλθει θριαμβευτικά στην ενεργό δράση μετά από μια δεκαετία μυστηριώδους σιωπής, αλλά την παραμονή της μεγάλης της συναυλίας χάνει τη μνήμη της σε ένα ατύχημα. Η Βιολέτα, μια τραγουδίστρια καραόκε που λυτρώνεται από τη θλιβερή της ζωή κάθε φορά που ερμηνεύει επί σκηνής τα τραγούδια της Κασάν, αναλαμβάνει να θυμίσει στη σταρ τις διαστάσεις της θρυλικής της περσόνας, μαθαίνοντάς της απ’ την αρχή να τραγουδά.

Ένα πολυφωνικό άσμα για τις μεταμορφώσεις της ταυτότητας και για τα πρόσωπα που δείχνουμε στους λίγους και στους πολλούς, το οποίο στοιχειώνει το μυαλό σαν πιασάρικο ρεφρέν και τονώνει την ψυχή όπως κάθε μορφή πραγματικής τέχνης.

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:

Κριτική από τον Γιάννη Ραουζαίο:

Η κατοπτρική σχέση δύο γυναικών που στο τέλος η ζωή της  μίας μοιάζει να ενώνεται με την ζωή της άλλης, είναι η υπόθεση αλλά και ταυτόχρονα ο πυρήνας που “σπρώχνει” το νοηματικό ιστό αυτής της όμορφης ταινίας. ο Βερμούτ, προσεγγίζει το θέμα του με μία μπαρόκ, θα λέγαμε ευαισθησία, στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων, το ηχητικό και μουσικό υπόβαθρο αλλά και την ποότητα της φωτογραφίας και των αισθητικών επιλογών του στην χρήση της κάμερας. Χωρίς να είναι η ανώτερη έως τώρα δουλειά του, πάραυτα, στέκεται πάνω από την κάμερα, σαν ένας ερευνητής αλλά και στοχαστής των αναθρώπινων συμπεριφορών και χαρακτήρων αλλά και των ψυχαναλυτικών διαστάσεων για την ταύτιση και την συσσωρευμένη απωθημένη ενέργεια ως υποκινητή της δίπλα, στην ανασφάλεια αλλά και τη σκοτεινή έκφανση του ναρκισσισμού. Αυτό το ελλειπτικό δράμα, απόλυτα προσδεδεμένο στη μουσική αλλά και σε αυτό που είναι η έννοια “σκηνή” για έναν καλλιτέχνη, εξελίσσεται με μνημονικά άλματα και ψυχολογικές καταδύσεις στο άγνωστο, δίνοντας μας μας ένα αποτέλεσμα απόκοσμο αλλά και γοητευτικό, με την θλίψη και τη βίωση της απουσίας ως κλείσιμο και κάθαρση του.

Σημείωμα του Σκηνοθέτη

Αρχικά σκεφτόμουν να κάνω μια ταινία του υπερφυσικού: μια ταινία στην οποία το πνεύμα μιας γυναίκας θα είχε κυριεύσει μία άλλη. Σταδιακά η ιστορία εξελίχθηκε, μέχρι που έφτασε στο σημείο να πλησιάσει το μιούζικαλ. Η ουσία παραμένει η ίδια: πώς αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα, πώς χάνεις επαφή με τον εαυτό σου και καταλήγεις να ζεις παγιδευμένος μέσα στον χαρακτήρα που δημιούργησες προκειμένου να σε αποδεχτούν ή να σε αγαπήσουν, πώς είναι να σε κυριεύει ένας χαρακτήρας που δεν αναγνωρίζεις. Η Λίλα κι η Βιολέτα είναι ανίκανες να γνωρίσουν τον εαυτό τους αλλά η καθεμία αναγνωρίζει τον εαυτό της στον χαρακτήρα που έχει πλάσει η άλλη, κι αυτό αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ τους.

Η ταινία είναι χωρισμένη σε τρία μέρη. Το πρώτο έχει να κάνει με την Λίλα: τη ζωή και το περιβάλλον της. Η Λίλα νιώθει φυλακισμένη στα όνειρά της: όταν έγιναν πραγματικότητα, ήταν, πλέον, αδύνατον να δραπετεύσει. Θέλει να τραγουδάει, αλλά ο μόνος τρόπος να το κάνει αυτό είναι μέσω ενός χαρακτήρα που σιχαίνεται γιατί αυτός ευθύνεται για τη μοναξιά της. Στο δεύτερο μέρος είναι η σειρά της Βιολέτας: θα μπορούσε να γίνει σπουδαία τραγουδίστρια –είναι πολύ ταλαντούχα- αλλά αποφάσισε να εγκαταλείψει την καριέρα της στο τραγούδι όταν έκανε την κόρη της. Η Βιολέτα δεν μπορεί να συγχωρήσει την κόρη της γι’ αυτό –και τη θεωρεί υπεύθυνη για τη ζωή που δεν έζησε- αλλά, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό της για τα αισθήματα που τρέφει για εκείνη. Αυτός είναι κι ο λόγος που υπομένει στωικά και δεν αντιδρά στην κακοποίηση που δέχεται από την κόρη της. Το τελευταίο μέρος έχει να κάνει με τη συνάντηση της Λίλας με την Βιολέτα και με το πώς η δεύτερη βοηθάει την πρώτη να ξαναχτίσει μια εκδοχή του εαυτού της, την οποία η Λίλα μπορεί να δεχτεί ώστε να αγαπήσει το τραγούδι ξανά.

Με απασχολεί το πώς η διασημότητα επηρεάζει τους ανθρώπους καθώς και το πώς αλλάζουμε την προσωπικότητά μας προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στις (υποτιθέμενες) υποχρεώσεις μας, εις βάρος των ονείρων μας αλλά και του πραγματικού μας εαυτού.