του Γιάννη Ραουζαίου
Ανταπόκριση από το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
11/11/18
Ανακοινώθηκαν τα βραβεία του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης! Σε ένα κατάμεστο Ολύμπιο ανακοινώθηκαν τα φετινά βραβεία της Διεθνούς Επιτροπής με μεγάλο νικητή το “Ρέι και Λιζ” του Ρίτσαρντ Μπίλινχαμ από το Ηνωμένο Βασίλειο. Παράλληλα ανακοινώθηκαν και τα Βραβεία Virtual Reality, τα βραβεία FIPRESCI (The International Federation of Film Critics) , τα βραβεία της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, τα βραβεία της Βουλής των Ελλήνων “Ανθρώπινες Αξίες”, τα βραβεία της ΕΡΤ, τα βραβεία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, τα βραβεία νεότητας, το νέο βραβείο “Mermaid Award”, τα βραβεία WIFT GR και τα βραβεία κοινού Fischer.
Δείτε εδώ όλα τα βραβεία αναλυτικά.
08/11/18
Αφήστε την επιτέλους ήσυχη! Έτσι νοιώθει κάποιος παρακολουθώντας την ηρωίδα του συγκλονιστικού κοινωνικού δράματος “Μειλί” του Ζού Ζού που προβάλεται στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και επίσης παίρνει κατά την γνώμη μας πλώρη, δίπλα στο Smuggling Hedrix αλλά και στο εξαιρετικό “Η δουλειά της” (θα αναφερθούμε πιο κάτω), για κάποιο από τα βραβεία. Η “Μέιλι” μιά νεαρή εργαζόμενη, σε κάποια επαρχιακή πόλη, με όνειρα να ταξιδέψει και να μετακομίσει μαζί με μιά αγαπημένη της φίλη στην Σαγκάη, βρίσκεται γεμάτη οργή και σε ελεύθερη υπαρξιακή πτώση, όταν ο κουνιάδος της και η αδερφή της την παρενοχλούν για χρήματα, ενώ η φίλη της ετοιμάζεται να ταξιδέψει μόνη πρός τα εκεί. παρακλολουθούμε, σε διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς το δρόμο πρός την κόλαση της Μειλί με τη μιά μετά την άλλη τις ελπίδες της να καταρρέουν, ενώ εκείνη το μόνο που επιδιώκει ειναι λίγη αγάπη βρισκόμενη όμως αντιθέτως μπροστά σε ψέματα και σκληρότητα.
Ένα εξαιρετικό ψυχολογικό πορτραίτο και μιά μεγάλη ερμηνεία της βραβευμένης νεαρής πρωταγωνίστριας Χι Γιούν για το νέο κινεζικό σινεμά!
“Η δουλειά της”
Όπως αναφερθήκαμε και πιο πρίν εδώ μιλούμε πιθανότατα για κάποιο βραβείο ερμηνείας γυναικείου ρόλου για την υπέροχη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, στον ρόλο μιάς 37 χρονών λειτουργικά αναλφάβητης, εργαζόμενης σε εταιρεία καθαρισμού ενός εμπορικού κέντρου. Αυτό που γιά άλλους είναι απλώς μιά δουλειά για την επιβίωση, για εκείνη είναι μιά διέξοδος από τον ασφυκτικό ρόλο που της επιφυλάσσει ο σύζυγος και η σχέση της με την κόρη της το ένα από τα δύο μικρά παιδιά της.
Καθώς ο χαρακτήρας της ο οποίος παρότι είναι το απόλυτο παράδειγμα φροντίδας για την οικογένεια της πνίγεται κυριολεκτικά στην καθημερινότητα, παίρνει την δουλειά, νιώθει πως γαια τυήν ανοίγοντια τεράστιες δυνατότητες και ευκαιρίες, καθλως μάλιστα επιτυγχάνει και κάποιο βαθμό μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης στην επαφή της με τις άλλες εργαζόμενες και ειδικά με μία που εξελίσσεται στην καλύτερη της φίλη.
Είναι όμως τελικά τα πράγματα απλώς έτσι; Πόση θέση πραγματικά υπάρχει για να χτίσει την ζωή του ένα άτομο της εργατικής τάξης όταν πέρα από τις προσωπικές συγκρούσεις που αποτυπώνουν τις κρυμμένες πατριαρχικές συνδηλώσεις της ελληνικής κοινωνίας, τουλάχιστον στα λαικά της στρώματα, βρίσκεται ταυτόχρονα απέναντι στις ανάλγητες και στυγνές μεθόδους που το κεφάλαιο εντάσσει ώς γενικά τεχνικά χαρακτηριστικά στην ευρύτερη κίνηση του πρός την μέγιστη αποδοτικότητα και την μέγιστη απομύζηση της αξίας της εργασίας;
Η σύγκρουση της ηρωίδας με αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα θα είναι δραματική.
07/11/18
Το διαβολόψαρο του Πούτιπονγκ Αροονπένγκ, από την Ταϊλάνδη κινείται στα όρια του σουρεαλισμού και ενός ιδιάιτερου μαγικού ρεαλισμού που το σινεμά της Ταϊλάνδης μας έχει πλέον συνηθίσει μετά από δημιουργίες σαν το μεγαλειώδες πόνημα του συμπατριώτη του Απιτσατπόνγκ Ουερεσαθκούλ: “Ο Θείος Μπούμι που θυμάται τις προηγούμενς ζωές του“. Από την άλλη πλευρά το μικρό διαμάντι 95 λεπτών από την Σιγκαπούρη “Επινοημένη γή” του Γιέο Σιόου Χούα, μας δίνει μέσα από μιά παραβολική αφήγηση που εστιάζει πότε σε έναν λαθραίο μετανάστη εργασίας στην σύγχρονη Σιγκαπούρη και πότε σε έναν αστυνομικό ο οποίος θυμίζοντας χαρακτήρα νουάρ ταινιών προσπαθεί να εξιχνιάσει την εξαφάνιση του, μιά εικόνα της σύγχρονης νοτιοανατολικής Ασίας και τον προβλημάτων της, χρησιμοποιώντας την φόρμα μιάς σκοτεινής ταινίας αστυνομικού μυστηρίου, που τολμά να θέσει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων!
Με αργό εσωτερικό ρυθμό που συνδυάζεται με ξαφνικά ξεσπάσματα ταχύτητας και βίας και υπέροχη μουσική επένδυση νεορομαντικού ηλεκτρονικού ήχου πλάι σε noise παρεκτροπές και διάρκειες καθαρής σιωπής, αυτό το έργο στέκεται στον πυρήνα της έντασης ανάμεσα στο κοινωνικό και το προσωπικό, με τις κρυπτικές του συνδηλώσεις να αποκαλύπτονται σε ένα ελλειπτικό “ανοικτό” φινάλε. Ένα κρυμμένο κινματογραφικό κομψοτέχνημα του 59ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης!
Φυγαδεύοντας το Χέντριξ του Μάριου Πιπερίδη
Ένα νησί, δύο κοινότητες, η ελληνική και η τουρκική, ένας σκύλος που κατά λάθος χάνεται στην τουρκική πλευρά, μιά ερωτική σχέση που διαλυμένη διανύει την περίοδο πένθους της και ένας καλλιτέχνης, που ενώ είναι σε προσωπική αναζήτηση και έχει μπλέξει με διάφορες επικίνδυνες φιγούρες του υποκόσμου, αναζητά με κάθε τρόπο την επιστροφή του αγαπημένου του σκύλου από τα κατεχόμενα! Ευαισθησία, πολύ χιούμορ, ρεαλισμός δίπλα στον σουρεαλισμό των πολιτκών διακυβευμάτων και μιά πολύ όμορφη κινηματογραφική δουλειά από τον Μάριο Πιπερίδη που κάλλιστα θα μπορούσε να διεκδικήσει κάποια από τα βραβειά του 59ου φεστιβάλ! Θα βρεθούν λύσεις, σε κάποιο έστω επίπεδο; Θα είναι αυτές λύσεις που θα οδηγήσουν σε κάποια διέξοδο τον κεντρικό χαρακτήρα; Επίσης ας διερωτηθούμε όλοι:πόσο πολύ το πολιτικό με το προσωπικό συνδέονται και πόσο η φενάκη των πολέμων και των συγκρούσεων ανάμεσα στα έθνη, για την γή ή την ενέργεια, μπορεί να επηρεάσει υπέρμετρα την καθημερινότητα κάποιου ακόμα και όταν αυτός επιζητεί κάτι απλό.
Ακίνητο ποτάμι. Του Άγγελου Φραντζή
Η καλύτερη έως τώρα ελληνική παραγωγή που έχουμε δεί φέτος, με την Κάτια Γκουλιώνη και τον Αντρέα Κωνσταντίνου, δεν είναι παρά η σημαντικότερη κατά την γνώμη μας έως τώρα δουλειά του σκηνοθέτη. Στο παγωμένο κυριολεκτικά αλλά και συμβολικά περιβάλλον της Σιβηρίας, ένα ζευγάρι που βρίσκεται εκεί για μιά συνεργασία του ενός με μιά μεγάλη εταιρεία έργων, βρίσκεται αντιμέτωπο με μιά απροσδόκητη και γεμάτη ένταση κατάσταση. Παρά την σεξουαλική ψυχρότητα που έχει εμφανσιτεί στην σχέση τους, η Άννα μένει ξαφνικά έγκυος, χωρίς να υπάρχει κάποιος ορατός πατέρας του επερχόμενου παιδιού, ενώ η ίδια ισχυρίζεται οτι δεν έχει απατήσει τον άνδρα της. Πνευματικότητα, απόλυτα διακριτοί και αποκλίνωντες υπαρξιακοί δρόμοι και η σύγκρουση απέναντι στην κανονικότητα είτε του ορθολογσιμού είτε της οργανωνμένης θρησκευτικότητας, γίνεται μιά ελεγεία πάνω στο τραγικό στοιχείο του πολιτισμού μας σήμερα και της ανθρωπινότητας ενγένει.
Vision της Ναόμι Καβάσε
με την Ζ. Μπινός
Η σημαντικότερη ίσως αυτή την στιγμή γιαπωνέζα σκηνοθέτις, μας δίνει ένα πολυπρισματικό δράμα, όπου το μεταφυσικό, το παρελθόν και το μέλλον συμπλέκονται σε μιά πορεία πρός την λύτρωση. η αφορμή; Μιά επιστήμων της οποίας το παρελθόν δεν είναι ακριβώς γνωστό, έρχεται σε μιά απομακρυσμένη περιοχή της Ιαπωνίας, ώστε να παρακολουθήσει την άνθιση ενός πολύ σπάνιου βότανου, το οποίο φύεται μία φορα κάθε 997 χρόνια! Αργά αλλά σταθερά. και μέσα από υπέροχες εικόνες αλλά και voice over που σε σημεία μας θυμίζουν το σινεμά του Τέρενς Μάλικ, τα κομμάτια του αυτού του κινηματογραφικού ψηφιδωτού μπαίνουν στη θέση τους αποκαλύπτοντας μας μιά κρυμμένη διάσταση πόνου και μνήμης αλλά ταυτόχρονα και την θεραπευτική παρουσία του μυστηρίου, όταν αυτό επιτρέπει στους κοινωνούς του να το κοιτάξουν έστω και για λίγο στα μάτια!
06/11/18
Χθές προβλήθηκε στα πλαίσια του 59ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το Leave no trace της D. Granik. H σκηνοθέτις που ανέδειξε το ταλέντο που ακούει στο όνομα Τζ. Λώρενς αυτή την φορά εκμεταλλευόμενη ένα εξαιρετικό σενάριο αλλά και τις γεμάτες μαγεία εικόνες της, μας περιγράφει την ιστρορία ενός πατέρα και της κόρης του, οποίος έχοντας μετά από πολλούς προσωπικούς τριγμούς καταλήξει στο να μένει μόνος μαζί της σε ένα εθνικό πάρκο των Η.Π.Α αρνούμενος την παρουσία του τεχνικού στοιχείου στην ζωή του και του Πολιτισμού, αφού ανακαλύπτεται από την αστυνομία χρόνια μετά, προσπαθεί να διατηρήσει την κηδεμονία της κόρης του. Η κόρη του από την άλλη πλευρά, μένει εντυπωσιασμένη από τις άγνωστες έως τη στιγμή εκείνη δυνατότητες που της δίνει ο Πολιτισμός, και σύντομα βρίσκεται στην πολύ δύσκολη θέση να αναγκάζεται να επιλέξει , ανάμεσα στην αγάπη για τον πατέρα της αλλά και τα κελεύσματα της νιότης που την καλούν σε μια διαφορετική ζωή. Αποκάλυψη η ερμηνεία της νεόφερτης Τομάσιν κόρτ Μακένζι η οποία μας ξεδιπλώνει το υποκριτικό της ταλέντο κάτω από τους ήχους εξαιρετικών μουσικών όπως η Kendra Smith και που βάζει πλώρη για μιά μεγάλης εμβέλειας και διαστάσεις καριέρα.
05/11/18
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, εκτός από μιά πολύ σημαντική κινηματογραφική διοργάνωση, στην νότια Ευρώπη, έχει καταλήξει να είναι και ένας πάρα πολύ καλός φίλος στα σχεδόν τριάντα xρόνια που το παρακολουθώ ανελλιπώς. Για ακόμη μία χρονιά, η Θεσσαλονίκη έχει πλημμυρίσει με εικόνες και λάμψη, ενώ την ίδια στιγμή είναι σε διαρκή εξέλιξη επί της οθόνης τα πονήματα εκατοντάδων κινηματογραφιστών.
Είναι αλήθεια επίσης οτι φέτος οι πρώτες ημέρες του φεστιβάλ ήταν εξαιρετικά δυνατές, καθώς ανάμεσα στα άλλα είχαμε την δυνατότητα να δούμε τη βραβευμένη δουλειά του Χιροκάζου Κόρε Έντα η οποία βραβεύτηκε με το χρυσό φοίνικα στο φεστιβάλ Καννών, κατά την διάρκεια μιάς πανέμορφης και διαφορετικής τελετής έναρξης με το κοινο… εντός του κάδρου ενώ ταυτόχρονα η νέα ταινία του Λάζλο Νέμες (ο γιός του Σαούλ) συνδυάστηκε με άλλες στιγμές κινηματογραφικής ανθολογίας στο βραβευμένο στη Βενετία (και τόσο σημαντικό για τα νέα δεδομένα που φέρνει στην κινηματογραφική βιομηχανία!) “Ρόμα” του Αλφόνσο Κουαρόν , με το διάρκειας 14άρων ωρών και προβληθέν για την ώρα σε τρία μέρη (θα προβληθεί ολόκληρο και την Κυριακή 11 Νοεμβρίου), La Flor του Μαριάνο Γινάς να συμπληρώνει έναν πίνακα-αντανάκλασης του υψηλού στην τέχνη!
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι οι επόμενες ημέρες θα αφήσουν κανέναν παραπονεμένο, τη στιγμή που το ελληνικό πρόγραμμα βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο με κινηματογραφιστές όπως ο Άγγελος Φραντζής με την νέα του δουλεια “Ακίνητο ποτάμι“, η παλιά καλή αγαπημένη μαίτρ του ελληνικού πρωτοποριακού σινεμά Αντουανέτα Αγγελίδη βρίσκεται εδώ με προβολή της κλασσικής της δουλειάς “Κλέφτης ή πραγματικότητα“, η “Κενή διαθήκη” του Αλέξανδρου Ευάγγελου είναι στην πρώτη γραμμή και το μάστερκλας και αφιέρωμα στο animation του Ιορδάνη Ανανιάδη εμβαθύνει και συγκινεί.
Τα υπόλοιπα προγράμματα του φεστιβάλ βρίσκονται σε διαρκή διάλογο μεταξύ τους ενώ ταινίες όπως το “touch me not” με την προκλητική περιεχομενικότητα τους ή το εξαιρετικό Dogman του Ματέο Γκαρόνε (“Gommora”) που προβλήθηκε χθές, έχουν δίπλα σε ταινίες σαν το “Cobein” της φιλοξενούμενης του φεστιβάλ Νανούκ Λέοπολντ, έχουν ήδη προκαλέσει συζητήσεις στο “μυημένο” και μή κοινό.
Φυσικά έπεται συνέχεια και επί του κειμένου αλλά και επί της οθόνης και θα είναι εκρηκτική και αποστράπτουσα όπως ακριβώς είναι και η φανταστική δημιουργία διείσδυσης επί του πραγματικού, δηλαδή η ίδια η κινηματογραφική τέχνη καθαυτό.