Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την ποιότητα του φαγητού μας και τη σημασία του ελέγχου της ποιότητας των τροφίμων που φτάνουν στο πιάτο μας. Διάφορα διατροφικά σκάνδαλα που βγαίνουν συχνά στο φως της δημοσιότητας υποδεικνύουν πως πολλά είναι αυτά που δεν γνωρίζουμε για τη μαζική παραγωγή τροφίμων, τις συνθήκες που επικρατούν, τις συνθήκες διαβίωσης των ζώων και τελικά, έχουμε ελάχιστη γνώση του αν αυτό που θα φάμε σήμερα είναι όχι μόνο υγιεινό αλλά και περιβαλλοντικά υπεύθυνο.

Η αλυσίδα της μεγάλης βιομηχανίας τροφίμων είναι αχανής αλλά και πολύ εύαισθητη. Το μάθαμε με τον covid. Το εμπεδώσαμε με το φάσμα της επισιτιστικής κρίσης με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι τιμές των προϊόντων έχουν πάρει την ανηφόρα, πολλές χώρες, ειδικά του “τρίτου κόσμου”, βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού καθώς η έλειψη τροφίμων μπορεί να προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση και την ίδια ώρα το 30% της παραγόμενης τροφής παγκοσμίως καταλήγει στα σκουπίδια.

Μία λύση που εμφανίζεται όλο και πιο συχνά ως πρόταγμα είναι η βιώσιμη γεωργία, η τοπική αγροτική παραγωγή δηλαδή, που γίνεται σε μικρή κλίμακα, με τοπικά προϊόντα, όπου και οι γεωργικές καλλιέργειες ακολουθούν το κλίμα της κάθε περιοχής αλλά και η κτηνοτροφία συνδυάζεται με την γεωργία και λειτουργεί παράλληλα και συνεργατικά. Με λίγα λόγια, το παλιό, καλό αγρόκτημα. Χωρίς μεταλλαγμένους σπόρους, χωρίς ζωοτροφές από την άλλη άκρη του κόσμου, χωρίς μεγάλης κλίμακας χρήση γης και εκτροφή ζώων.