Ο Γιόνγκσου έχασε μόλις τη δουλειά του. Τυχαία θα συναντήσει τη Χάεμι, ένα κορίτσι που έμενε κάποτε στη γειτονιά του. Εκείνη του ζητάει να προσέχει τη γάτα της όσο θα λείπει σε ταξίδι. Με την επιστροφή της, συστήνει στο Γιόνγκσου ένα μυστηριώδη νεαρό άντρα με το όνομα Μπεν, που γνώρισε όσο έλειπε. Ο Μπεν μιλάει στο Γιόνγκσου για τις περίεργες συνήθειες του, ο έρωτας και η εμμονή του Γιόνγκσου για τη Χάεμι μεγαλώνει και η πραγματικότητα δεν είναι πια ευδιάκριτη.
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:
Ένα διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι εμπνέει σε έναν από τους κορυφαίους Ασιάτες δημιουργούς όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες της σεζόν, αλλά κι ένα μικρό αριστούργημα πάνω στην ερωτική εμμονή, συγκεντρώνοντας πανηγυρικά τις καλύτερες κριτικές που γράφτηκαν για διαγωνιζόμενη ταινία την τελευταία δεκαετία στο Φεστιβάλ Καννών”
(24o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας)
Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών 2018
Βραβείο FIPRESCI Φεστιβάλ Καννών 2018
Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας
Στην τελική 9αδα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας
Βασισμένη στο διήγημα «Barn Burning» του Χαρούκι Μουρακάμι
Διαβάστε εδώ την κριτική της ταινίας από τον Γιάννη Ραουζαίο:
Η ταινία ξεκινά με μιά εικόνα της σύγχρονης Κορέας. Κορίτσια διαφημίζουν ένα προιόν.
Όλο αυτό δεν είναι παρά η αρχή, της ερωτικής σχέσης δύο νέων από τις κατώτερες τάξεις. Λίγο αργότερα όμως το ταξίδι του κοριτσιού στο εξωτερικό θα την φέρει να επιστρέφει με έναν μεγαλοαστό νέο ο οποίος φαίνεται να την κερδίζει με την δύναμη όχι μόνον της γοητείας του αλλά και της εύπορης ζωής. Σύντομα όμως και ενώ παρακολουθούμε την υπόγεια ένταση ανάμεσα στο τρίο που εκ των πραγμάτων έχει σχηματιστεί, τα πράγματα μοιάζουν να περιπλέκονται εξαιτίας ενός αναπάντεχου και παράξενου στην ερμηνεία του συμβάντος.
Το Burning συνιστά μιά υψηλής αισθητικής φαινομενολογική προσέγγιση πάνω στο θέμα του έρωτα αλλά και της παγκόσμιας πολιτικοκοινωνικής σύγκρουσης που βρίσκεται στην πράξη σε εξέλιξη, ανάμεσα σε μιά ολιγαρχία που θέλει πρακτικά για τον εαυτό της τα πάντα και μιά πλειονότητα που άλλοτε παλεύει για αυτό που νοιώθει οτι της λείπει, άλλοτε υπαναχωρεί και συμβιβάζεται και άλλοτε φτάνει σε επίπεδα ακόμα και μιάς άγριας προσωπικής εξέγερσης, που όμως στην περίπτωση της ταινίας, μεταφέρεται στο φιλοσοφικό πεδίο, σαν μία σύγκρουση ενός ακραίου κυνικού μηδενισμού και μιάς έκρηξης ελευθερίας με υπαρξιακά χαρακτηριστικά.
H πράγματικότητα που γίνεται έντονα διαπιστωτή από τη μέση του έργου και μετά, δεν είναι άλλη παρά αυτή, μιάς διαρκούς συνθήκης απόλυτης σύγκρουσης τρόπων και κοσμοθεωρήσεων ζωής, όπου γρήγορα παρατηρούμε πως το πρότυπο της ευαίσθητης και γεμάτης όνειρα αλλά και θλίψη νεαρής, γίνεται όχι ένα απλό έπαθλο μιάς ερωτικής σύγκρουσης ανάμεσα στην απόλαυση της κυριαρχίας και την καθαυτό αγάπη, αλλά και ένα παιχνίδι με υπόρρητες αναφορές πάνω στο πρότυπο της δύναμης και μιάς μηδενιστικής κυριαρχιας πάνω στον Άλλο. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στην στάση του χαρακτήρα του πετυχημένου δυναμικού αλλά και κυνικού μεγαλοαστού που πλέον μέσα από την εξέλιξη της πλοκής κατανοούμε πως κάτω από το χαμογελαστό του προσωπείο, η επιζήτηση της μέγιστης απόλαυσης-κυριαρχίας, είναι το μόνον ζητούμενο του, και πως στην ψυχή του δεν χωρά τίποτε άλλο παρά μονάχα η λατρεία πρός την χρήση των άλλων ως αντικειμένων.
Στο burning μένουμε εν τέλει μαγεμένοι, μπροστά στη δύναμη των εικόνων του και της αφαιρετικής τους μεγαλοπρέπειας, η οποία ούτε για μιά στιγμή δεν γίνεται απόμακρη ή ψυχρή μέσα στην πλαστική της τελειότηα , αλλά διεισδυτική και ανυποχώρητη στην κριτική της , μας παρασύρει λεπτό πρός λεπτό, στη δίνη της αφήγησης της , μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ένας γερμανός στρατιώτης είναι έτοιμος να λιποτακτήσει. Όμως μια στολή ενός αξιωματούχου της Βέρμαχτ τον κάνει να αλλάξει σχέδια. Φοράει τη στολή και σιγά-σιγά οικειοποιείται και τον ρόλο που αυτή αντιπροσωπεύει, ολισθαίνοντας σταδιακά στην κτηνωδία. Μια σκοτεινά υποβλητική ταινία που βασίζεται σε μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία.
Ο Μπεν επιστρέφει στο σπίτι του για τις γιορτές των Χριστουγέννων μέσα σε μια ατμόσφαιρα ευφορίας καθώς η αδελφή του και η μητέρα του τον καλωσορίζουν. Όμως πίσω από την ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα καραδοκεί η ανησυχία: έχει καταφέρει ο Μπεν να ξεπεράσει τον εθισμό του στα ναρκωτικά;
Ήρωας στην Άγρια Αχλάδια» είναι ένας νεαρός ο οποίος επιστρέφει απρόθυμα μετά τις σπουδές του στο χωριό που μεγάλωσε, και στο σπίτι των γονιών του, φιλοδοξώντας να αποφασίσει τι θα κάνει με το μέλλον του και να προσπαθήσει να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Καθώς οι μέρες περνούν, ο Σινάν (όπως είναι το όνομα του ήρωα) περιπλανιέται στον σχεδόν ασφυκτικό μικρόκοσμο του χωριού του, συναντά συγγενείς και φίλους και σιγά-σιγά συνειδητοποιεί τόσο την αντιπάθειά του για το μέρος που τον περιβάλλει όσο και για τον πατέρα του- έναν ανεύθυνο καθηγητή και οικογενειάρχη, πνιγμένο στα χρέη και με αδυναμία στον τζόγο.
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:
Διαβάστε εδώ την κριτική της ταινίας από τον Γιάννη Ραουζαίο:
Για άλλη μιά φορά ο Νουρίζ Μπιλγκέζ Τζειλάν αποδεικνύεται ένας τεράστιος δημιουργος του σύγχρονου σινεμά. Η χρήση των συμβολισμών φτάνει σε δυσθεώρητα επίπεδα κινηματογραφικής δημιουργικής πράξης, πρός όφελος μιάς βαθύτατης και ποιητικής αλλά συνάμα πολύ σκληρής πραγματικότητας της σύγχρονης Τουρκίας. Ξανά αγαπημένα του θέματα, όπως η πραγματικότητα στην επαρχία, αλλά και ταυτόχρονα τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων σήμερα κυριαρχούν.
Οι συνθήκες ζωής και συνύπαρξης τόσο διαφορετικών ανθρώπων και δομών μεταξύ τους, δημιουργούν ένα κουβάρι εξελίξεων και περιγραφών που αλληλοσυμπλέκονται μεταδίδοντας κατευθείαν στον ψυχισμό του θεατή μαγεία αλλά και άγχος διάσπαρτο σε όλο τον ιστό της ταινίας. Είναι επίσης φορές που μέσα από εξαιρετικούς διαλόγους που πότε φλερτάρουν με τον υπαρξισμό και την κριτική ενάντια στην κενολογία ενός μεγάλου κομματιού της σύγχρονης τέχνης, και άλλοτε με την ψυχαναλυτική ενδοσκόπηση(η σκηνή με τον “Δούρειο ίππο” που κρύβεται για λίγο ο κεντρικός χαρακτήρας, ή σκηνές από κάποια αυτοκτονία,παράξενα φλάσμπακ ανάμεσα στο όνειρο και τη πραγματικότητα πότε με τα μυρμήγκια στο πρόσωπο του μωρού πατέρα του και πότε με κάποιο encounter με χαρακτήρες που τους είχαμε συναντήσει σε ρεαλιστικά πλαίσια νωρίτερα) που ο Τζειλάν μας μεταφέρει αυτούσιο και πλήρες έντασης ένα πολυπρισματικό ψηφιδωτό μιάς κοινωνίας σε βαθιά κρίση που οι επιλογές που της διανοίγονται δεν είναι παρά αυτές κάποιου είδους κατάρευσης ή ακρείων ενεργειών.
Η μεγάλη διάρκεια της ταινίας δεν είναι εμπόδιο φυσικά αλλά αντίθετα συνεργεί στην ολοκλήρωση του πλέον μεσού έργου του σκηνοθέτη καθώς δεν αφήνει τελικά τίποτε απέξω από το σχόλιο και την δύναμη της κριτικής του.
Υπάρχει διέξοδος σε όλο αυτό θα αναρωτηθεί ο θεατής καθώς βήμα-βήμα βρίσκεται περικυκλωμένος στην διήγηση αυτού του κόσμου σε κατάσταση εξόδου; Ο Τζειλάν μοιάζει να αφήνει κάποιες πύλες ανοικτές κοιτάζοντας προς την την πράξη και το έργο κάποιων σε διαρκή πόλεμο με την βαρβαρότητα του περιβάλλοντος τους νέων ανθρώπων. ίσως όπως μας είχε πεί σε συνέντευξη στο παρελθόν, μέσα από την περιγραφή του πόνου και μέσα από ένα χιούμορ σε στιγμές μαύρο-κατάμαυρο, κάποιος να ευαισθητοποιηθεί, κάποιος να πιστέψει.
Κάποιος πιστεύοντας , να κάνει την πίστη του τελικά πράξη!
Πριν από 16 χρόνια, η ντετέκτιβ του αστυνομικού τμήματος του Λος Άντζελες Έριν Μπελ πήγε σε μυστική αποστολή στην Καλιφόρνια με σκοπό να εισχωρήσει σε μια συμμορία με αρχηγό τον τρομακτικό Σίλας. Όταν μια από τις βίαιες ληστείες τους αποτυγχάνει, η κάλυψη της Έριν χάνεται και ο Σίλας διαφεύγει. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Σίλας επιστρέφει πιο δυνατός και πιο επικίνδυνος από ποτέ, έχοντας καταστρώσει το σχέδιο της μεγαλύτερης τραπεζικής ληστείας στην ιστορία των ληστειών. Αυτή τη φορά όμως η Έριν θα τον σταματήσει.
1960. O Tony Lip, πορτιέρης από μία Ιταλο-αμερικανική γειτονιά του Bronx, προσλαμβάνεται ως οδηγός του Dr. Don Shirley, ενός παγκοσμίου φήμης αφροαμερικάνου πιανίστα, για να τον συνοδεύσει σε μία περιοδεία από το Manhattan στον βαθύ Αμερικάνικο Νότο. Θα πρέπει να κινηθούν στηριζόμενοι στο «Πράσινο Βιβλίο», που θα τους υποδείξει τα ελάχιστα καταλύματα, εστιατόρια κτλ που ήταν τότε ασφαλή για τους Αφροαμερικανούς.
Σκηνοθεσία: Κάρλος Βερμούτ. Με τους: Νάγιουα Νίμρι, Έβα Γιοράτς, Κάρμε Ελίας, Ναταλία Ντε Μολίνα
Η Λίλα Κασάν, μια επιτυχημένη Ισπανίδα τραγουδίστρια, ετοιμάζεται να επανέλθει θριαμβευτικά στην ενεργό δράση μετά από μια δεκαετία μυστηριώδους σιωπής, αλλά την παραμονή της μεγάλης της συναυλίας χάνει τη μνήμη της σε ένα ατύχημα. Η Βιολέτα, μια τραγουδίστρια καραόκε που λυτρώνεται από τη θλιβερή της ζωή κάθε φορά που ερμηνεύει επί σκηνής τα τραγούδια της Κασάν, αναλαμβάνει να θυμίσει στη σταρ τις διαστάσεις της θρυλικής της περσόνας, μαθαίνοντάς της απ’ την αρχή να τραγουδά.
Ένα πολυφωνικό άσμα για τις μεταμορφώσεις της ταυτότητας και για τα πρόσωπα που δείχνουμε στους λίγους και στους πολλούς, το οποίο στοιχειώνει το μυαλό σαν πιασάρικο ρεφρέν και τονώνει την ψυχή όπως κάθε μορφή πραγματικής τέχνης.
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:
Κριτική από τον Γιάννη Ραουζαίο:
Η κατοπτρική σχέση δύο γυναικών που στο τέλος η ζωή της μίας μοιάζει να ενώνεται με την ζωή της άλλης, είναι η υπόθεση αλλά και ταυτόχρονα ο πυρήνας που “σπρώχνει” το νοηματικό ιστό αυτής της όμορφης ταινίας. ο Βερμούτ, προσεγγίζει το θέμα του με μία μπαρόκ, θα λέγαμε ευαισθησία, στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων, το ηχητικό και μουσικό υπόβαθρο αλλά και την ποότητα της φωτογραφίας και των αισθητικών επιλογών του στην χρήση της κάμερας. Χωρίς να είναι η ανώτερη έως τώρα δουλειά του, πάραυτα, στέκεται πάνω από την κάμερα, σαν ένας ερευνητής αλλά και στοχαστής των αναθρώπινων συμπεριφορών και χαρακτήρων αλλά και των ψυχαναλυτικών διαστάσεων για την ταύτιση και την συσσωρευμένη απωθημένη ενέργεια ως υποκινητή της δίπλα, στην ανασφάλεια αλλά και τη σκοτεινή έκφανση του ναρκισσισμού. Αυτό το ελλειπτικό δράμα, απόλυτα προσδεδεμένο στη μουσική αλλά και σε αυτό που είναι η έννοια “σκηνή” για έναν καλλιτέχνη, εξελίσσεται με μνημονικά άλματα και ψυχολογικές καταδύσεις στο άγνωστο, δίνοντας μας μας ένα αποτέλεσμα απόκοσμο αλλά και γοητευτικό, με την θλίψη και τη βίωση της απουσίας ως κλείσιμο και κάθαρση του.
Σημείωμα του Σκηνοθέτη
Αρχικά σκεφτόμουν να κάνω μια ταινία του υπερφυσικού: μια ταινία στην οποία το πνεύμα μιας γυναίκας θα είχε κυριεύσει μία άλλη. Σταδιακά η ιστορία εξελίχθηκε, μέχρι που έφτασε στο σημείο να πλησιάσει το μιούζικαλ. Η ουσία παραμένει η ίδια: πώς αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα, πώς χάνεις επαφή με τον εαυτό σου και καταλήγεις να ζεις παγιδευμένος μέσα στον χαρακτήρα που δημιούργησες προκειμένου να σε αποδεχτούν ή να σε αγαπήσουν, πώς είναι να σε κυριεύει ένας χαρακτήρας που δεν αναγνωρίζεις. Η Λίλα κι η Βιολέτα είναι ανίκανες να γνωρίσουν τον εαυτό τους αλλά η καθεμία αναγνωρίζει τον εαυτό της στον χαρακτήρα που έχει πλάσει η άλλη, κι αυτό αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ τους.
Η ταινία είναι χωρισμένη σε τρία μέρη. Το πρώτο έχει να κάνει με την Λίλα: τη ζωή και το περιβάλλον της. Η Λίλα νιώθει φυλακισμένη στα όνειρά της: όταν έγιναν πραγματικότητα, ήταν, πλέον, αδύνατον να δραπετεύσει. Θέλει να τραγουδάει, αλλά ο μόνος τρόπος να το κάνει αυτό είναι μέσω ενός χαρακτήρα που σιχαίνεται γιατί αυτός ευθύνεται για τη μοναξιά της. Στο δεύτερο μέρος είναι η σειρά της Βιολέτας: θα μπορούσε να γίνει σπουδαία τραγουδίστρια –είναι πολύ ταλαντούχα- αλλά αποφάσισε να εγκαταλείψει την καριέρα της στο τραγούδι όταν έκανε την κόρη της. Η Βιολέτα δεν μπορεί να συγχωρήσει την κόρη της γι’ αυτό –και τη θεωρεί υπεύθυνη για τη ζωή που δεν έζησε- αλλά, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό της για τα αισθήματα που τρέφει για εκείνη. Αυτός είναι κι ο λόγος που υπομένει στωικά και δεν αντιδρά στην κακοποίηση που δέχεται από την κόρη της. Το τελευταίο μέρος έχει να κάνει με τη συνάντηση της Λίλας με την Βιολέτα και με το πώς η δεύτερη βοηθάει την πρώτη να ξαναχτίσει μια εκδοχή του εαυτού της, την οποία η Λίλα μπορεί να δεχτεί ώστε να αγαπήσει το τραγούδι ξανά.
Με απασχολεί το πώς η διασημότητα επηρεάζει τους ανθρώπους καθώς και το πώς αλλάζουμε την προσωπικότητά μας προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στις (υποτιθέμενες) υποχρεώσεις μας, εις βάρος των ονείρων μας αλλά και του πραγματικού μας εαυτού.
“Μια ταινία-διαμάντι από τον πιο συναρπαστικό σκηνοθέτη της Ισπανίας“
SIGHT & SOUND
“Εκπληκτικές ερμηνείες από τις πρωταγωνίστριες, Νάγιουα Νίμρι και Έβα Γιοράτς“
Ένός άντρας, ο Μπονγκγουάν, κριτικός λογοτεχνίας και ιδιοκτήτης ενός μικρού εκδοτικού οίκου, περιστοιχίζεται από τρείς γυναίκες: την σύζυγό του Χαεγιού, την ερωμένη του Τσανγκσούκ, και την νέα του υπάλληλο, Αρεούμ. Οι πορείες τους θα διασταυρωθούν την πρώτη μέρα της Αρεούμ στη νέα της δουλειά και τα πράγματα θα μπλέξουν επικίνδυνα.
Σκηνοθεσία: Αλφόνσο Κουαρόν. Με τους: Γιαλίτζα Απαρίσιο, Μαρίνα ντε Ταβίρα, Νάνσι Γκαρσία, Χόρχε Αντόνιο Γκερέρο
Η ταινία εκτυλίσσεται στην πόλη του Μεξικού, στην συνοικία Ρόμα την δεκαετία του 1970. Εκεί ζει η Κλεό, ινδιανικής καταγωγής υπηρέτρια σε ένα σπίτι μεσοαστών. Μέσα από την ιστορία της, ξετυλίγεται η ιστορία μιας χώρας και μιας γενιάς.
Κριτική από τον Γιάννη Ραουζαίο:
Φορτωμένη με βραβεία, η παραγωγή του netflix που τάραξε τα νερά επιβάλλοντας ένα καινούργιο πρότυπο για τη διανομή απέναντι στο ήδη υπάρχον μοντέλο, έφτασε και στην Ελλάδα. Ο Αλφόνσο Κουαρόν του εκπληκτικού Gravity, γυρίζει στην Γή και στην μνήμη μέσα από την χρήση πολλών αυτοβιογραφικών στοιχείων για την παιδική του ηλικία στο Μεξικό της δεκαετίας του 70, τις γυναίκες που των μεγάλωσαν αλλά και για το εξαιρετικά ταραγμένο πολιτικό σκηνικό, μιάς χώρας όπου, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο, το φοιτητικό και αγροτοεργατικό της κίνημα διεκδικούσε ακόμα και την πιθανότητα μιάς κοινωνικής επανάστασης.
‘Εχουμε εδώ μία καθαρά auteur ταινία σε ασπρόμαυρο, με την ηχητική μπάντα να αυξομειώνετια σε επιλεγμένα σημεία, προβάλλοντας με τον ήχο τις ιδιαίτερες συναισθηματικές διακυμάνσεις των χαρακτήρων με αποκορύφωμα φυσικά την μεγάλη σεκάνς με τον ωκεανό στο φινάλε της ταινίας και την αντανάκλαση στους ήχους των κυμάτων των διλλημάτων αλλά και της έντασης που έχει αντιμετωπίσει η κεντρική ηρωίδα, υπηρέτρια ινδιανικής καταγωγής, σε όλη την διάρκεια του έργου. Η αγριότητα του πληβειακού λαικού στοιχείου επίσης είναι παρούσα σε σκηνές όπου αυτο το οικειοποιείται η κυριαρχία και το μεξικανικό κατεστημένο της εποχής, για να το χρησιμοποιήσει στην άγρια καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων, κάνοντας μέσα από την προσέγγιση του Κουαρόν, ένα σχόλιο για τις κρυμμένες σκοτεινές πλευρές ενός λαικισμού που ανά πάσα στιγμή μπορεί με απόλυτα ιδιότελή κίνητρα αλλά και εξαιτίας του πολύ χαμηλού επιπέδου κουλτούρας που τον διακρίνει, να στραφεί στο να υπηρετήσει τυφλά τους κύκλους εκείνους που κατάλληλα θα τον χειραγωγήσουν και θα τον κατευθύνουν ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες.
Το ψυχολογικό στοιχείο όπως εκφράζεται από τον πατέρα που φεύγει από το σπίτι για να ζήσει μιά ερωτική περιπέτεια, την σύζυγο που θα κάνει τελικά ένα άλμα πρός μιά άλλη ζωή αφού επιτυγχάνει να διαχειριστέι το πένθος, και τη σχέση των παιδιών με την υποδειγματικά ερμηνευμένη και σε πολύ σοβαρή εσωτερική κρίση σε σχέση με μιά επιλογή της, υπηρέτρια της Yalitza Aparicio, γίνεται τελικά στις εκφράσεις του μέσα από τη ροή των εικόνων, το νήμα που συνδέει σε ένα σφιχτό κινηματογραφικό οικοδόμημα-ελεγεία, για μια γενιά και μιά ιστορική περιόδο στις σχέσεις και τις αντιφάσεις, των χαρακτήρων που την συναποτέλεσαν αλλά και των επιγόνων της που διανύουν εδώ μιά παιδική ηλικία με προκλήσεις αλλά και ελπίδες.
Διαβάστε εδώ την κριτική της ταινίας από τον Γιάννη Ραουζαίο:
(4.5 / 5)
(3.5 / 5)
(3 / 5)
(5 / 5)