Τρια βιβλία που μας ταξιδεύουν στις επιστημονικές ανακαλύψεις της εποχής μας
Ο ουρανός της Ελλάδας – Καλοκαίρι, του Διονύση Σιμόπουλου, Εκδόσεις Μεταίχμιο
 
Σε αυτή τη σειρά βιβλίων ο Διονύσης Σιμόπουλος μας ξεναγεί στον ουρανό κάθε εποχής. Υπάρχει αντίστοιχο βιβλίο για τον χειμώνα και την άνοιξη, ενώ υπό έκδοση είναι και το βιβλίο για το φθινόπωρο! Μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε τους αστερισμούς, κάνουμε βουτιά στην ιστορία τους, μαθαίνουμε πώς πήραν τα ονόματά τους και πολλά άλλα. Τι καλύτερο από αυτό το βιβλίο για ένα ταξίδι στην απεραντοσύνη που μας προσφέρει ο έναστρος καλοκαιρινός ουρανός;
 
 
Αόρατη Επίδραση, του Jonah Berger, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
 
Τι από όσα επιλέγουμε να κάνουμε στη ζωή μας αποτελεί προσωπική επιλογή και τι φέρει τη σφραγίδα της επιρροής από τους άλλους; Ο Jonah Berger, κοινωνικός ψυχολόγος και καθηγητής στη Σχολή Wharton του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, διερευνά τη σημασία της επίδρασης που έχουν οι άλλοι άνθρωποι πάνω στις αποφάσεις μας και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε. 
 
 
Τεχνητή Νοημοσύνη για Όλους, του Μανώλη Ανδριωτάκη, Εκδόσεις Ψυχογιός
 
Τελικά, οι μηχανές είναι φίλοι μας, ή οχι; Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να μας μυήσει στη δυναμική των τεχνολογικών εξελίξεων και να μας δώσει μια σφαιρική εικόνα των ζητημάτων που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη και τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης. Μια εισαγωγή σε μια συζήτηση που ενδιαφέρει πολύ και δημιουργεί τόσο φόβους όσο και ελπίδες.
 
 
 
 Παρουσίαση – Κριτική από τη Νεφέλη Χατζηδιάκου

 

 

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, χαμογελάει, γένι και υπαίθριες δραστηριότητες

Ο Adrien Candiard γεννήθηκε το 1982. Είναι Δομινικανός μοναχός, απόφοιτος της École normale supérièure και του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού. Ζει στο Κάιρο και είναι μέλος του Δομινικανού Ινστιτούτου Ανατολικών Σπουδών του Καΐρου.

 

Το βιβλίο «Κατανοώντας το Ισλάμ ή μάλλον γιατί δεν το καταλαβαίνουμε καθόλου» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση Κατερίνας Λαμπρινού και με την επιστημονική θεώρηση του Γιάννη Μπαλαμπανίδη.

«Κατανοώντας το Ισλάμ ή μάλλον γιατί δεν το καταλαβαίνουμε καθόλου»

Το βιβλίο του Αντριέν Καντιάρ με τον παιγνιώδη τίτλο «Κατανοώντας το Ισλάμ ή μάλλον γιατί δεν το καταλαβαίνουμε καθόλου» επιχειρεί να δώσει σύντομες και μεστές απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα που θέτει το δυτικό υποκείμενο για το Ισλάμ: αν πρέπει να το φοβόμαστε, αν απειλεί τον δυτικό τρόπο ζωής και την ειρήνη στον κόσμο. Ένας δομινικανός μοναχός έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και εκπλήσει με την απλότητα και την αμεσότητα μιας γραφής που ωστόσο δεν διστάζει να κάνει βαθιές και καίριες τομές και συγκρίσεις.

Αναμφίβολα η αμεσότητα και η καθαρότητα του λόγου είναι το πρώτο χαρακτηριστικό που παρατηρεί κανείς στο βιβλίο του Καντιάρ. Ωστόσο η συγγραφική του δεινότητα δεν περιορίζεται σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Έχει χυθεί πολύ μελάνι, ιδιαιτέρως στην Γαλλία, για να περιγραφεί, να αναλυθεί και να εξηγηθεί το Ισλάμ και συχνά μια απλή εξήγηση δεν ικανοποιεί ως προς το βάθος της ανάλυσης που απαιτείται για να προσεγγισθεί ένα τόσο πολύπλοκο ζήτημα. Στην περίπτωση του Καντιαρ, ο συγγραφέας γνωρίζει πως το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεται δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα μικρό βιβλίο που προέκυψε από μία διάλεξη και εκ προοιμίου εξηγεί στον αναγνώστη πως θα καταπιαστεί με ένα βασικό θέμα: να εξηγήσει ακριβώς γιατί το ζήτημα του Ισλάμ είναι περίπλοκο. Περιορίζοντας έτσι το θέμα του καταφέρνει τελικά να μας κάνει να καταλάβουμε πολύ περισσότερα για το Ισλάμ από όσα φανταζόμασταν πριν αρχίσουμε την ανάγνωση. 

Καταρχάς καταπιάνεται με τον τρόπο με τον οποίο αναλύουμε στη Δύση την “κρίση του Ισλάμ” και εντοπίζει το εξής παράδοξο: άλλοι ουσιοποιούν το Ισλάμ θεωρώντας το αυτό καθαυτό τη “ρίζα του κακού” ενώ άλλοι το εξαλείφουν τελείως και αναζητούν αποκλειστικά σε άλλους παράγοντες (κοινωνικούς, ιστορικούς, πολιτισμικούς κλπ) την αιτία της βίας που ασκείται στο όνομα του Ισλάμ.

Ο συγγραφέας ισχυρίζεται πως στην πρώτη περίπτωση η ουσιοποίηση του Ισλάμ αγνοεί την πολιτισμική ποικιλομορφία των ανά τον κόσμο μουσουλμάνων και αποσιωπά το γεγονός πως η “τζιχάντ” ή ο ιερός πόλεμος έχει χρησιμοποιηθεί είτε ως προσωπικό κέλευσμα για τον κολασμό των απίστων, είτε ως συλλογική υποχρέωση που θα πρέπει να εκπληρωθεί από τη νόμιμη πολιτική αρχή είτε ως εσυτερικό κάλεσμα για πόλεμο ενάντια στα κατώτερα πάθη μας και για ασκητισμό. Εξηγεί πως το Κοράνι είναι ένα αρχαίο κείμενο εξαιρετικά δυσνόητο και αντιφατικό, γραμμένο σε μια γλώσσα που ήδη κατά τον Μεσαίωνα δεν ήταν απολύτως κατανοητή. Το Ισλαμ, εξηγεί ο συγγραφέας, έχει κατά καιρούς υιοθετήσει διαφορετικές ερμηνείες του Κορανίου και οι ερμηνείες αυτές δεν είναι ούτε υποχρεωτικά βίαιες ούτε υποχρεωτικά μη βίαιες. Επίσης το Κοράνι συνοδεύεται από πλήθος απολογητικών κειμένων, τις Χαντίθ, και το σώμα της Ισλαμικής νομολογίας, τη Σαρία. Όλα αυτά συνυπήρξαν κατά καιρούς με διάφορα άλλα δικαιϊκά συστήματα. Ως εκ τούτου, ισχυρίζεται ο συγγραφέας, δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα Ισλάμ αλλά για πολλά διαφορετικά Ισλάμ που καθορίζονται από την επιλογή στην ερμηνεία του ιερού λόγου, την ιστορική συγκυρια και το κατά καιρούς κοινωνικό και πολιτισμικό συμφραζόμενο. 

Στο σημείο αυτό όμως ο Καντιαρ μας προειδοποιεί πως δεν θα ήταν σωστό να φτάσουμε την ανάλυσή μας στο άλλο άκρο και εξαιτίας της πολυπλοκότητας του Ισλαμ να το εξαλείψουμε μια και καλή από την εξίσωση και να θεωρήσουμε πως δεν παίζει κανένα ρόλο στο δράμα που παρακολουθούμε. Το Ισλάμ δεν είναι ούτε η μοναδική αιτία αλλά ούτε και ένα ανούσιο σύμπτωμα κάποιου άλλου πράγματος. Αναζητώντας λοιπόν “τη ρίζα του κακού” αυτή τη φορά μέσα στο Ισλάμ εξηγεί την σημασία που έχει για τους μουσουλμάνους η θρησκευτική κοινότητα και πώς παρά τον κατακερματισμό τους αποβλέπουν σε ένα κοινό φαντασιακό της επιστροφής στην πρωταρχική κοινότητα, ένα φαντασιακό που αντανακλά το Χαλιφάτο του Ισλαμικού κράτους. Σύμφωνα με αυτήν την συλλογιστική, η “κρίση του Ισλάμ” είναι πρωτίστως εσωτερική και έχει να κάνει με τον ορισμό της ορθοδοξίας. Το χαλιφάτο βρήκε πρόσφορο έδαφος και εξάγει στον δυτικό κόσμο ένα μέρος της εσωτερικής διαμάχης του Ισλάμ ανάμεσα σε δύο ρεύματα που αντιλαμβάνονται με τελείως διαφορετικό τρόπο το “ανήκειν” στο Ισλαμ και το βίωμα της συγκεκριμένης θρησκείας. 

Στη συνέχεια ο συγγραφέας καταπιάνεται με την διένεξη σουνιτών και σιιτών, πώς οι σιίτες κατάφεραν από πολύ μικρή ομάδα να ηγηθούν ολόκληρων κρατών, όπως του Ιραν, και πώς η άνοδος των σιιτών έφερε την “απάντηση” των σουνιτών με την οργάνωση Τζιχαντ υποκινούμενης από τη Σαουδική Αραβία εναντίον των σοβιετικών στο Αφγανιστάν. Προχωρώντας ακόμη παραπέρα, ο συγγραφέας μας αναλύει τη σημασία διαφόρων αιρέσεων στο εσωτερικό των σουνιτών και ειδικά των σαλαφιστών από τους οποίους τελικά θα ξεπηδήσει το ISIS και το Ισλαμικό Κράτος. 

Ειδικά η αναφορά στον σαλαφισμό, που είναι αρκετά εκτενής, ρίχνει φως στα ιστορικά και κοινωνικά αίτια ανόδου μιας κατά τ’άλλα περιθωριακής αίρεσης η οποία στις μέρες μας αναμετράται με το παραδοσιακό Ισλάμ με ολέθριες συνέπειες μεταξύ άλλων και για τη Δύση. Ο σαλαφισμός, εξηγεί ο συγγραφέας, γεννήθηκε ως κίνημα μεταρρύθμισης ενάντια στο παραδοσιακό Ισλάμ που γνώρισε την ήττα από την αναμέτρησή του με τη Δύση. Το παραδοσιάκο Ισλάμ κατηγορήθηκε πως ήταν η ρίζα της παρακμής του αραβικού κόσμου και απέναντί του ορθόθηκαν δύο πολύ διαφορετικά κινήματα: τα εκσυγχρονιστικά και εκκοσμικευτικά (όπως οι νεότουρκοι) και ο σαλαφισμός που κοιτούσε προς την κατεύθυνση της παράδοσης και της επιστροφής στα πρώτα χρόνια του χαλιφάτου. Ο σαλαφισμός βλέπει το απώτατο παρελθόν ως πηγή ανανέωσης και αναφέρεται σε ένα “αυθεντικό” Ισλάμ, πρόκειται για ένα νεωτερικό ωστόσο κίνημα που αντιμάχεται το παραδοσιακό Ισλάμ και αντλεί έμπνευση από μια εποχή για την οποία ελάχιστα είναι γνωστά δημιουργώντας ένα φαντασιακό που ποτέ δεν έχει δοκιμαστεί ως κοινωνική πραγματικότητα. 

Ο Καντιάρ καταφέρνει σε ελάχιστες σελίδες να μας δώσει μια πολύ σαφή εικόνα της “κρίσης του σύγχρονου Ισλάμ” και των όσων διακυβεύονται εντός ενός πεδίου εξαιρετικά δαιδαλώδους και πολύπλοκου. Με ζωντανό και εύληπτο λόγο, αναλύει τα βασικά ρεύματα του σύγχονου Ισλάμ και αποπειράται να δώσει απαντήσεις σε εύλογα και καίρια ερωτήματα. Είναι σίγουρα ένα ανάγνωσμα που φωτίζει σημαντικές πτυχές ενός ζητήματος που δυστυχώς θα συνεχίσουμε να συζητάμε στις μέρες και στα χρόνια που έρχονται. 

 

  • Συγγραφέας:  Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος Δημοσθένης 
  • Εκδόσεις: Τόπος
  • Σελ.: 320
  • Σχήμα: 17 x 24
  • ISBN: 978-960-499-274-4

O Μαυροκόκκινος Δεκέμβρης

Μια μελέτη για τον Δεκέμβρη του 2008 και τα γεγονότα που επακολούθησαν μέσα από το πρίσμα της ένταξής τους στο ευρύτερο πλαίσιο των αντιεξουσιαστικών κινημάτων. Πρόκειται για μια διεξοδική έρευνα που δεν επικεντρώνεται γύρω από τα γεγονότα του Δεκέμβρη και το ίδιο το κίνημα αλλά ασχολείται κυρίως με την πρόσληψη του κινήματος αυτού από την πλευρά εκείνων που του αντιτάχθηκαν: των κεντρώων δυνάμεων αλλά και της άκρας δεξιάς. Με αυτήν την έννοια, η εξέγερση αποτελεί το γεγονός με βάση το οποίο ο συγγραφέας αναζητά να περιγράψει κατά κύριο λόγο την αντ-εξέγερση που αναπτύχθηκε και τις στρατηγικές “επούλωσης” του τραύματος που υπήρξε ο Δεκέμβρης. 

Λίγα λόγια από την παρουσίαση του βιβλίου:

Εξέγερση, αντι-εξέγερση, αντικαπιταλιστική στρατηγική: με αυτά τα ζητήματα καταπιάνεται ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος στην εμπεριστατωμένη μελέτη του για τον Δεκέμβρη του 2008.

Ο ελληνικός Δεκέμβρης του 2008 δεν είχε αιτήματα, ιεραρχία ή εκπροσώπους. Ξεκίνησε με τις οργισμένες διαδηλώσεις για το φόνο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και έφτασε σχεδόν σε κάθε γωνιά της χώρας. Ανησύχησε ξένους ηγέτες, ενέπνευσε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο εξωτερικό, απασχόλησε σημαντικούς διανοούμενους. Έδειξε τα όρια μιας ορισμένης εκδοχής του μαρξισμού, αλλά και αυτά των μεταμοντέρνων πολιτικών θεωριών.

Προάγγελος της κρίσης και των μεγάλων κινητοποιήσεων ως και το 2015, ο Δεκέμβρης ήταν οι επιθέσεις μαθητών σε αστυνομικά τμήματα, οι εργαζόμενοι χωρίς πολιτική και συνδικαλιστική εκπροσώπηση και οι άνεργοι που έκαψαν τράπεζες· η «δεύτερη γενιά» μεταναστών και οι Τσιγγάνοι, αλλά και τα παιδιά των βορείων προαστίων. Ταυτόχρονα, ήταν μια μαυρο-κόκκινη εξέγερση, που προειδοποίησε έγκαιρα για τα όρια της συμβίωσης καπιταλισμού και δημοκρατίας. Τι έμεινε από την προειδοποίηση εκείνη;

Ο Δεκέμβρης δεν έγινε εθνική γιορτή. Δημιουργικός και καταστροφικός μαζί, συσπείρωσε απέναντί του το «μετριοπαθές» Κέντρο και τα (δεξιά) άκρα. Φιλελεύθεροι πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι απαίτησαν «να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση». Κόμματα και μέσα ενημέρωσης απενοχοποίησαν την κρατική βία και έκαναν την Ακροδεξιά κυβερνητική δύναμη. Έμποροι βρήκαν «προστασία» στους νεοναζί. Καθώς η κρίση συνεχίζεται, δεν πρόκειται για παλιά ιστορία.

Προδημοσίευση του βιβλίου του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου είναι διαθέσιμη στο INFOWAR και μπορείτε να την διαβάσετε εδώ

 

 

 

 

Η Ευρώπη είναι ένα σούπερμάρκετ! […] το μόνον που επικαλούνται οι ισχυροί πλέον είναι οι αριθμοί και η ιδεολογία της καθαρής οικονομικής διαχείρισης”


 

Ο Κώστας Γαβράς απάντησε και σε μια προσωπική ερώτηση – παρέμβαση του Γιάννη Ραουζαίου:
“..Εκεί ακριβώς έχουν πατήσει όλες αυτές οι ακροδεξιές δυνάμεις που διαδίδουν το δηλητήριο τους και το λόγο του μίσους ενάντια στους διαφορετικούς, στους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τον ΆΛΛΟ, βρίσκοντας πρόσβαση ακόμα και σε κυβερνήτικό επίπεδο πλέον…οι ευρωπαικοί λαοί νοιώθουν ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτούς από όσους βρίσκονται σε θέσεις ισχύος και στρέφονται πρός τον λαικισμό της άκρας δεξιάς. Οι πολιτικοί εγκατέλειψαν αυτή την ωραία ιδέα που είχε προκύψει μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και ήταν η ιδέα του κοινού ευρωπαικού σπιτιού, ανοικτού και ανεκτικού όχι μόνον για τους πληθυσμούς της αλλά και για όσους είχαν βρεθεί σε ανάγκη από άλλες περιοχές του κόσμου. 
Αντί για αυτό το μόνον που επικαλούνται οι ισχυροί πλέον είναι οι αριθμοί και η ιδεολογία της καθαρής οικονομικής διαχείρισης χωρίς να λαμβάνουν τίποτε άλλο υπόψιν εκτός από τις επιχειρήσεις τους! Για αυτό η Ευρώπη γίνεται σιγά-σιγά κλειστή, απάνθρωπη και ξενοφοβική! Γιατί κάποιοι αντί για μιά οικουμενική ιδεά, την μετέτρεψαν σε σούπερ μάρκετ για μπίζνες! Ο πρόεδρος της Γαλλίας προσπαθεί αυτή την στιγμή να κάνει κάτι διαφορετικό και να κρατήσει ανοικτή την Ευρώπη, αλλά σε αυτή την προσπάθεια, είναι απελπιστικά μόνος!”

 

 

Κώστας Γαβράς


Συνέντευξη τύπου με αφορμή την παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του

Βρέθηκε μαζί μας στην ταινιοθήκη της Ελλάδος, ο γνωστός και αγαπημένος σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς, στα πλαίσια της επίσημης παρουσίασης της αυτοβιογραφίας του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg! Μαζί του στο τραπέζι της παρουσίασης βρέθηκαν ο Βασίλης Βασιλικός που άλλωστε τους συνδέει μια πολύ βαθιά και μακρόχρονη φιλία και ο δημοσιογράφος Γιάννης Ζουμπουλάκης ο οποίος έκανε μιά εξαιρετικά to the point παρουσίαση του έργου του πολύ μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη.
Ο Κώστας Γαβράς στην κατάμεστη αίθουσα της ταινιοθήκης, αναφέρθηκε εκτενώς στην πορεία ζωής που τον οδήγησε στον κινηματογράφο, στη σχέση του με την αγαπημένη σύζυγο του Μισέλ και στην προσωπική συνοδοιπορία με τον Βασίλη Βασιλικό ειδικά στην περίοδο της επιλογής και των γυρισμάτων του “Ζ“.
“Στον σκηνοθέτη-Θεό δεν πολυπιστεύω…” 
“…το “Ζ” για παράδειγμα υπάρχει γιατί ήταν όλα οργανωμένα πολύ καλά στο βιβλίο του Βασιλικού και ο Γιώργος Ρωμαίος επίσης πρόσφερε την εξαιρετικά πολύτιμη συμβολή του…επίσης οι ηθοποιοί, οι ηθοποιοί είναι τόσο σημαντικοί! Εκτίθενται και προσφέρουν τόσα πολλά! Με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ και εγώ πιστεύω επίσης πάρα πολύ σε αυτούς. Αυτοί άλλωστε ήταν και οι πρώτοι μου συνεργάτες, τουλάχιστον στο επίπεδο ανάδειξης των ταινιών μου”
“Θα ήθελα να πώ δυό λόγια για την τύχη…”
“…η τύχη δεν πέφτει από τον ουρανό! Είναι δεμένη με την δουλειά που κάνει κάποιος και με την εικόνα που έχει για τους άλλους αλλά εξίσου και με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για αυτόν. Η δική μου τύχη, σε αυτό το πλαίσιο που σας περιέγραψα, ήταν η γνωριμία μου με όλους αυτούς τους σημαντικούς ηθοποιούς!”
“Ο πατέρας μου ήταν δηλωμένος στους φακέλους ως Κομμουνιστής…'”
“…και αυτό σήμανινε τότε πως δεν υπήρχε ελπίδα δουλειάς σε αυτά που ήθελα εγώ ή σε σπουδές στην Ελλάδα…έτσι βρέθηκα αφού έμαθα -πολύ καλά μάλσιτα θα έλεγα- παραδοσιακούς χορούς, να έχω παέι στην Αμερική με τη χορευτική ομάδα της Δ.Στράτου. Από τους 25 που είχαν παέι, είχαν γυρίσει πίσω οι 20 γιατί οι άλλοι έμειναν να ζήσουν και να δουλέψουν εκεί…ψάχναμε να βρούμε έναν τόπο όπου να ζούμε καλύτερα και να μας σέβονται…έτσι βρέθηκα εγώ τελικά στην Γαλλία αργότερα”
“Έκανα το αδύνατον, δυνατό γιατί…”
“…γνωρίστηκα με κορυφαίους ανθρώπους, ακομπλεξάριστους, έτοιμους να συζητήσουν τα πάντα και με κριτική σκέψη. Γνωρίστηκα με τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν, την Σιμόν Σινιορέ, τον Κρίς Μαρκέρ. Άνθρωποι εμβρυθείς και εξαιρετικοί, οι οποίοι με στήριξαν πολύ και μου πρόσφεραν απλόχερα θέση στον κύκλο τους.”
‘Ήμουν πάντα Έλληνας, και παρότι πήγα στο Παρίσι για να φτάσω τελικά κάπου που δεν θα είχα σχέση με το πώς ήταν η Ελλάδα τότε, με το που καταλύθηκε η δημοκρατία από τους συνταγματάρχες, εκείνη ακριβώς την στιγμή, εκείνο το πρωί που ένας φίλος μου το μετέφερε, ένοιωσα τόση θλίψη και οργή και η ελληνικότητα μου (που δεν είχε ποτέ χαθεί πραγματικά) ξαναγεννήθηκε πιο έντονα από ποτέ! Ποτέ δεν ένοιωσα τόσο πολύ Έλληνας όσο εκείνη την στιγμή!
Γ.Ραουζαίος

Image result for philip pullman the good man jesus

 

  • Συγγραφέας: Philip Pullman
  • Μετάφραση: Χρήστος Καψάλης
  • Τίτλος πρωτοτύπου: The Good Man Jesus and the Scoundrel Christ
  • Εκδοτικός Οίκος: Α.Α. Λιβάνης
  • Έκδοση: 2010
  • Σελίδες: 221
 
Παρουσίαση – Κριτική από τη Νεφέλη Χατζηδιάκου

Ο καλός και ο κακός

Θα μπορούσε η ιστορία του Ιησού να ειπωθεί διαφορετικά; Θα μπορούσε ο Ιησούς και ο Χριστός να είναι δυο διαφορετικά πρόσωπα; Θα μπορούσε ο Χριστός και ο Ιούδας να είναι το ίδιο πρόσωπο;

Η ιστορία που υφαίνει ο Philip Pullman πάνω στην χιλιοειπωμένη και κυρίως χιλιο-ερμηνευμένη ιστορία του Χριστού είναι πάνω από όλα αυτό που λέει η λέξη: μια ιστορία. Πέρα από αυτό όμως είναι και μια εξερεύνηση των δυνατοτήτων αυτής της ιστορίας που όλοι ξέρουμε, μια προσπάθεια να αναλυθεί και να τοποθετηθεί. Μέσα από το έυρημα πως η Μαρία γέννησε δίδυμα εκείνο το βράδυ στη φάτνη, ο συγγραφέας θα προσπαθήσει να αποδώσει την δράση αλλά και τους σκοπούς του Ιησού σε δύο πρόσωπα: τον καλό Ιησού και τον ασθενικό αδελφό του, Χριστό. Όμως ούτε καν αυτοί οι δύο φτάνουν για να εξιστορήσει την γέννηση της θρησκείας αλλά και της εκκλησίας. Θα χρειαστεί δύο ακόμη πρόσωπα: τον Ιούδα, που δεν κατονομάζεται ωστόσο πουθενά, αλλά και τον “ξένο” που παραπαίει ανάμεσα στην αγγελική και την διαβολική του φύση. Οι τέσσερις αυτοί χαρακτήρες συστρατεύονται για να εξυφάνουν την ιστορία του Ιησού όπως την ξέρουμε και να προβάλουν την “αλήθεια” πάνω στην “ιστορια”.

Το έργο δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, προβάλει ωστόσο σοβαρά ερωτήματα και αποτελεί τροφή για σκέψη και στοχασμό. Ο Ιησούς αγνοεί πλήρως την εξέλιξη της ιστορίας και όσα διαδραματίζονται πίσω από το κύρηγμά του και πάνω σε αυτό. Ο Χριστός δηλώνει και ίσως να πιστεύει πως αγαπά τον αδελφό του αλλά βάζει πάνω από αυτόν την ανάγκη του να κινεί τα νήματα, να αντιλαμβάνεται την ιστορία, να καθορίζει τα νοήματα. Ο “ξένος” εμφανώς χειραγωγεί έχοντας δικούς του σκοπούς που ποτέ δεν φανερωνονται. Ο αδελφός γίνεται Ιούδας. Η ανάσταση είναι μια φάρσα. Η ιστορία όμως επιβάλεται πάνω στην αλήθεια και παίρνει την θέση της. Μήπως τελικά ο χριστιανισμός προέκυψε από την ανάγκη να διηγηθεί κάποιος μια καλή ιστορία; 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ζακ Ρανσιέρ

Δυσφορία στην Αισθητική

[…]Αλλά η «αυτονομία» της τέχνης δεν είναι πια η σκηνή μιας αντίφασης η οποία καταθέτει μαρτυρία για μια αλλοτρίωση που πρέπει να εξαλειφθεί. Εκείνο που παράγει ο καλλιτέχνης δεν είναι πια το παιχνίδι μιας αντίφασης. Είναι η εγγραφή ενός σοκ. Αυτό που παρουσιάζει το σοκ εξακολουθεί να είναι μια αλλοτρίωση, όμως μια αλλοτρίωση ανυπέρβλητη. Ο double bind δεν ανήκει πια στο έργο. Είναι το σημάδι μιας συνθήκης, της συνθήκης του όντος που είναι υποταγμένο στην αισθητή συνθήκη: είτε υποταγή στο αισθητό που μας ασκεί βία είτε απουσία αισθητού, δηλαδή θάνατος. Αν η τέχνη οφείλει να διαχωριστεί από το εμπόριο, είναι απλώς για να αντιπαραθέσει στις προσφορές και στις υποσχέσεις της εμπορευματικής κατανάλωσης αυτή την πρωταρχική «δυστυχία» του πνεύματος που καθυποτάσσεται στο νόμο του Άλλου. Είναι για να δώσει μαρτυρία για μια αλλοτρίωση που δεν αφήνει περιθώρια να μειωθεί, μια αλλοτρίωση σε σχέση με την οποία κάθε θέληση για χειραφέτηση γίνεται το δέλεαρ της θέλησης για κυριαρχία που μας αποσπά από τον ύπνο της καταναλωτικής ζωής μόνο και μόνο για να μας προβάλει στις μοιραίες ουτοπίες του ολοκληρωτισμού.

Έτσι, η τέχνη εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένη στο μεταπολιτικό σενάριο. Όμως το νόημα αυτού του σεναρίου έχει αντιστραφεί εξ ολοκλήρου. Η τέχνη δεν φέρει πια υπόσχεση. Ονομάζεται ακόμα αντίσταση, σε ανάμνηση του Αντόρνο. Όμως και η «αντίσταση» έχει πάρει εντελώς νέα σημασία. Δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάμνηση του «Πράγματος», την επ’ αόριστον επανεγγραφή, στις γραμμές της γραφής, στις πινελιές της ζωγραφικής ή στις μουσικές χροιές, της υποταγής στο νόμο του Άλλου. Είτε η υπακοή στο νόμο του Άλλου που μας ασκεί βία είτε η ενδοτικότητα απέναντι στο νόμο του εαυτού που μας οδηγεί στην υποδούλωση της εμπορευματικής κουλτούρας. Είτε ο νόμος του Μωυσή είτε ο νόμος των McDonald’s, αυτή είναι η τελευταία λέξη που η αισθητική του υψηλού εισφέρει στην αισθητική μεταπολιτική. Δεν είναι σίγουρο ότι αυτός ο νέος νόμος του Μωυσή αντιτίθεται στ’ αλήθεια στο νόμο των McDonald’s. Είναι βέβαιο, απεναντίας, ότι εκπληρώνει την καταστολή της αισθητικής και μαζί της πολιτικής προς όφελος αυτού του ενός και μοναδικού νόμου ο οποίος παίρνει σήμερα το όνομα της ηθικής.

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκκρεμές.

 

“A blockquote highlights important information, which may or may not be an actual quote.”

 

Άστεγοι και Κοινωνικός Αποκλεισμός στην Ελλάδα της Κρίσης

Άστεγοι και Κοινωνικός Αποκλεισμός στην Ελλάδα της Κρίσης, Εκδόσεις Τόπος.

.

Παπαδοπούλου Δέσποινα,  Κουραχάνης Νίκος 

SUBHEADING

Άστεγοι και Κοινωνικός Αποκλεισμός στην Ελλάδα της Κρίσης

Το βιβλίο πραγματεύεται τις διαδικασίες κοινωνικού αποκλεισμού που αποτυπώνονται στις ζωές των εξαθλιωμένων, και τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικές πολιτικές επιχειρούν να τις διαχειριστούν. Ζωές οι οποίες δεν καταφέρνουν να απολαύσουν την πολιτισμένη διαβίωση που ευαγγελίστηκαν οι θεμελιωτές της νεωτερικότητας, του αστικού πολιτισμού και κυρίως της μεταπολεμικής συναίνεσης. Ζωές που μετατρέπονται σε αόρατες από τον κυρίαρχο περί ευημερίας λόγο. Ωστόσο υπάρχουν. Και όσο υπάρχουν, υπενθυμίζουν τις αποτυχίες των σύγχρονων καπιταλιστικών δημοκρατιών να εκπληρώσουν θεμελιώδεις προϋποθέσεις του κοινωνικού συμβολαίου που συνυπέγραψαν.

Ο πολλαπλασιασμός αυτών των ζωών στα χρόνια της κρίσης υπερτονίζει τις επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας στη συρρίκνωση του κράτους ευημερίας και την κοινωνική θέση των πολιτών. Θέση η οποία δεν διέπεται πλέον από ισότητα ευκαιριών, πρόσβασης και προοπτικών αναδιανομής πόρων για την άμβλυνση της κοινωνικής ανισότητας. Οι ‘γυμνές ζωές’ πολλαπλασιάζονται και ο πολλαπλασιασμός τους υποδηλώνει ότι η ‘νέα’ κοινωνική πολιτική που κυοφορείται δεν στοχεύει στη διαφύλαξη του μεγαλύτερου ιδεολογικοπολιτικού επιτεύγματος των αστικών δημοκρατιών, την κοινωνική ιδιότητα του πολίτη, αλλά, αντίθετα, στην οριακή διαχείριση της ανθρώπινης επιβίωσης.

 

Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου στο Polis Art Cafe’ στο Polis Art Café (18/01/18)

 

 

 

ΑΠΟ "ΑΓΑΠΗ" ΚΑΙ "ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" // ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ Ε

Από “αγάπη” και “αλληλεγγύη”, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Κ. Ροζάκου

Από “αγάπη” και “αλληλεγγύη”Εθελοντική εργασία με πρόσφυγες στην Αθήνα του πρώιμου 21ου αιώνα

Ένα βιβλίο για τον εθελοντισμό και τον εθελοντή ως ηθικό πολίτη. Οι κρατικές και ευρωπαϊκές πολιτικές γύρω από τον εθελοντισμό στις αρχές του 21ου αιώνα, συμβάλλουν στην ενίσχυση ενός μοντέλου κοινωνικότητας στον δημόσιο χώρο, μιας “κοινωνικότητας πολιτών”. Ωστόσο τα σχέδια για την προώθηση του εθελοντισμού είχαν μικρή απήχηση στην Ελλάδα. Βασισμένη σε συμμετοχική παρατήρηση σε δύο οργανώσεις, τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και την Εθελοντική Εργασία Αθήνας, η παρούσα εθνογραφική μελέτη προτείνει μια εναλλακτική ερμηνεία για την “ατροφικότητα” του εθελοντισμού.
Το βιβλίο επεξεργάζεται δύο διαφορετικά μοντέλα για τον εθελοντισμό: τον “ανθρωπιστικό” και τον “μαχόμενο”. Πολύ πριν από την “έκρηξη της αλληλεγγύης” στην Ελλάδα στον καιρό της “προσφυγικής κρίσης”, το βιβλίο επικεντρώνεται στους εθελοντές και τους ακτιβιστές που βοηθούν πρόσφυγες.

Η “αγάπη”, η “αλληλεγγύη” και η “φιλοξενία” είναι τα κύρια ιδιώματα που συγκροτούν τη δημόσια δράση και τις σχέσεις των εθελοντριών και των ακτιβιστών με τους πρόσφυγες τους οποίους συνδράμουν. Αυτές οι έννοιες βρίσκονται άλλοτε σε αντιστοιχία και άλλοτε σε σύγκρουση με την ηθική υποκειμενικότητα του εθελοντή που προωθείται εκείνη την εποχή. Στο βιβλίο παρατίθενται τα διαφορετικά οράματα που συνθέτουν οι εθελόντριες και οι ακτιβιστές για μια κοινωνία “αγάπης” και “αλληλεγγύης”. (Από την παρουσίαση της έκδοσης).

 

Του Κλεάνθη Γρίβα από τις εκδόσεις Ιανός

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS το βιβλίο του Κλεάνθη Γρίβα με τίτλο «Κάνναβη. Μαριχουάνα | Χασίς».

Κάνναβη. Μαριχουάνα | Χασίς

Σε αυτό το βιβλίο, ο Κλεάνθης Γρίβας, με όπλο το πάθος του για την ελευθερία του ατόμου, θίγει με αιχμηρό τρόπο ένα μείζον θέμα της σύγχρονης κοινωνίας, το πρόβλημα των «ναρκωτικών». Χρησιμοποιώντας τις ευρύτατες γνώσεις του, αναλύει τη χρησιμότητα της «παρεξηγημένης» κάνναβης στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου και επιχειρηματολογεί, διαφωτίζοντας το θέμα από όλες τις πλευρές του: την ιατρική-φαρμακολογική, την ιστορική και κοινωνική, την πολιτική και πολιτισμική, την οικονομική και ιδεολογική, τη φιλοσοφική και ηθική πλευρά του.

Από την εισαγωγή:

Για ολόκληρες χιλιετίες η κάνναβη έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση του ανθρώπου ως πηγή ενέργειας, διατροφής και ένδυσης, καθώς και ως θεραπευτικό και ευ­φορικό μέσο. Αλλά εδώ και εξήντα χρόνια τέθηκε υπό κα­θεστώς διωγμού ως απειλή για την ύπαρξή του.

Μέχρι το 1937, η ανθρωπότητα χρησιμοποιούσε την κάν­ναβη για την κάλυψη πολλών αναγκών της καθημερινής ζωής. Μετά το 1937, ιδιοτελείς αυτόκλητοι «προστάτες» της κοινωνίας από τα ναρκωτικά την ανήγαγαν σε «έσχατο κακό» και επέβαλαν την απαγόρευση της καλλιέργειάς της και τη δίωξη των χρηστών της.

Πώς κατέστη δυνατό, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, να με­ταμορφωθεί από ευλογία σε κατάρα ένα φυτό που μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα αποτελούσε μια από τις μεγαλύ­τερες γεωργικές καλλιέργειες στον πλανήτη και σημαντική πρώτη ύλη για την παγκόσμια παραγωγή των μέσων ικα­νοποίησης πολλών αναγκών της καθημερινής ζωής; Αυτό το κρίσιμο ερώτημα απαιτεί μιαν απάντηση, η οποία δεν είναι δυνατό να εμποδίζεται επ’ άπειρον από τα συνδυασμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από την απαγόρευση της κάνναβης και τον διωγμό των χρηστών της.

Κλεάνθης Γρίβας

Ο συγγραφέας, Κλεάνθης Γρίβας

Ο συγγραφέας 

Ο Κλεάνθης Γρίβας (1944) είναι ψυχίατρος-νευρολόγος, διδάκτωρ Ψυ­χιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. Σπούδασε Ιατρική και Κοι­νωνιολογία και είναι συνεργάτης πολλών περιοδικών και εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και η Ελευθεροτυπία (μέχρι τις 4.2.2002). Υπήρξε συντάκτης της «Έκθεσης για τα Ναρκωτικά» της Ειδικής Επι­τροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1986).