H ταινία Lines του Βασίλη Μαζωμένου, είναι ένα πολυεδρικό δράμα αξιώσεων. Ο σκηνοθέτης, δημιουργός ρήξεων στη συνέχεια του σώματος του ελληνικού κινηματογράφου, στο Lines μας έχει δώσει την ανώτερη έως τώρα δημιουργία του, αυτήν ενός συνεπούς σινεμά όπου η ρεαλιστικότητα του εκδηλώνεται διαμέσου μίας προσέγγισης αμιγώς φαινομενολογικής. 

Χωρίς να απεμπολεί  ούτε δευτερόλεπτο την μοντερνιτέ αντίληψη και προσέγγισή του, αναπτύσσει τις ιστορίες του φασματικά, αλληλοσυμπλέκοντας την μιά με την άλλη σε ένα κρεσέντο διαρκούς έντασης όπου ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι το ίδιο το περιβάλλον που εξελίσσονται και που τις έχει γεννήσει στην διάρκεια του.

Η συντάσσουσα μορφή ενός geist καταστροφής και μιάς παρελθούσας κοσμοεικόνας νοήματος πλάι στην συντετριμμένη ψυχική ισορροπία του παρόντος βρίσκονται σε διαλεκτική σύγκρουση αφήνοντας πίσω τους συντρίμια της έντασης τους την ωμή κυριαρχία και την ψυχολογική καταβαράθρωση. Η μορφή του αστυνομικού των Μ.Α.Τ που, στην κατά την γνώμη μου κορυφαία σκηνή της ταινίας, γονατίζει κατά την διάρκεια  μιάς σύγκρουσης στον δρόμο με την ασπίδα και το γκλόμπ του να ακουμπούν στην γή και έχοντας μεταμορφωθεί στην εικόνα- στάση  ενός Ρωμαίου Λεγεωναρίου την στιγμή της αποδοχής του αναπόφευκτου τέλους, μεταφέρει στην μορφή του προτύπου κυριαρχίας που αυτός εκπροσωπεί μια πορεία του Τραγικού, που ολοκληρώνεται με το πέταγμα από το σώμα του όλων των ρούχων του. Μία γυμνή ζωή; Ένας Homo Sacer που προσφέρεται στο κοινό, ως ένα έτοιμο Ιερό Θύμα, χωρίς ρόλους αλλά και χωρίς δικαιώματα, έχοντας αφήσει στην εικόνα της γύμνιας του όλους τους ρόλους οι οποίοι αναπαράγουν τόσο τα μοντέλα κυριαρχίας όσο και οι αντιστάσεις-εικόνες τους;

 Η τραγικότητα αλλά και η ρομαντική συντριβή πέρα από τα υπάρχοντα και μή επαρκή πλέον νοήματα και σημασίες, δίνουν ζωή σε αυτή την τόσο χαρακτηριστική σκηνή και φυσικά ορίζουν υπογείως την ροή της αναζήτησης και ανάγκης νέων νοηματικών συγκροτήσεων μέσα σε κολλοσιαίες κοινωνικοπολιτισμικές τεκτονικές κινήσεις.  Στις ημέρες που διανύουμε, αυτού του νέου και τρομερού αιώνα, η αντιμετώπιση της Πτώσης και της αρνητικής ενέργειας που αυτή σηκώνει πάνω της  είναι το κυρίως διακύβευμα τόσο ημών όσο και της τέχνης μας, εάν αυτή θέλει να συνεχίζει να ονομάζεται έτσι και να μην μετατρέπεται σε μιά απολογητική της Κυριαρχίας, του Τεχνικού Ολοκληρωτισμού, και του επερχόμενου τέλους της ανθρωπότητας όπως την γνωρίζουμε! 

Ο Τ.Νούσιας από την άλλη πλευρά σε μιά άλλη πολύ σημαντική σκηνή – στιγμή, μόνος απέναντι σε μιά μηχανή-σύμβολο που διαλύει τον χώρο του, σαν ένας εν εκρήξει ψυχής πάλαι ποτέ Γ.Φούντας, δίνει μία πραγματικά σπαρακτική ερμηνεία, συμπληρώνοντας στην ταινία, μαζί με την εικόνα του άστεγου, ένα ψηφιδωτό μορφών οι οποίες υπάρχουν πέρα από την συμβατική χρονικότητα της εποχής τους, υπερυψωμένες σε ένα επίπεδο ιδεών όχι πρός διάλογο αλλά πρός σύγκρουση και εν αντιφάσει. Που υπάρχουν σε μια αναζήτηση κάποιας νεάς θέσης, κάποιας κρυμμένης ευγένειας, κάποιας “άλλης” κατάφασης.

Θα είμαστε αρκετοί απέναντι στις επιταγές των καιρών μας; Ως άνθρωποι του πνεύματος και των τεχνών, θα μπορέσουμε να αρθρώσουμε έναν ύστατο λόγo υπέρβασης τόσο της συντριπτικής βαρβαρότητας της τεχνικής κανονικοποίησης όσο και στην μετάλλαξη των τελευταίων συναισθημάτων  ανθρώπινης χαράς, σε εκρήξεις ατελέσφορης βίας; 

Τα ερωτήματα που κρύβονται στις αναγνώσεις έργων όπως το Lines είναι πολλά και μας προκαλούν. Θα επιχειρήσουμε έστω να απαντήσουμε σε κάποια;

Γ.Ραουζαίος