Spencer

Η ταινία Σπένσερ που προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες, απετέλεσε μια σημαντική στιγμή τόσο του περσινού φεστιβάλ κινηματογράφου Βενετίας, όσο και της πρωταγωνιστριας Κριστεν Στιούαρτ προσωπικά. Η ταινία περιγράφει – ως παράγωγο μυθοπλασίας – την γεμάτη άγχος και ερωτηματικά επίσκεψη της πριγκίπισσας της Ουαλίας Λαιδης Νταϊάνα, σε μιά έπαυλη όπου βρίσκεται  η Βασιλική οικογένεια και ο  -σε διάσταση- σύζυγός της, Κάρολος, μαζί με τους γιους τους.

Η σκηνοθεσία είναι αφαιρετική και πειραματιζετια με πολλαπλές επιστρωσεις χρώματος στην εικόνα ντυμένες με μια ονειρική αχλυ φαντασματικης επικάλυψης. Σαν η ίδια η αλληλουχία των εικόνων να βρίσκεται ανάμεσα στην πραγματικοτητα, τις κρυμμένες μνήμες της Νταϊάνα που εμφανίζονται σε σειρά φλαμπακς κατά διαστήματα κατά την εξέλιξη της πλοκής, ενώ η ίδια η έπαυλη και οι χαρακτήρες εκεί που λειτουργούν με στρατιωτική πειθαρχία και αυστηρά πρωτόκολλα, γίνονται ο καμβάς που εκπέμπει με όλους τους τρόπους τα διλήμματα αλλά και τον εγκλωβισμό και την ασφυκτική αίσθηση πνιγμού που βιώνει ο άστατος και πολύ πιο περιπετειώδης και συναισθηματικός, χαρακτήρας της Lady D.

Η Κριστεν Στιούαρτ, μια εξαιρετική ηθοποιός και μια από τις σημαντικότερες της γενιάς της, αποτυπώνει σε κάθε στιγμή, είτε σωματικά, είτε μέσα από την προβολή των εσωτερικών της αναπολησεων αυτή την ένταση και την συγκρουσιακή διάθεση που έχει απέναντι σε αυτές τις νόρμες και την διάχυτη υποκρισία που νιώθει ότι αντιμετωπίζει. Ορισμένες σκηνές, όπως η σκηνή του φαγητού και των μαργαριταριών, αποπνέουν συμβολικά αυτή την πνιγηρή αίσθηση και την ανάγκη του κεντρικού χαρακτήρα να μπορέσει να βρει μια νέα σύνθεση και ένα νέο σημείο ισορροπίας. Το εικαστικό βάθος των εικόνων ευνοεί αυτή την ανάμεσα-στο-όνειρο-και – την-πραγματικότητα, δραματική πορεία, η οποία μας οδηγεί με αυαξνομενους ρυθμούς σε ένα φινάλε που αν μη τι άλλο αναμένουμε λυτρωτικα- σε ολόκληρη την ταινία. Αναμφίβολα μια εξαιρετική δουλειά και ένα πραγματικό auteur cinema!