Η Χαμένη Σκηνή

3.5 out of 5 stars (3.5 / 5)

Έτος: 2020

Σκηνοθεσία: 104′

Σκηνοθεσία: Ζανγκ Γιμού

Παίζουν: Λιου Χαοκούν, Φαν Γουέι, Ζανγκ Γι

Στην Κίνα της πολιτιστικής επανάστασης, ένα μικρό κορίτσι κλέβει μια κινηματογραφική μπομπίνα για να την πουλήσει. Σε καταδίωξή της σπεύδουν τόσο ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου στον οποίο θα παιζόταν η ταινία, όσο και ένας μυστηριώδης άνδρας που πιστεύει πως στα καρέ του κλεμμένου φιλμ κρύβονται σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή του.

Δείτε το trailer της ταινίας:
Κριτική της ταινίας

Του Γιάννη Ραουζαίου

Είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου εκείνες τις ημέρες που όλοι αναμέναμε το νέο πόνημα του Ζιανγκ Γιμου με τον τίτλο “Η τελευταία σκηνή” αλλά μείναμε με την πικρή γεύση της απόσυρσης της – εξαιτίας λογοκρισίας – από το διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ. Ο λόγος; Οι αναφορές στις ακραίες πλευρές της Πολιτιστικής Επανάστασης στην δεκαετία του 60 και η κριτική ματιά απέναντι σε αυτήν που-για άλλη μια φορά-είχε υιοθετήσει ο σκηνοθέτης. Ενας κρατούμενος σε στρατόπεδο αναμόρφωσης, φεύγει από εκεί ώστε να μπορέσει να παρακολουθήσει κάποια κινηματογραφικα επίκαιρα. Όμως ένα κορίτσι έχει αποσπάσει το καρούλι της ταινίας!

Ενα φιλμ χαμηλών τόνων και έντονης διαδρασης ανάμεσα στο πρόσωπο και στην ιστορική συγκυρία οπου αυτο έχει εμφανιστεί, με εσωτερική υποβλητική ένταση και χαμηλό προϋπολογισμό, που μας φέρνει σε ματιές όπως αυτές του Ιταλικού Νεορεαλισμου (η επιρροή του Βιττοριο ντε Σικα αλλά και άλλων δημιουργών αυτού του ρεύματος είναι εμφανής εδω!) και στην γυμνή αλλά βαθιά κριτική και ευαίσθητη συνάμα ματιά που τέτοια ρεύματα είχαν υιοθετήσει και μεταφέρει στις οθόνες. Η πορεία του δραπέτη, ανάμεσα στην σφύρα και τον ακμονα, γίνεται η πορεία της ματιάς του απλού ανθρώπου στην Κίνα εκείνης της εποχής, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τους ογκόλιθος της ιδεολογική επιβολής και υποχρεωτικής προσαρμογής σε αυτήν. Τα πλάνα, πότε μακρινά, ενασωματωνοντας τα άτομα στο τοπίο και πότε κοντινά, αποτυπωνοντας – ξανά λέω-συναισθηματικο αποτύπωμα του προσώπου στον χωροχρόνο του Είναι της ιστορίας καθώς αυτή γίνεται ύλικη πραγματικότητα, επιβάλλεται και επιβάλλει, μας οδηγεί ως βλέμμα από τον Γιμου, σε μιά ανάπτυξη όπου η πράξη του Κινηματογράφου ενώνεται με την ιστοριογραφική καταγραφή βιωμένης μεσα από την υποβολή των εικόνων, ως μια ισχυρή εσωτερική εμπειρία.
 
Ξανά και ξανά βρισκόμαστε μέσα σε αυτό τον σκοτεινό σουρεαλισμό που συνιστά η εξουσιαστική επιβολή και η έξωθεν κυριαρχία πάνω στα πρόσωπα, να μπαίνουμε στην θέση του χαρακτήρα και οσων των περιτριγυριζουν, να διερωτομεθα και να αναζητούμε μαζί του σε ένα συνολιστικο κινηματογράφο ψυχολογικό παιχνίδι ταύτισης και αποταυτισης, τα σημεία εκεινα τομής, που θα δώσουν στην εν αγωνία ψυχή κάποιες αχτιδες διεξόδου. Κάποια ψήγματα απελευθέρωσης, έστω και λίγο πριν το τέλος.