“Μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο η Lady Bird ήταν ταυτόχρονα ένα σύγχρονο κορίτσι και η πεμπτουσία της έφηβης, καθώς η ουσία του να είσαι κορίτσι παραμένει πάντα η ίδια”
Lady Bird
Μια προσωπική ματιά στην ταινία, από την Πανδώρα Παυλίδου
Αναδημοσίευση από το blog pandorapavlides.wordpress.com
Πριν από λίγο καιρό είδα το Lady Bird. Οι κριτικοί κινηματογράφου μιλούσαν πολύ γι’αυτό, και ψιλοανησύχησα. Γιατί αυτό συχνά σημαίνει πως ξεκινάς με πολύ υψηλές προσδικίες για την ταινία και καταλήγεις να απογοητεύεσαι. Ενας- δυο φίλοι μου, εξάλλου, μου είχαν πει πως περίμεναν περισσότερα από αυτήν την ταινία.
Μου άρεσε, και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δεν ήταν βέβαια τέλεια και δεν ήταν ριζοσπαστική. Η αλήθεια είναι ότι καθώς υπήρξα κι εγώ έφηβη στην δεκαετία του ’90, είδα μάλλον λίγες παρόμοιες ιστορίες ενηλικίωσης στην εποχή μου. Όμως πάει καιρός από τότε που έχει ξαναγυριστεί ταινία αυτού του είδους για έφηβες και ποτέ δεν θα πω πως υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες για νεαρά κορίτσια και για γυναίκες.
Όταν έβλεπα ταινίες σαν κι αυτήν, το ’90, είχα την ίδια ηλικία με τις πρωταγωνίστριες. Έτσι τα ένοιωσα όλα στο πετσί μου και μπόρεσα να ταυτιστώ με τα κορίτσια. Τώρα έχω πια μεγαλώσει και μπορώ να παρατηρώ τους χαρακτήρες από την απόσταση που έχει κάποιος που τα πέρασε όλα αυτά και έφτασε στην άλλη όχθη.
Μου άρεσε η Lady Bird, ακόμα και όταν ήταν μπερδεμένη και αντιδρούσε εντελώς εφηβικά. Μου άρεσε ακόμη κι όταν κατέληγα να ταυτίζομαι με την μητέρα, επειδή είμαι πλέον σε άλλη ηλικία. Ήταν μια απλή και ανεπιτήδευτη ταινία, μια indie ταινία με όλη την καλή έννοια που περικλείει ο όρος: αναζωογονητική και νεανική, αισιόδοξη και ελπιδοφόρα.
Μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο η Lady Bird ήταν ταυτόχρονα ένα σύγχρονο κορίτσι και η πεμπτουσία της έφηβης, καθώς η ουσία του να είσαι κορίτσι παραμένει πάντα η ίδια.
Έτσι, όλες εσείς οι πιθανές σκηνοθέτιδες, πιάστε στο χέρι μια κάμερα και κάντε περισσότερες ταινίες για τις γυναίκες και τα κορίτσια. Υπάρχουν τόσες ιστορίες γένους θηλυκού που περιμένουν να ειπωθούν!