Το αίσθημα της ευτυχίας είναι πραγματικό εάν είναι συλλογικό

του Γιάννη Ραουζαίου

Μια από τις πιο πλούσιες συναυλιακά σαιζόν, έχει ξεκινήσει ήδη μετά από 2 χρόνια -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- γενικής συναυλιακής, ανομβρίας! Ανάμεσα σε αυτές είναι και η μεγάλη συναυλία των Dropkick Murphys στο Ολυμπιακό Στάδιο την Δευτέρα 13 Ιουνίου. Οι Dropkick Μurphys είναι ένα από τα σημαντικότερα σύνολα στο χώρο του νέο speed-celtic-punk και μια μπάντα με φανατικούς οπαδούς στην Ελλάδα. Φαίνεται η γεμάτη ταχύτητα, στιγμές αισιοδοξίας αλλά και θλίψης σε διαρκή εναλλαγή που χαρακτηρίζει το είδος, έχουν βρει την αναγκαία εκείνη επαφή με τον ψυχισμό του ελληνικού κοινού, το οποίο σε όλες τις εμφανίσεις τους και πλαισιώσε και αγαπά ιδιαίτερα αυτή την εκρηκτική παρέα.

Η μπάντα ξεκίνησε την φρενήρη, γεμάτη χιούμορ και ενέργεια πορεία της, όχι κάπου στην Ιρλανδία η στην Σκωτία, αλλά στην Μασαχουσέτη το 1996. Εκεί βρέθηκαν πολύ σύντομα οι εμφανίσεις τους σε clubs και τοπικά φεστιβάλ να γίνονται η αφορμή για packed εκδηλώσεις και ενα πολύ θερμό κοινό που δίπλα στο ποτό και την μουσική, ανακαλύπτει τις πιο ιδιαίτερες πτυχές αυτού του ιδιώματος, που κάποτε κάποιοι σαν τους Pogues μας είχαν προϊδεάσει γαι το μέγεθος του κοινού που στο μέλλον θα κατακτουσε.

Οι Dropkick συγκεντρωθηκαν και λίγο κατά τύχη, όταν ο Κεν Κασει, ο φροντμαν του σχήματος αλλά και ένας χαρισματικός ερμηνευτής και περφορμερ, κατάφερε να τους φέρει κοντά. Το όνομα τους το πήραν από έναν τοπικό παλαιστή που έδινε στο μεθυσμένο κοινό των προηγούμενων γενιών ουσίες που έβρισκε από κτηνίατρους όπως αναισθητικά για άλογα, για να τους ηρεμήσει όταν “ξέφυγαν” από την κατάχρηση αλκοόλ και έπεφταν στον εθισμό. Η μπάντα στην αρχή της και πριν γίνει το φαινόμενο που σήμερα γνωρίζουμε, είχε μια πολύ D.I.Y λογική και τυπωνε η ίδια τα σινγκλ της σε δικό της label.

Παρα το γεγονός ότι εξαιτίας κάποιων οργιαστικων στιγμών που είχαν εκπεσει οπαδοί τους, οι Dropkick – και ενώ ήδη ήταν από τα κεντρικά ονόματα σε πολλές από τις συγκεκριμένες γιορτές – δεν επιτρεπόταν να συμμετάσχουν στις συναυλίες της ημέρας του Αγίου Πατρίκιου στη Βοστωνη -πολη επίκεντρο της ιρλανδοαμερικανικης κουλτούρας- σύντομα και όταν ηρθησαν οι περιορισμοί, βρέθηκαν όχι απλώς να συμμετάσχουν αλλά και να ηγούνται. Στη σκηνή μάλιστα ανέβαιναν εν μέσω τρελού χορού και τραγουδιού, πολλά μέλη των οικογενειών τους καταργώντας στην πράξη και με πάρα πολύ Punk τρόπο τους διαχωρισμούς κοινού-μουσικών. Από το συγκρότημα δε έχουν περάσει και συμμετάσχει σχεδον 2 δεκάδες μουσικοί, πράγμα που έδωσε το σχήμα το χαρακτήρα όχι απλώς ενός punk group αλλά μιας ιδιοτυπα περίτεχνης κολεκτιβας του Κέλτικου ήχου!

Σύντομα η υπόγεια φήμη που ανέπτυξαν ήταν τέτοια που η οικογένεια του εκλιπόντος κολοσσου της φολκ – και μάλιστα της έντονα πολιιτκοποιημενης φολκ του παρελθόντος και πηγή έμπνευσης για τον Μπομπ Ντυλαν- Γούντι Γκαθρι, τους επέτρεψε να χρησιμοποιήσουν τους στίχους του ανολοκλήρωτο τελευταίου ποιητικού του ύμνου, I am shipping up to Boston!

Οι Murphys πότε δεν έκρυψαν την αγάπη τους για την προσωπική αναζήτηση, την ελευθερία και τον απόλυτο σεβασμό τους στην ανάγκη για σύνδεση με τις ρίζες και την ανάδυση κοινοτήτων μοιράσματος των κοινών εμπειριών, απέναντι στη λαίλαπα της πλήρους εξατομικευσης.

Μεσα λοιπόν σε μια εκτροχιασμενη περιοδία και όπου τα διακύβευματα είναι μεγάλα, γύρω μας αλλά και οι εντάσεις πολλές, οι Murphys βρίσκονται ξανά εδώ την Δευτέρα στις 13 Ιουνίου για να μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία του κεφιού και της κοινότητας αλλά και ταυτόχρονα τους δεσμούς που αυτή δημιουργεί μαι θα δημιουργήσει ανάμεσα μας.

Ο Φέλιξ Γκουαταρί είχε πει κάποτε κάτι πολύ εύστοχο και στους Murphys ταιριάζει απολύτως. Το αίσθημα της ευτυχίας είναι πραγματικό, εάν είναι συλλογικό.

Πλάι στους Murphys οι καταξιωμένοι και τον κόσμο αλλά και σε συμμετοχή σε ενεργές δράσεις υποστήριξης τόσο της ελευθερίας όσο και της κοινότητας που αναδύεται από τη σύνδεση παραδοσιακού ήχου της Ηπείρου και σκληρού heavy stoner ήχου, οι εκπληκτικοί Villages of Ioanina City. Μια μπάντα που μαζί με άλλα σχήματα όπως οι Θραξ Πανξ αλλά και την ενεργό συμμετοχή τους σε δρώμενα κοινωνικής αμφισβήτησης και προβληματισμό, πέραν των απλών ροκ συναυλιών, είναι μια μπάντα φαινόμενο που έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη σχολή πλέον γύρω της στην χώρα μας και η συναυλίες τους είναι ηχητικά και όχι μόνον γεγονότα.

Οι Rumjacks συνεχίζουν επίσης – και αυτοί αγαπημένοι του ελληνικού κοινού-το αθλητικό πνεύμα της σχολής των Μurphys ενώ οι εξαιρετικοί κολλεκτιβα των Fundracar, είναι ένα από τα επιδραστικοτερα underground και όχι μόνον ελληνικά σχήματα σήμερα, υπεύθυνοι πολλών παράλληλων εκδηλώσεων σαν διοργανωτές γύρω από το πνεύμα συνδυασμού alternative music και reggae /Ska /punk attitude, ενώ οι πειραματισμό τους με το crossover ανάμεσα στο seventies space rock και την ψυχεδέλεια με τον reggae dub ήχο αλλά και τους γεμάτους χιούμορ και σαρκασμό στίχους του Μάριου Νταβέλη, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτή τη συναρπαστική βραδιά.