Category: musicinterviews

Peter Hammill: Συνέντευξη στον Γιάννη Ραουζαίο

Posted on by noualic

Συνέντευξη του Peter Hammill στον Γιάννη Ραουζαίο

Ο Peter Hammill και οι van Der Graff, ένα από τα κορυφαία γκρουπ της δεκαετίας του ’70 στο προοδευτικό ροκ, εμφανίζονται στις 28 Μαρτίου στο Piraeus 117 Academy. 

Με αφορμή την επικείμενη εμφάνισή τους ο Γιάννης Ραουζαίος μιλά με τον Peter Hammill. 

 

Καλησπέρα. Είναι χαρά μας που σας έχουμε και πάλι κοντά μας τόσο σύντομα μετά την τελευταία ατομική εμφάνισή σας στη χώρα μας. Καταρχήν θα ήθελα να ρωτήσω πώς νοιώθετε τόσα χρόνια στη σκηνή και ειδικότερα με το Van Der Graff Generator concept. Κατά πόσο αισθάνεστε πως ο κόσμος μας έχει αλλάξει και με ποιους τρόπους, μετά την τελευταία εμφάνισή σας μαζί τους στην Ελλάδα, στο θέατρο του Λυκαβηττού; 

Είμαι πολύ χαρούμενος που επιστρέφω, φυσικά. Στον δικό μας μικρόκοσμο αυτό που έχει αλλάξει φυσικά είναι πως υπήρξαμε από το 2007 ένα τρίο και αυτή θα είναι η πρώτη φορά που θα παίξουμε με αυτή τη μορφή στην Ελλάδα. Τώρα ως προς τον κόσμο γενικότερα, νομίζω πως θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι πολύ πιο τρομακτικός στις μέρες μας…

Τι ρόλο θα παίξει το Van Der Graff project στο πλαίσιο της οντολογίας της πιο μακρόπνοης καλλιτεχνικής σας δουλειάς; Γιατί πιστεύω πως πρόκειται για κάτι παραπάνω από μια συνηθισμένη ροκ μπάντα!

Τα τελευταία χρόνια είχαν πολύ ενδιαφέρον, καθώς ασχολούμαστε με live υλικό των Van Der Graff και ηχογραφησεις – και μετά εγώ επέστρεφα στις ατομικές εμφανίσεις. Πρόκειται για πολύ διαφορετικούς κόσμους. Θα μπορούσα να πω πως πολύ από το υλικό της μπάντας, παλαιότερο και νέο, είναι ιδιαίτερα δύσκολο. 

Ποια είναι η αγαπημένη σας δουλειά από το Van Der Graff Generator; Πόσο πολύ η Πλαισίωση που παράγει η νέα τεχνολογία και ειδικά οι ψηφιακές τεχνολογίες που αυτή περιλαμβάνει διαδρουν με τη μουσική σας;

Στ’αλήθεια δεν έχω κάποιο αγαπημένο. Απλά επικεντρώνομαι στο να παίζω το κομμάτι που κάνουμε κάθε φορά. Η χρήση κάποιων σύγχρονων τεχνολογιών είναι πολύ χρήσιμη, για παράδειγμα προκειμένου να μεταφέρουμε ηχογραφημένα κομμάτια. Επίσης το σύγχρονο fx και τα εργαλεία είναι πολύ καλά! 

Σε ποιο βαθμό έχουν επηρεαστεί οι χαρακτήρες και η δραματική ατμόσφαιρα των τραγουδιών σας από την ουσιαστική αίσθηση της υπαρξιακής μοναξιάς;

Σε κάποιες περιπτώσεις συμβαίνει αυτό, αλλά δεν βρίσκονται όλοι οι χαρακτήρες σε αυτήν την κατάσταση. Ιδιαιτέρως σε αρκετά από τα πιο καινούρια τραγούδια όπου προσπαθώ να αποδώσω την αίσθηση του να είσαι, εχμ, κάπως vintage… Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με τη νιότη. 

Σε μια κουβέντα που είχαμε πρόσφατα είχατε αναφέρει πως σας ανησυχούσε το brexit και οι επιπτώσεις του στις συνεργασίες και τα καλλιτεχνικά δρώμενα ανάμεσα στην Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο. Κατά πόσο πιστεύετε πως το brexit είναι μια πραγματικότητα, ότι αυτοί οι φόβοι έχουν επαληθευτεί; 

Είμαι ακόμη πιο απαισιόδοξος ως προς αυτό που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως χώρα σε σχέση με το brexit. Νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με την πιο θεαματική και κακοζυγισμένη αυτοχειρία. 

Η ζωή, ο θάνατος και ο Έρως πηγαινοέρχονται στη μουσική σας. Πώς έγιναν αυτές οι κομβικές εκφάνσεις της ύπαρξης με την πιο δραματική τους έννοια βασικά συστατικά της δουλειάς σας;.

Ειλικρινά πιστεύω πως αυτά αποτελούν το κίνητρο πίσω από τις περισσότερες καλλιτεχνικές προσπάθειες. Είναι τα μυστήρια που μας απασχολούν όλους. 

Θα θέλατε να μας περιγράψετε τις σχέσεις και τις καλλιτεχνικές συνεργασίες που έχετε με τα υπόλοιπα μέλη του Van Der Graff σήμερα;

Παραμένουμε καλοί φίλοι, φυσικά. Και είμαστε δεμένοι σ’αυτήν την καλλιτεχνική περιπέτεια την οποία συνεχίζουμε ως μια πρόκληση μεταξύ μας αλλά και για τον καθένα χωριστά. Όπως λέω συχνά, πρόκειται για σοβαρή πλάκα!

Η Μνήμη και ο Χρόνος επίσης φαίνονται να έχουν μεγάλη σημασία στην καλλιτεχνική σας εμπειρία. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για τους αναγνώστες μας να μάθουν από εσάς πώς ενσωματώνετε αυτές τις έννοιες στη δουλειά σας. 

Θα προτιμούσα να αφήσω τα τραγούδια να μιλήσουν αντί για μένα. Πολλά τραγούδια αναφέρονται σε αυτό το ζήτημα και το αντιμετωπίζουν με διαφορετικούς τρόπους. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδιά σας μετά από αυτές τις εμφανίσεις; Δουλεύετε πάνω σε κάτι για το οποίο θα μπορούσατε να μας αποκαλύψετε περισσότερες λεπτομέρειες;

Όχι, για να είμαι ειλικρινής είναι ήδη αρκετά μεγάλη η πρόκληση των επικείμενων yh3 εμφανίσεων και των τραγουδιών που θα παίξουμε. Και πιστεύω πως όλοι θα χρειαστούμε λίγη ξεκούραση μετά από αυτό. Υποθέτω πως η επόμενη δουλειά μου θα είναι ατομική αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ιδέα για το τι θα γίνει. 

Με ποιους τρόπους πιστεύετε πως η μουσική και οι υπόλοιπες οπτικοακουστικές δουλειές θα μετασχηματιστούν μέσα στην επόμενη δεκαετία; Ο ρόλος του καλλιτέχνη ως μοναδικής φωνής μέσα στην πολιτισμική “άγρια φύση” αλλάζει δραματικά μέρα με τη  μέρα. Η ενσωμάτωση τεχνολογικών στοιχείων που πλαισιώνουν την καλλιτεχνική δουλειά μεταλλάσσει την ψυχή του και την ύπαρξή του με διάφορους τρόπους. Ποιές είναι οι σκέψεις σας πάνω σε αυτό το ζήτημα;

Με μουσικούς όρους, συγκεκριμένα, πιστεύω πως οι μουσικοί και οι στιχουργοί θα δυσκολευτούν πολύ γιατί τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο, η δουλειά τους μοιάζει να μην εκτιμάται πια. 

Τι ρόλο έπαιξε και τι σηματοδοτεί για την καλλιτεχνική σας ζωή η δημοσίευση πριν από πενήντα χρόνια του γόνιμου έργου “The Least We Can Do Is Wave To each Other”; Πείτε μας για τα συναισθήματά σας αλλά και για τον τίτλο. 

Υποθέτω πως χωρίς αυτό δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ και πως έθεσε τον καμβά για τις επόμενες δουλειές. Όμως γράφτηκε πριν από πολύ, πολύ καιρό… 

Τι σημαίνει να είναι κανείς καλλιτέχνης, και μάλιστα για τόσο πολύ καιρο; Πώς συγκρίνεται η εμπειρία της εμφάνισης με αυτήν της ηχογράφησης; 

Στη σκηνή είσαι ή τουλάχιστον πρέπει να είσαι παρών στη στιγμή και αν κάνεις λάθη μπορείς να βγάλεις κάτι από αυτά και να συνεχίσεις. Στο στούντιο διαμορφώνεις την κάθε στιγμή. Φυσικά όμως και τα δύο πρέπει να τα προσεγγίζεις με απόλυτη προσήλωση. 

Τι να περιμένει το κοινό σας αυτή τη φορά από την εμφάνισή σας στην Ελλάδα;

Μια μίξη από παλιά και νέα τραγούδια. Κάποιες συναρπαστικές εκτελέσεις, ελπίζω. Και πολύ κέφι!

Τι είναι αυτό που είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο αινιγματικό στην Αγάπη;

Όπως λένε, η αγάπη κάνει τον κόσμο να γυρίζει. 

Ευχαριστώ πολύ. Τις καλύτερες ευχές μας για την επικείμενη εμφάνισή σας. 

Ήταν χαρά μου. Ευχαριστώ.

China Woman Συνέντευξη στον Γιάννη Ραουζαίο πριν απο παλαιότερη εμφάνιση της!

Posted on by noualic

Ποια είναι η άποψή σου περί της αισθητικής;

Αγαπώ τα οικογενειακά βίντεο, αυτά που είναι γυρισμένα σε στυλ ‘πλάνα αρχείου’, σε φιλμ 8mm, σε Hi8, σε video8. Αγαπώ τα κοντινά πλάνα συγγενών, το κακό editing και τα περίεργα κοψίματα, τις ταινίες scopitone. Αγαπώ τον Φελλίνι γιατί ήταν ικανός να ενορχηστρώσει αυτό το τσίρκο της ανθρωπότητας και τα πρόσωπα απλώς να είναι οι εαυτοί τους. Δεν πιστεύω ότι έχω πολύ ανεπτυγμένο και διορατικό μάτι, και την εποχή που εργαζόμουν στην επιμέλεια ταινιών, συχνά την ώρα της επιμέλειας δούλευα με τα μάτια κλειστά, επικεντρώνοντας περισσότερο στον ρυθμό. Τώρα μπορώ να ικανοποιώ την αγάπη μου για τις ερασιτεχνικές ταινίες δημιουργώντας τα δικά μου μουσικά βίντεο.

Πιστεύεις ότι υπάρχει χρόνος για όλους εμάς να επαναπροσεγγίσουμε την τέχνη μέσω της καρδιάς μας;

Πιστεύω ότι υπάρχει χρόνος για οτιδήποτε και για τα πάντα. Θα ήθελα να μιλήσω, αν γίνεται, για αυτή την απίστευτα ευαίσθητη προσέγγιση στη μνήμη που αισθάνομαι ότι γίνεται σε τραγούδια όπως το Russian Ballerina. Κάποια τραγούδια φέρουν το βάρος πολλής ιστορίας. Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό είναι κάτι που έχω την ικανότητα να δημιουργήσω εκ του μηδενός, απλώς γίνεται μερικές φορές μια μεγάλη συσσώρευση ετών και εμπειριών να βγαίνουν μονοκόμματα, και η πυκνότητα τους είναι αναντίρρητη.

Ποιες πιστεύεις ότι είναι οι βασικές σου επιρροές στη σύνθεση;

Όταν ήμουν 17 είχα εμμονή με το τραγούδι Carusoτου Lucio Dalla. Και όταν ξεκίνησα να γράφω μουσική σκέφτηκα: ‘αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο: η δυνατή δραματική μελωδία, η στοιχειώδης παραγωγή που δημιουργεί την ατμόσφαιρα μιας μοναχικής προσπάθειας, και οι αδυναμίες των φωνητικών του που στρέφουν την προσοχή στην έκφραση και στα οποία μπορείς να αισθανθείς την πάλη’. Σίγουρα η Σοβιετική, η Ιταλική και η Γαλλική Ποπ, μπάντες ενός ατόμου στα Ρώσικα εστιατόρια που έχουν την αυτόματη συνοδεία και παράλληλα τραγουδάνε με όλη τους την ψυχή, ο Paul Anka, οι Joy Division, η Tori Amos, οι Nirvana.

Τι είναι για εσένα η σύνθεση; Είναι μια υπαρξιακή βουτιά στην μοναδικότητα του Εαυτού, όπως μπορούσαν να κάνουν συγγραφείς σαν τον Walt Whitman;

Η σύνθεση είναι απλά το καλύτερο μέσο που έχω βρει μέχρι στιγμής για να εκφράσω αυτά που θέλω να εκφράσω. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να χτίσουν μια γέφυρα από την καρδιά τους στις καρδιές των άλλων. Η σύνθεση είναι η δική μου γέφυρα.

Δώσε μας σε παρακαλώ κάποια σημεία από τους όμορφους στοίχους του ‘Let’s Part In Style’.

So what good did it do me?

To see your eyes shine in the dark

I stayed awake all night

And after all

Look what I have got

(Good Times Don’t Carry Over)        

 

You fell in love with a loner

You fell in love with a stoner

You want to see me everyday

And still expect a boner

(Vacation From Love)    

 

Young girls go laughing past on the road

No one pays attention to the old

But at least we know justice will be served

In the end everyone gets their turn

  (Blue Eyes Unchanged)       

 

Before life kicks the last bit of dirt

On our shrine

While there’s time

(Let’s part in style)

Τι πιστεύεις για την αγάπη;

Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά, στην τελική, η αγάπη είναι αυτό για το οποίο ζούμε.

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!

Τη συνέντευξη πήρε για λογαριασμό του kaboom ο Γιάννης Ραουζαίος.

Τη μετάφραση έκανε ο Παναγιώτης Μαμάς.

Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στο kaboomzine.gr : https://kaboomzine.gr/china-woman-interview/

Συνέντευξη Ripley Johnson από τους Wooden Sjhips

Posted on by noualic
Είμαστε ενθουσιασμένοι που θα παίξουμε πάλι στην Ελλάδα. Θα είναι ο τελευταίος σταθμός της περιοδίας μας και είμαστε έτοιμοι για ένα φοβερό σόου με πολλή ροκ. Και ποιος ξέρει, μπορεί να έχουμε ετοιμάσει και κάποιο σπέσιαλ υλικό στα soundchecks για να γίνει το σόου ακόμη πιο ιδιαίτερο. Είναι μια πιθανότητα.

H πολυαναμενόμενη επιστροφή του νεοψυχεδελικού rock κουαρτέτου στην Αθήνα για την πιο ευφορική συναυλία του 2019.

Οι Wooden Shjips επιστρέφουν στην Ελλάδα για μια εμφάνιση στις 17 Μαρτίου στο Gagarin!

 

Με αφορμή την επικείμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα, παραχώρησαν συνέντευξη στον Γιάννη Ραουζαίο:

V -
Ο τελευταίος τους δίσκος που κυκλοφορεί σε LP και CD με τίτλο “V”

Πώς θα ορίζατε την μουσική σας, αυτή τη δοξασμένη και πολυσήμαντη νεοψυχεδελική δημιουργία;

Μια «δοξασμένη δοξασμένη και πολυσήμαντη νεοψυχεδελική δημιουργία» είναι μια από τις καλύτερες περιγραφές που έχω ακούσει ποτέ. Δεν ξέρω τι άλλο να προσθέσω. 

 

Ποιες θα λέγατε πως είναι οι βασικές επιρροές σας τόσο από την μουσική όσο και από τις άλλες τέχνες;

Όταν ξεκινήσαμε την μπάντα με είχαν επηρεάσει πολύ οι Velvet Underground και ο τρόπος που προσέγγιζαν την ζωντανή μουσική, τζαμάροντας ατελείωτα. Κατά την διάρκεια των επόμενων ετών άκουσα τόση μουσική που δεν ξέρω πια αν επηρεάζομε περισσότερο από τον John Coltrane ή τον Johnny Cash. Σίγουρα όλων των ειδών οι μινιμαλιστές είναι σημαντικοί. Εξίσου σημαντικοί όμως είναι και καλλιτέχνες με έντονο το στοιχείο της ενορχίστρωσης. Είναι λοιπόν δύσκολο για εμένα να καθορίσω μια μοναδική και συγκεκριμένη επιρροή. Ίσως ο σημαντικότερος τρόπος που με επηρέασαν άλλοι καλλιτέχνες είναι να μάθω να είμαι ειλικρινής προς τον εαυτό μου και το όραμά μου.

 

Πέρα από τους Wooden Shjips, ποιες άλλες μπάντες ακούς και σου αρεσουν αυτήν την περίοδο;  

Υπάρχουν καλλιτέχνες που συναντούμε στην περιοδία μας που τους θαυμάζω πολύ. Οι Bitchin Bajas και οι CAVE είναι δυο μπάντες που κάνουν σπουδαία δουλειά. Κάποια συγκροτήματα από το Σαν Φραντσίσκο που μου αρέσουν είναι οι Feral Ohms, οι CCR Headcleaner και οι Cindy. Επίσης οι Sunwatchers από το Μπρούκλιν κάνουν υπέροχες εμφανίσεις.  

 

Προτιμάτε να κάνετε ζωντανές εμφανίσεις ή να δουλεύετε στο στούντιο;

Πραγματικά μου αρέσουν οι ζωντανές εμφανίσεις. Η ένταση του κοινού τροφοδοτεί την ενέργεια που βάζω στην σκηνική παρουσία. Όσο περισσότερος κόσμος χορεύει τόσο το καλύτερο! Όποτε παίξαμε στην Ελλάδα το κοινό ροκάριζε ατελείωτα και κάναμε πολύ ωραίες εμφανίσεις. Η δουλειά στο στούντιο είναι τελείως διαφορετική εμπειρία. Καταρχήν δεν ξέρω ποτέ πώς θα βγει ο ήχος μέχρι να αρχίσει το μιξάρισμα. Υπάρχει η περίπτωση ένα κομμάτι που μου φαινόταν καλό να μην ακουγεται τόσο καλό όσο νόμιζα. Όμως άλλες φορές μπορεί να ακούγεται ακόμα καλύτερο και αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Αλλά στο στούντιο πρέπει να αντλήσω από αλλού έμπνευση για να δημιουργηθεί μια εμφάνιση που δεν θα κρατάει μόνο λίγο. Και αυτό οδηγεί σε ένα πολύ μινιμαλιστικό είδος μουσικής.

 

 

 

Θα ήθελες να μας πεις κάποια πράγματα για το πρώτο σας “W.Shjips” Lp και την τελευταία σας δουλειά, το “V.”;

Τον πρώτο μας δίσκο τον ηχογραφήσαμε μόνοι μας στο χώρο μας στο Σαν Φραντσίσκο. Μας πήρε αρκετούς μήνες να κάνουμε μόνοι μας την ηχογράφηση όποτ βρίσκαμε λίγο χρόνο. Ο Ντάστι και ο Ρίπλεϊ μίξαραν τον ήχο. Υπήρχαν πολλοί περιορισμοί ως προς το πώς ηχογραφήθηκαν τα κρουστά αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένας mid-fi ήχος που ήταν ταυτόχρονα αραιός και βαρύς.

Ο τελευταίος μας δίσκος,το “V,” ηχογραφήθηκε σε επαγγελματικό στούντιο στο Πόρτλαντ και έγινε ψηφιακή ηχογράφηση. Μας πήρε περίπου μια εβδομάδα να βγάλουμε τα κομμάτια και μετά το δώσαμε στον Κούπερ Κρέιν για το μιξάρισμα. Στο μιξάρισμα ο Rob Frye από τους CAVE και τους Bitchin Bajas έπαιξε σαξόφωνο στο κομμάτι “Eclipse.” Ήταν η πρώτη φορά που δεν αναμιχθήκαμε στο μιξάρισμα και πραγματικά πιστεύω πως ο Κούπερ δημιούργησε έναν υέροχο, ευρύχωρο ήχο που κάνει τον δίσκο να ακούγεται καταπληκτικός.  

Οι δύο αυτές διαδικασίες ήταν τελείως διαφορετικές, πιστεύω όμως πως η ψυχή της μουσικής βγαίνει και στις δύο αυτές δουλειές ανεξάρτητα από το πώς έγιναν οι δίσκοι.

 

Με ποιον τρόπο πιστεύετε πως θα υπάρξει μια πιο προοδευτική προσέγγιση στη σύγχρονη εναλλακτική ροκ μουσική;

Με όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές που είναι διαθέσιμες στο Ίντερνετ, ποιος ξέρει τι θα εμπνεύσει τους μελλοντικούς μουσικούς; Αυτόν τον καιρό δεν παρακολουθώ πολύ αυτά που είναι μόδα στη μουσική, αλλά πάντα μου αρέσει να ακούω καλά συγκροτήματα να αυτοσχεδιάζουν. Και μου φαίνεται πως η psych σκηνή όλο και μεγαλώνει, κάτι που πιστεύω πως είναι υπέροχο.

 

Η τεχνολογία επηρεάζει το γενικότερο καλλιτεχνικό σας όραμα; Τι έχετε να πείται γα το “back to the land”; Γιατί εμφανίστηκε αυτός ο τίτλος ακριβώς εκείνη τη χρονιά της καλλιτεχνικής σας πορείας;

Παίζω συνθεσάιζερ και ντάμς και γενικώς πλήκτρα με παλαβή τεχνολογία αλλά και πιο παλαιομοδίτικα όπως το Farfisa μου. Ανταποκρίνομαι σε αυτό με διαφορετικούς τρόπους, όμως οι νέες τεχνολογίες μου επιτρέπουν να πειραματιστώ σε νέες κατευθύνσεις. Όταν αναμιγνύονται ακόμη και με απλούς ήχους όπως το πιάνο και την ηλεκτρική κιθάρα τα αποτελέσματα μπορεί να είναι θεαματικά. Και ο δίσκος μας “Back to Land” το αντικατόπτριζε αυτό και ταυτόχρονα καταδείκνυε την θέση μας εκείνη την περίοδο, την προσωπική μας στάση περισσότερο παρά την επαγγελματική. Μια στάση που έδινε έμφαση στην σταθερότητα και την απλούστευση.  

 

Ποια από τις συνεργασίες που κάνατε σας άφησε τα πιο θετικά συναισθήματα;

Έχουμε κάνει κάποιες πολύ ωραίες ζωντανές συνεργασίες, οπως τότε που τζαμάραμε με τον Jarvis Cocker στο Fillmore στο Σαν Φραντσίσκο, ή τότε που παίξαμε με τους Sonic Boom σε μερικά τραγούδια σε ένα φεστιβάλ στο Κεντάκι. Η συνεργασία όμως που με χαροποίησε περισσότερο ήταν εκείνη με τον Rob Frye, όταν έπαιξε σαξόφωνο σε κάποια τραγούδια μαζί μας σε ένα υπαίθριο παζάρι στο Σικάγο πέρυσι. Ακουγόταν τόσο καλό και με έκανε να χαμογελάω.  

 

Σου αρέσει το σινεμά; Τι πιστεύεις για τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες όπως ο H. Hartley ή ο J.Jarmush;

Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος και οι ανεξάρτητες ταινίες. Περνάω φάσεις στη ζωή μου που δεν ξέρω ποιες νέες ταινίες βγαίνουν και μετά βυθίζομαι πραγματικά σε ταινίες αν ανακαλύψω κάτι καινούριο. Όμως ο Jim Jarmush πάντα ήταν από τους αγαπημένους μου και θεωρώ πως ήταν μεγάλο προνόμιο ότι πήραμε μέρος στο lineupτου στο φεστιβάλ ATP στη Νέα Υόρκη.

 

Τι πιστεύεις για την αγάπη; Είναι μια ερώτηση που κάνω σε όλους τα τελευταία 30 χρόνια που παίρνω συνεντεύξεις!

Για μένα η αγάπη υπάρχει σε κάποιες διαφορετικές διαστάσεις. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους νοιάζομαι τόσο βαθιά που δεν μπορώ να περιγράψω διαφορετικά αυτό το αίσθημα παρά μόνο ως αγάπη. Κάποιοι βρίσκονται κοντά μου ενώ άλλοι βρίσκονται πολύ μακριά έτσι ώστε δεν μπορώ παρά να είμαι ένας απλός θεατής στις ζωές τους. Και μετά υπάρχουν οι άνθρωποι που με αγαπούν, όμως το πώς αισθάνομαι ην αγάπη τους και πώς εκείνοι την εκφράζουν εξαρτάται από το ποιοί είναι και πού είναι. Έτσι δημιουργείται ένα ολόκληρο φάσμα αγάπης που έχει πολλά επίπεδα και αποτελεί ένα σύστημα υποστήριξης που μου επιτρέπει να υπάρχω. Εκεί μέσα βρίσκεται και ο έρωτας, είναι όμως μια ακόμα κλωστή στο τεράστιο αυτό πλέγμα

 

Πάντως αν με την ερώτηση εννοούσατε την μπάντα «Love», μου αρέσει πολύ ο Άρθουρ Λι.

 

 

 

 

In the Nursery: Συνέντευξη στον Γιάννη Ραουζαίο

Posted on by noualic

συνεντευξη

Η εικόνα ίσως περιέχει: αυτοκίνητο, δέντρο και υπαίθριες δραστηριότητες

IN THE NURSERY

To Σάββατο 23 Φεβρουαρίου το Death Disco μεταφέρεται στο Fuzz club και διοργανώνει το DeathDisco MiniFest 2K19 με μερικές από τις σημαντικότερες Darkwave / Electro / Post Punk μπάντες τις εποχής μας! Μεταξύ αυτών και οι In The Nursery, προερχόμενοι κατευθείαν από τα σπλάχνα της πρώιμης industrial / dark wave σκηνής των αρχών της δεκαετίας του ‘80. Οι In The Nursery έμελλε να εξελιχθούν πολύ γρήγορα σε ένα από τα σημαντικότερα, επιδραστικότερα και πιο ιδιαίτερα σχήματα της Γηραίας Αλβιώνας. Με αφορμή την εμφάνισή τους στην Αθήνα, ο Γιάννης Ραουζαίος μίλησε μαζί τους. 

Η εικόνα ίσως περιέχει: 6 άτομα, άτομα στέκονται

1.Είσαστε μία απο τις πλέον ενδιαφέρουσες και επιδραστικές μπάντες των τελευταίων δεκαετιών στην ηλεκτρονική και industrial σκηνή. Πως θα μπορούσατε να περιγράψετε την σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών παρουσία σας στα μουσικά πράγματα και πειραματισμού;
Ποτέ δεν είχαμε βάλει στόχο να γίνουμε “επιδραστικοί’ μονάχα να δημιουργούμε μουσική που μας άρεσε και μας φαινόταν ενδιαφέρουσα. Πιστεύω οτι η ελευθερία μας να πειραμτιζόμαστε και να χαράζουμε τα δικά μας μονοπάτια, έχει να κάνει με το οτι κατφέραμε να παραμείνουμε μακριά απο την συνήθη νοοτροπία των δισκογραφικών εταιρειών και να παραμείνουμε τρομακτικά ανεξάρτητοι!
2.Το Σέφηλντ ήταν μία απο τις πόλεις κλειδιά για την ανάπτυξη της πειραματικής και Industrial και Τέκνο σκηνής στην Βρετανία. Μπορείτε να μας πείτε μερικά πράγματα για την πόλη που μεγαλώσατε;
Η αλήθεια είναι πως ήρθαμε στο Σε’φηλντ σαν φοιτητές και δεν γεννηθήκαμε εδώ, αλλά όταν ήρθαμε το ΄79-΄80 εδώ , η σκηνή έλαμπε, νιώσαμε οτι βρήκαμε ένα μέρος για να μείνουμε, φτιάξαμε μια μπάντα και μείναμε! Το Σέφηλντ έγινε το κέντρο μας και το σπίτι που υιοθετήσαμε κυριολεκτικά, καθώς έχουμε μείνει σε αυτό περισσότερο απο οπουδήποτε αλλού!
3. Θα θέλατε να μας περιγράψετε εάν είναι δυνατόν, τα πολύ ιδιαίτερα χρόνια του Post Punk και της Νέας μουσικής, στον βρεταννικό Βορρά;
Και οι δύο είχαμε την εμπειρία της έκρηξης του Punk ενω ήμασταν ακόμη στον νότο. Επισκεπτόμασταν άλλες πόλεις όπως το Brycknel ή το Ηy Wychombe για να δούμε να παίζουν μπάντες όπως  Siouxsie and the Banshees , Buzzcocks ή Joy Division. Οταν μετακομίσαμε στο Σέφηλντ  to ’79 ήταν η χρονιά που το Post Punk  έμπαινε δυναμικά στα πράγματα και άνθιζε.
Αρχικά θελήσαμε να γίνει το όχημα μας το Punk  και να αποτελέσει το κύριο εργαλείο μας αλλά ήταν το Post Punk  και ειδικά οι Joy Division  που μας ενέπνευσαν να κάνουμε την δική μας μουσική και να προτέινουμε μια αποκλειστικά δική μας μουσική πρόταση!
Το Σέφηλντ, το Ντονκάστερ, το Μάντσεστερ και το Λήντς, είχαν μια συναρπαστική πειραματική, post punk, industrial  και ηλεκρτρονική σκηνή, με τα είδη να αναμειγνύονται διαρκώς μεταξύ τους. Επίσης υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που σκέφτονταν με τον ίδιο ή ανάλογο τρόπο και μπορούσες να δουλέψεις με αυτούς αλλά και να στηριχθείς απο αυτούς. Τόσοι απο αυτούς τους ανθρώπους εκφράζονταν μέσα απο την μουσική.
4. Ποιές θα λέγατε ήταν οι επιρροές σας κυρίως στην μουσική, το σινεμά και την λογοτεχνία;
Κατά την διάρκεια της μουσικής μας πορείας, οι επιρροές ήλθαν κυρίως απο τρείς πηγές:
Όσον αφορά την μουσική, η δυναμικές και η ενέργεια συνθετών όπως ο Βάγκνερ, ο Στραβίνσκυ και ο Σοστακόβιτς.
Όσον αφορά το σινεμά, η περίοδος του βωβού κινηματογράφου ειδικά μέσα απο το άθροισμα των δουλειών μας , οπτικής μουσικής.
Όσον αφορά την λογοτεχνία, αμέτρητοι λογοτέχνες δημιουργοί, συγγραφείς και ποιητές. Ανάμεσα τους οι: Colin Wilson, Ρεμπώ, Σ. Μπέκετ και Γ.Μ.Γέητς.
5. Έχετε αναμειχθεί σε πάρα πολλά προτζεκτ, κινηματογραφικά, παραστατικά, εγκαταστάσεις, και ευρύτερες καλλιτεχνικές δημιουργίες. Ποιό απο αυτά σας έχει αφήσει τις πιο όμορφες αναμνήσεις;
Δύο έρχονται στο νου μας: Το πρώτο η μνημειώδης εμφάνιση- εγκατάσταση , για το άνοιγμα του Wave Gotic Treffen στην Λειψία το 2007 και το δέυτερο, ένα event που πραγαμτοποιήσαμε  για το άνοιγμα της έκθεσης της B.Γουέστγουντ “Fashionably late”. H δράση μας διέσχισε όλο το φάσμα απο το Post Punk μέχρι την κλασσική μουσική.
6. Πείτε μας λίγα περισσότερα για την ενασχόληση σας  με τον βωβό κινηματογράφο και ειδικότερα με την μουσική παραγωγή-επένδυση-επέμβαση πάνω στο αριστουργηματικό κλασσικό κινηματογραφικό έργο του Τζίγκα Βερτώφ, “ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή”…
Φτάνοντας πίσω στις ημέρες του 1999, “Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή” είναι μια απο τις πολύ πρώτες μας συνθέσεις πάνω σε βωβό σινεμά. Είναι ένα μνημειώδες ντοκιμαντέρ και έκτοτε πολλοί μας ζητούν να το παίζουμε σε λάιβ. Έχουμε κάνει αρκετές περισσότερες δουλειές στα χρόνια που πέρασαν και με χαρά μας μπορούσμε να σου ανακοινώσουμε εδω, το 9ο project  μας σε αυτό το πεδίο, πάνω στο βωβό σουρεαλιστικό αριστούργημα του 1928 “Τhe Seashell and the Clergyman”!
7.Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι στις γνώσεις μας για δουλειές σας όπως τα, “Τwins” και “Stormhorse”?
Και τα δύο άλμπουμ ήταν πειραματικά αλλά με διαφορετικούς τρόπους! Το “Stormhorse” προέκυψε απο την ανάγκη και το πάθος που έχουμε στο να συνθέτουμε μουσική κινηματογραφικού ύφους και τέτοια που να ερεθίζει και να προκαλεί εικόνες στον νου. Το “Twins” προέκυψε την περίοδο που μειώναμε τα μέλη του συγκροτήματος σε εμάς τους δύο, οπότε εξερευνούσε νέους τρόπους έκφρασεις, πειραματισμού και δημιουργίας.
8. Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Colin Wilson; Τι σας ώθησε σε αυτήν;
Αρχικά γνωρίζαμε τον C.Wilson  απο το εξαιρετικό έργο του “Τhe Outsider” και φυσικά απο τον εκτενή  και διαρκώς διευρυνόμενο κατάλογο των δουλειών του. Τη στιγμή που σχηματοποιήθηκε το concept “Η Ανατομία ενός Ποιητή”(η αυτοκαταστροφική φύση των δημιουργικών καλλιτεχνών”, ήρθε στο νου μας η άγρια ιδέα να πάμε και να τον γνωρίσουμε και να του ζητήσουμε να απαγγείλει μερικούς στίχους του. Τον συναντήσαμε και η ιδέα του άρσε πολύ. Μας κάλεσε ευγενικά στο σπίτι του όπου ηχογραφήσαμε μαζί ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα θέματα!
9. Απο όσο γνωρίζω, είχατε ενδιαφερθεί και αναμειχθεί  στην dance σκηνή και στην έκρηξη της χορευτικής  ηλεκτρονικής μουσικής κουλτούρας των τελών των ΄8οs  και  των ΄90s. Ποιές ήταν κάποιες απο τις ιδέες σας εκείνη την εποχή για το ρέυμα που άλλαξε γαι πα΄ντα το πρόσωπο της σύγχρονης μουσικής εποχής;
Ενω πράγματι μας άγγιξε δεν μπορούμε να πούμε οτι επηρεαστήκαμε σε τεράστιο βαθμό απο αυτήν αλλά οτι περισσότερο ενσωματώσαμε στοιχεία στο σώμα της μουσικής μας. φυσικά κάναμε και το δικό μας side project,  τους Les Joumeaux, αλλά περισσότερο θα λέγαμε οτι ύστερα ασχοληθήκαμε με το να αναπτύξουμε αυτό που συνιστά τους ITN.
10. Πως σας προέκυψε να ασχοληθείτε με αυτό το πολύ σημαντικό “Smokebelch” των “Sabres of Paradise”;
Πηγαίναμε στην σχολή με τον Α.Γουέδεραλ, κρατήσαμε επικοινωνία και δεν θυμάμαι πως ακριβώς αλλά κάποια στιγμή μας τηλεφώνησε ο Άντυ και μας ζήτησε να δουλέψουμε ξανά πάνω σε ένα κομμάτι τους. Το αυθεντικό κομμάτι είναι το ” New Age of Faith” του Lamont Booker. Tου κάναμε ένα άκουσμα και προσθέσαμε πάνω του πιάνο, φωνές, φλάουτο και περάσματα διπλού μπάσσου…βάλαμε ακόμα και τους ήχους ενός στρατιωτικού τυμπάνου. Ολόκληρο το κομμάτι είναι πολύ κυκλικό και το τραγούδι χτίζεται πάνω σε επαναλαμβανόμενες μελωδίες. Οι εγγραφές εστάλησαν στον  A.Γουέδεραλ που έκανε το remix. Πολλά απο τα εύσημα πρέπει να δοθούν στον Lamont Booker που συνέθεσε το αρχικό κομμάτι αλλά αρκετή απο την μεγάλη επιτυχία του τελικού θέματος έχει να κάνει και με την προσωπική αύρα της…αστρόσκονης που έβαλε πάνω του ο Α.Γουέδεραλ και που τον ακολουθεί πάντα!
11. Πέστε μας μερικά στοιχεία για την επερχόμενη εμφάνιση σας στην Ελλάδα στα πλαίσια του  Mini Fest του Death Disco   στο Fuzz Club…
Πάντα είχαμε μνημειώδη αποδοχή στην Ελλάδα. Το κοινό είναι παθιασμένο και γεμάτο ενθουσιασμό! Είναι πάντοτε μεγάλη μας χαρά να παίζουμε εδώ! Η εμφάνιση μας στο Mini Fest στο Fuzz θα περιλαμβάνει ένα μεγάλο  miχ  απο το σύνολο της δουλειάς μας τα τελευταία 35 χρόνια! Θα είναι συναρπαστικά!
12. Τι πιστεύετε για την Αγάπη; Μια ερώτηση που κάνω σε όλους όσους παίσρνω συνεντεύξεις απο όλα τα καλλιτεχνικά πεδία τα τελευταία τριάντα χρόνια!
Δίνεις όποια απάντηση μπορεί να δώσεις την κάθε φορά που εμφανίζεται αυτό το εξαιρετικό συμβάν στην ζωή σου!

 

Lokier: Συνέντευξη εν όψει του Winter Plisskën Festival 2018

Posted on by noualic

Lokier

Η γεννημένη στο Μεξικό και μόνιμος κάτοικος του Βερολίνου, Yoan Rodriguez Lokier ή αλλιώς Lokier, ξεκίνησε τη μουσική της καριέρα στα 21 της παίζοντας σε παράνομα πάρτι και αργότερα σε bar. Εμπνευσμένη από indie και pop punk ακούσματα, κυκλοφόρησε στις αρχές του 2014 το πρώτο της EP και τα πρώτα της remixes. Από τότε που μετακόμισε στο Βερολίνο ο ήχος της κινείται και εξελίσσεται σε κάτι πιο σκοτεινό, industrial και electro. Τα DJ sets της θα ακολουθήσουν την ίδια πορεία με πιο ωμούς ήχους και δόσεις από acid synth. 

Με αφορμή την επικείμενη εμφάνισή της στην Αθήνα στο Winter Plisskën Festival 2018, μιλήσαμε με την Loker, για τις μουσικές της, το Μεξικό, το Βερολίνο, αλλά και για την Αγάπη.

 

Συνέντευξη στον Γιάννη Ραουζαίο:

Θα ήθελες να μας περιγράψεις τον πρώτο καιρό που συμμετείχες καλλιτεχνικά στα πάρτυ, τα κλαμπ και τις συναυλίες στο Μεξικό; Πόσο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο ήταν να δουλεύεις με αυτούς τους καλειδοσκοπικούς ήχους στον τόπο καταγωγής σου;

Η πρώτη μου προσέγγιση στη μουσική ήταν όταν ήμουν έφηβη και δούλευα με ροκ μπάντες. Βοηθούσα στο κομμάτι της διοίκησης και εμπορικά. Όταν έγινα 21 χρονών άρχισα να πηγαίνω σε πάρτυ ηλεκτρονικής μουσικής και σύντομα άρχισα να δουλεύω ως DJ. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Θυμάμαι πως το κοινό ήταν πολύ αυστηρό και έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να με πάρουν στα σοβαρά.

Τι σε έκανε να μετακομίσεις στο Βερολίνο; Τι είναι για σένα το Βερολίνο, με αυτήν την τόσο ελευθεριακή και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα;

Μετακόμισα στο Βερολίνο γιατί μου αρέσει πολύ η αίσθηση της ελευθερίας. Νοιώθω ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου εδώ. Ο καθένας είναι στον κόσμο του, κάνει τα δικά του και κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για το τι κάνεις. Είναι απελευθερωτικό.

Κατά πόσο επηρέασε τη δουλειά σου το ηλεκτρονικό και το εναλλακτικό καλλιτεχνικό περιβάλλον στην Γερμανία και γενικότερα στην Ευρώπη;

Με ενέπνευσε ώστε να πειραματιστώ και να δω ως πού φτάνουν τα όριά μου. Στο Μεξικό πάντα φοβόμουν μήπως το παρακάνω, όμως στην Ευρώπη δεν το φοβάμαι πια αυτό. Αντιθέτως νοιώθω πως δεν πάω αρκετά μακριά.

Ποια είναι τα βασικά μουσικά ρεύματα που σε επηρέασαν στη μουσική σου καριέρα;

Η ροκ μουσική σίγουρα με επηρέασε. Πήγαινα σε πολλές συναυλίες και μετά δούλευα για κάποια χρόνια με μπάντες. Επίσης για ένα διάστημα μου άρεσαν πολύ τα περίεργα soundtrack ταινιών τρόμου. Για να είμαι ειλικρινής, άκουγα τα πάντα. Όλα με επηρεάζουν κατά κάποιον τρόπο. Είναι δύσκολο να γίνω πιο συγκεκριμένη.

Πόσο σημαντική πιστεύεις πως ήταν η έκρηξη της dance μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90 για την σημερινή μουσική σκηνή;

Η ζωή είναι ένας κύκλος. Όλα επαναλαμβάνονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν θα είχαμε αυτό που έχουμε σήμερα χωρίς την έκρηξη της dance μουσικής.

Πώς θα περιέγραφες την φιλοσοφία ζωής σου;

Πιστεύω σε διάφορα πράγματα, αλλά πρωτίστως προσπαθώ πάντα να είμαι ειλικρινής και αυθεντική με όλα όσα κάνω ή λέω. Δεν μου αρέσει να χάνω το χρόνο μου σε ανούσιες καταστάσεις ή σχέσεις.

Πες μας λίγα πράγματα για το “she made monster”

Ήταν το πιο αστείο project που έχω κάνει. Γι’αυτό μάλλον δεν καταφέραμε να τελειώσουμε κανένα κομμάτι. Ξεκινούσαμε να δουλεύουμε πάνω σε κάτι και καταλήγαμε να χοροπηδάμε και να κυλιόμαστε στο πάτωμα, να τραγουδάμε, να γελάμε και σχεδόν να κλαίμε ταυτόχρονα.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τους Soft Moon και Gary Newman?

Χάρηκα πολύ όταν ο Luis από τους Soft Moon μου ζήτησε να κάνουμε ένα remix, γιατί μου αρέσει πολύ η μουσική του. Νομίζω ότι ήταν το πιο διασκεδαστικό remix που έχω κάνει ως τώρα. Χρησιμοποίησα το 90% των κομματιών που μου έστειλε. Ήταν εύκολο να δουλέψω με τους ήχους, μου άρεσαν πολύ. Δεν είχα ποτέ επαφή με τον Gary Newman, αν και θα ήταν καλό αφού δεν ήξερα ακριβώς πώς να ερμηνεύσω ένα μέρος του τραγουδιού. Για να είμαι ειλικρινής ήταν δύσκολο να ηχογραφηθεί το φωνητικό, χρειάζομαι περισσότερη εξάσκηση στο τραγούδι. Όμως τελικά χάρηκα με το αποτέλεσμα, νομίζω πως η  Djedjotronic έκανε πολύ καλή δουλειά με την παραγωγή.  

Τι σημαίνει η Αγάπη για εσένα; Κάνω αυτήν την ερώτηση πάντα, εδώ και τριάντα χρόνια, σε όλες μου τις συνεντεύξεις με καλλιτέχνες από όλους τους χώρους.

Νομίζω πως η αγάπη βρίσκεται παντού, όμως χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να την βρει κανείς. 

Θα ακούσουμε την Lokier στην Αθήνα στο Winter  Plisskën Festival  στις 8 Δεκεμβρίου 2018 στο  Piraeus 117 Academy  +  Wave Athens  

DAVID AUGUST live
PANTHA DU PRINCE live
LINDSTRØM live
NATHAN FAKE live
OBJECT BLUE live
ELENA COLOMBI
DEBONAIR
SAMA’
LOKIER
BLACK ATHENA

Συνέντευξη Steve Wynn

Posted on by noualic

O Steve Wynn έρχεται στην Αθήνα για δύο live εμφανίσεις μαζί με τον Chris Cacavas στο Tiki στις 19 και 20 Νοεμβρίου, Με την ευκαρία αυτή τον αναζητήσαμε και συζητήσαμε μαζί του. Συνέντευξη στον Γ. Ραουζαίο.

Γ.Ρ. Πώς αισθάνεστε όταν αναπολείτε τις μέρες του paisley underground; Κατά πόσο σας καθόρισε η περίοδος αυτή ως άτομο και ως καλλιτέχνη;

S.W. Η αίσθηση της κοινότητας είναι σημαντική για εμένα. Είμαι μοναχοπαίδι και πέρασα πολλά από τα παιδικά μου χρόνια κλεισμένος στη “φούσκα” μου. Ήταν καλό για εμένα. Όμως με ενέπνευσε το γεγονός πως γνώρισα άλλους μουσικούς, καινούριους φιλους που τους άρεσε η ίδια μουσική με εμένα. Και στη σκηνή ήταν πιο εύκολο να καταλάβουν οι άνθρωποι τι έκαναν όλες αυτές οι μπάντες στο Λος Άντζελες, ακόμη κι αν τότε το είδος της μουσικής που κάναμε δεν ήταν καθολου της μόδας. 

Γ.Ρ. Επισκέπτεστε συνεχώς την Ελλάδα για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Πώς θα περιγράφατε αυτή την ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό;

S.W. Πώς την περιγράφω; Ευτυχή. Είμαι πολύ τυχερός. Αγαπώ την Ελλάδακαι πιστεύω πως στην πρώτη συναυλία το 1986 δημιουργήσαμε έναν κοινό δεσμό. Χάλασε τότε ο ήχος και έστρεψα τα ηχεία μας προς το κοινό ώστε να μπορούν να ακούνε την μουσική μας ακόμη κι αν αυτό σήμαινε πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να ακούμε! Ήταν απλά ένα ένστικτο, αλλά σηματοδότησε μια αληθηνή και ειλικρινή σχέση που ακόμη ως τώρα προσπαθώ να χτίσω.

Γ.Ρ. Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές που σε έκαναν να δημιουργήσεις τους Dream Syndicate?

S.W. Ήθελα απλώς να κάνω μουσική που δεν ακουγόταν στην σκηνή της εποχής, μουσική που αγαπούσα. Τώρα δεν είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς, αλλά μπάντες όπως οι Velvet Underground και οι Big Star, οι the Modern Lovers και οι Gun Club που τώρα είναι γνωστές ήταν τότε ένα καλά κρυμένο μυστικό. Άνθρωποι όπως εγώ και ο Peter Buck και ο Paul Westerburg είμασταν από εδώ κι από κει σε όλες τις ΗΠΑ και όλοι θέλαμε να το ακούσουμε, να το κάνουμε και τελικά γίναμε το soundrack του εαυτού μας. 

 

 

 

Γ.Ρ. Ποια ήταν η βασική ιδέα πίσω από την δημιουργία του τελευταίου σας δίσκου με τους Dream Syndicate; Η περσυνή συναυλία στην Αθήνα ήταν καταπληκτική.

S.W. Ευχαριστώ. Ήταν μια σπουδαία νύχτα, δεν ήταν; Ήταν το τελευταίο βράδυ της περιοδίας μας και δεν θα μπορούσα να φανταστώ ένα καλύτερο φινάλε για την περιπέτειά μας. Κάναμε εμφανίσεις επανένωσης για κάποια χρόνια και περνουσαμε καλά, συνδεθήκαμε με παλιούς και νέους φανς και είχα την αίσθηση πως ήταν πια καιρός να δούμε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε νέα τραγούδια που να ταιριάζουν με τα παλιά. Το αλμπουμ ξεπέρασε τις προσδοκίες μας και είναι ωραίο που και το κοινό μας συμφωνεί με αυτήν την εκτίμιση. 

Γ.Ρ. Πόσο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο είναι να δουλεύεις μόνος σου σε μια σόλο συναυλία;

S.W. Δεν είναι τόσο διαφορετικό όσο νομίζεις. Ακόμα και στην σόλο μπάντα μου είμαι μέρος μιας ομάδας. Η βασική διαφορά είναι πως δουλεύοντας σόλο μπορώ να αλλάξω αυτήν την ομάδα από δίσκο σε δίσκο και μετά να δω τους νέους συνδυασμούς να καθορίζουν σε ποιο γκρουπ θα είμαι τον επόμενο μήνα ή χρόνο. Οι Dream Syndicate ήμασταν εγώ και ο Μαρκ και ο Ντέννις για 35 χρόνια και επίσης ο Τζέισον τα τελευταία επτά χρόνια. Αυτό είναι η μπάντα. Είναι αυτό που είμαστε. 

Γ.Ρ. Όταν παλιότερα όλοι ασχολούνταν με την πανκ, την ποστ-πανκ και το new wave εσύ αποτελούσες μια από τις βασικές μορφές μαζί με μπάντες σαν τους Rain Parade και τους Green on Red που δίνατε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση βασισμένη σε ένα ρομαντικό come back των ψυχεδελικών αρχών των “καθαρών” 60s. Πώς αισθάνεσαι για την τρίτη επαν-ανακάλυψη του ήχου των 60s που συμβαίνει στην εποχή μας και για μπάντες ΄πως οι Black ή οι Wooden Shios Angels;

S.W. Είναι ωραίο να βλέπεις τόσες πολλές και καλές νέες ψυχεδελικές και γκαράζ μπάντες. Ίσως κάποιες να επηρεάστηκαν από εμάς. Συνάντησα κάποιους που μου είπαν πως όντως έτσι συνέβη. Και άλλοι επιλέγουν στοιχεία που μας άρεσαν και προσθέτουν νέες τάσεις και ιδέες. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι  Thee Oh Sees και Tame Impala και Ty Segall, υπάρχουν όμως και τόσες άλλες μπάντες εκεί έξω. Τα παιδιά είναι εντάξει!

Γ.Ρ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 όλο το μουσικό κίνημα συνδέθηκε με μια συγκεκριμένη ριζοσπαστική και πολύ προοδευτική αντικουλτούρα. Πόσο πιο δύσκολο ήταν να προωθηθεί ένα τόσο μη κανονιστικό και ρομαντικό πνεύμα εξερεύνησης του εαυτού και ελεύθερου τρόπου ζωής στο συντηριτικό πλαίσιο της δεκαετίας του ’80;

S.W. Ήταν δύσκολο. Η δεκαετία του ’80 ήταν η χειρότερη περίοδος για να είναι μια μπάντα δημιουργική. Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι αλήθεια, Ο παραγωγός είχε γίνει σταρ και οι μπάντες έβλεπαν να αντικαθίστανται τα μέλη τους ενώ έγραφαν δίσκο ή έβλεπαν άλλους μουσικούς να έρχονται και να τους αντικαθιστούν. Και το χειρότερο είναι πως οι εταιρίες ήθελαν να βγάζουν δίσκο οι μπάντες το πολύ κάθε δύο χρόνια, με ατελείωτα ντέμο ανάμεσα και διορθώσεις. Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που οι μπάντες εβγαζαν τρεις δίσκους κάθε χρόνο και πιστεύω πως κάνεις καλύτερη μουσική όταν κάνεις περισσότερη μουσική. Ευτυχώς καταφέραμε να είμαστε “εκτός ραντάρ” και να κάνουμε δίσκους που μας άρεσαν με την πρώτη. Μακάρι να είχαμε κάνει περισσότερους. Και τώρα; Είναι υπέροχο! Στις μέρες μας μπορείς να κάνεις νέο δίσκο κάθε εβδομάδα αν θέλεις. Για αυτόν τον λόγο οι Dream Syndicate συνεχίζουν να δουλεύουν και να κάνουν καινούρια πράγματα στις μέρες μας. Επειδή μπορούμε!  



 

Γ.Ρ. Πώς θα περιέγραφες την προσωπική και την καλλιτεχνική σχεση σου με τον Chris Cacavas?

S.W. Έχουμε μεγάλη ιστορία. Από τότε που ξεκίνησα την εταιρία μου, από τα μεθυσμένα μπάρμπεκιου τα σαββατοκύριακα ως τους σόλο δίσκους μου, μεταξύ των οποίων και κάποιους αγαπημένους μου όπως το Here Come the Miracles και  Static Transmission, ως τότε που έκανα την παραγωγή δύο δίσκων του ή τότε που έγινε πλήρες μέλος των Dream Syndicate του 21ου αιώνα και μας ακολούθησε σε τόσες περιοδίες ως και την τωρινή. Ειναι μεγάλη ιστορία. Δεν χρειάζεται βέβαια να πω ότι ξέρουμε πώς να δουλεύουμε, να παίζουμε και να περνάμε καλά μαζί. 

Γ.Ρ. Τι να περιμένεουμε από αυτήν την ιδιαίτερη συνεργασία στις μελοντικές σου εμφανίσεις στο Tiki Bar; Είναι ένα μέρος όπου έκανες πολύ σημαντικές sold out εμφανίσεις τα προηγο΄μενα χρόνια. 

S.W. Στόχος μας είναι να μην επαναλάβουμε ούτε ένα τραγύδι από τη μία βραδιά στην άλλη. Θα πάιξουμε κάποια κομμάτια μόνοι μας και κάποια άλλα μαζί, θα είναι όμως δύο μοναδικές, διαφορετικές εμφανίσεις. Α, και θα κάνουμε και DJ μετά τις εμφανίσεις! Αυτή ίσως να είναι και η μόνη φορά που θα τσακωθούμε στην περιοδία: θέλουμε και οι δύο να είμαστε όλη νύχτα πίσω από τα deck!

Γ.Ρ. Τι πιστεύεις για την αγάπη; Πώς σε καθοδηγεί αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα;

S.W. Η αγάπη ηγεμονεύει τα πάντα, Η ανάγκη της, ο πόνος όταν την χάνουμε και τελικά, αν είμαστε τυχεροί, να την κρατάμε και να την θρέφουμε αν έχουμε βρει το σωστό άτομο. Όμως μαζί με την αγάπη, ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος και πιο φευγαλαίος θησαυρός. Και ανυπομονώ να ξοδέψω 72 ώρες από αυτόν στην Αθηνα και την Θεσσαλονίκη! 

 

 

Συνέντευξη των Mogwai

Posted on by noualic

“Κατά κάποιον τρόπο απλώς φτιάχνουμε μουσική για να φτιάξουμε μουσική. Δεν σκεφτόμαστε ποτέ βαθιά το γιατί. Είναι κάτι που μας αρέσει να κάνουμε και οι ακροατές μπορούν, αν θέλουν, να βάλουν κάποιο πλαίσιο στη μουσική.”

 

Οι Mogwai έρχονται στην Αθήνα τον Δεκέμβριο και ο Γιάννης Ραουζαίος μίλησε μαζί τους για την ως τώρα διαδομή του συγκροτήματος. Οι απαντήσεις του Barry Burns.

 

 

Γ.Ρ. Το άλμπουμ  The Young Team, που κυκλοφόρησε το 1997, ήταν μια φοβερή επίθεση σε όλα αυτά που ως τότε πιστεύαμε ότι μπορεί να είναι ο ήχος της κιθάρας· ήταν ένας απίστευτα παραμορφωτικός fuzzy ήχος που ταυτόχρονα δημιουργούσε μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Θα ήθελες να μας πεις κάποια πράγματα για τις κύριες πηγές έμπνευσης αυτής της δουλειάς;

Β.Β. Εγώ μπήκα στο συγκρότημα μετά από τον δεύτερο δίσκο, αλλά ξέρω ότι ο πρώτος αποτελούσε μια αντίδραση στην Britpop αλλά και στη θορυβώδη μουσική όπως αυτή των Velvets, των Jesus And Mary Chain, των The God Machine και των MBV.

Γ.Ρ. Σε ποια βαθμό η επιτυχία, που ήρθε νωρίς, επηρέασε εσάς και την επαφή σας με την υπόλοιπη μουσική σκηνή;

Β.Β. Δεν νομίζω ότι η ειτυχία άλλαξε ιδιαίτερα κάποιον στο συγκρότημα. Ήταν όμως ωραίο που μπορέσαμε να συναντήσουμε πολλούς άλλους μουσικούς και να μάθουμε πράγματα από τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι άλλοι.

Γ.Ρ. Ήσασταν μία από τις αγαπημένες μπάντες του John Peel και κάνατε αρκετές δουλειές  μαζί. Πώς ήταν να δουλεύει κανείς μαζί του;

Β.Β. Ήταν φανταστικά. Του άρεσε πολύ η μουσική μας και γενικά η σκωτσέζικη μουσική. Ήταν πάντα απόλαυση να δουλεύεις μαζί του και με την ομάδα του. Μας λείπει πολύ.

Γ.Ρ. Εκτός από το rock n’ roll, πόσο έχετε επηρεαστεί από άλλα μεγάλα ρεύματα του 20ού και 21ου αιώνα, όπως η πειραματική και avant garde μουσική, σε όλα τα είδη;

Β.Β. Πάντα αναζητούμε καινούρια μουσική. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουμε εμπνευστεί από πολλά διαφορετικά μουσικά είδη κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.

Γ.Ρ. Πώς ήταν η εμπειρία του να δουλεύεις για την ταινία Atomic: living in dread and promise του Marc Cousin; Κατά τη γνώμη μου συμπληρώσατε τη δουλειά αυτού του μεγάλου σκηνοθέτη με μια πολύ κομψή ιμπρεσσιονιστική πινελιά.

Β.Β. Ήταν φοβερό πρότζεκτ και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Οι ζωντανές εμφανίσεις ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές, ειδικά όταν παίξαμε στην Ιαπωνία. Πιστεύω ότι η μουσική ταίριαξε πραγματικά πολύ καλά με τις εικόνες.

Γ.Ρ. Θα έλεγα ότι το  ζωηρό χρώμα της μουσικής σας στην ταινία Miami Vice του M. Mann δίνει μια ιδιαίτερα ρομαντική αίσθηση σε μία από τις βασικές σκηνές της ταινίας. Σε ποιο βαθμό οι εικόνες και η μουσική αλληλοεπηρεάζονται στη δουλειά σας;

Β.Β. Όχι και πολύ. Συνήθως γράφουμε απλώς τραγούδια και σκεφτόμαστε τον ήχο τους. Οι εικόνες είναι περισσότερο για τον θεατή, πιστεύω.

Γ.Ρ. Πες μου αν θέλεις λίγα πράγματα για τη δημιουργία του The Hawk is Howling.

Πάει πολύς καιρός από τότε. Το ηχογραφήσαμε σε μια μικρή πόλη έξω από τη Γλασκώβη με τον Andy Miller και στη συνέχεια το μιξάραμε με τον Gareth Jones. Δεν θυμάμαι πολλά άλλα από τότε!

Γ.Ρ. Τι σας ώθησε να δημιουργήσετε τη δισκογραφική Rock Action Records; To κάνατε για να έχετε τον πλήρη έλεγχο του υλικού σας, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής και της διανομής; Για να είστε τελείως ανεξάρτητοι;

Β.Β. Ακριβώς αυτό. Το να έχεις τον έλεγχο των επιτυχιών σου, αλλά και των λαθών σου, είναι κάτι που σου δίνει δύναμη. Ελπίζω η δισκογραφική αυτή να αναπτυχθεί περισσότερο.

Γ.Ρ. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο studio και στην ζωντανή εμπειρία, κατά τη γνώμη σου;

Β.Β. Το live είναι μια πιο στιγμιαία εμπειρία, ενώ το studio έχει άλλα θετικά. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος να βελτιώσεις το γράψιμό σου και, όταν επιτέλους ολοκληρώνεις κάτι, σε επιβραβεύει.

Γ. Ρ. Παίξατε σε πολλά φεστιβάλ ATP. Είναι αυτό ένας τρόπος να πείτε στο κοινό «ακόμη κι αν γίναμε γνωστοί, ποτέ δεν σταματήσαμε να είμαστε εφευρετικοί»;

Β.Β. Ειλικρινά, το κάναμε επειδή είμαστε κατά κάποιον τρόπο άπληστοι: θέλαμε να δούμε όλες τις αγαπημένες μας μπάντες και να αράξουμε μαζί τους. Το αλκοόλ έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτά τα φεστιβάλ. Ήταν τιμή μας που μας ζήτησαν να παίξουμε.

Γ.Ρ. Ποιο ήταν το πλαίσιο του Rave Tapes και της τελευταίας σας δουλειάς, του  Every Country’s  Sun;

Β.Β. Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι εννοείς. Αλλά όπως είπα πριν, κατά κάποιον τρόπο απλώς φτιάχνουμε μουσική για να φτιάξουμε μουσική. Δεν σκεφτόμαστε ποτέ βαθιά το γιατί. Είναι κάτι που μας αρέσει να κάνουμε και οι ακροατές μπορούν, αν θέλουν, να βάλουν κάποιο πλαίσιο στη μουσική.

Γ.Ρ. Θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα για το πώς ήταν να δουλεύει κανείς με τη διάσημη Chemical Underground Records και τους φοβερούς μουσικούς της;

Β.Β. Ναι, ήταν κάτι πολύ καλό για τη Σκωτία και πολλές μπάντες θα δυσκολευόντουσαν αν δεν υπήρχαν οι Chemical Underground. Ήταν πολύ ωραίο που γίναμε φίλοι με τους Delgados, Arab Strap και De Rosa.

Γ.Ρ, Τι θα ήθελες να πεις στο ελληνικό κοινό πριν από τη συναυλία σας; Κι επίσης, τι πιστεύεις για την αγάπη; Είναι μια δύσκολη ερώτηση την οποία πάντα κάνω στις συνεντεύξεις μου με καλλιτέχνες εδώ και τριάντα χρόνια.

Β.Β. Στο κοινό θα έλεγα: σας παρακαλώ φέρτε όλη την οικογένεια και τους φίλους σας στο live (γέλια)! Σας χρειαζόμαστε!

Όσον αφορά στην αγάπη: μου αρέσουν οι Love, το συγκρότημα. Πολύ!

 

 

Συνέντευξη των Desperate Journalist στον Γ. Ραουζαίο

Posted on by noualic

 

 

Από τον Γ. Ραουζαίο

Συνέντευξη με τους Desperate Journalist

 

Σχηματιστήκατε το 2012. Πόσος καιρός πιστεύετε πως έχει περάσει, μέσα από την προσωπική σας αντίληψη για αυτόν, από τις πρώτες ημέρες των Journalist;

Λοιπόν, πρώτη φορά βρεθήκαμε μαζί σε μια πρόβα το 2012. Η πρώτη μας συναυλία ήταν τον Φεβρουάριο του 2013…Πάντοτε προσανατολιζόμαστε στο επόμενο πράγμα που είναι να κάνουμε μαζί, είτε είναι συναυλία είτε είναι κάποιο νέο υλικό. Φαίνεται σαν να είμαστε μαζί περισσότερο χρόνο, επειδή ήδη ήμασταν φίλοι όταν σχηματιστήκαμε.

Πώς ήταν οι αντιδράσεις του κοινού σας όσο περιοδεύατε με το πρώτο σας άλμπουμ;

Είχαμε πάντοτε θετικές αντιδράσεις στα live μας. Νομίζω ότι το να κάνουμε ένα live είναι για εμάς αυτό μέσω του οποίου εκφραζόμαστε στον μέγιστο βαθμό. Θα ευχόμουν όμως να ήταν το κοινό λιγότερο στατικό και να κουνιόταν περισσότερο!

Τι ήταν το Punk για εσάς;

Λατρεύω το Punk rock των 70΄s και “τρέχω” και ένα club  στο Λονδίνο που λέγεται “Μια κάποια αλλόκοτη αμαρτία”! Εκεί παίζεται αρκετό από αυτό το υλικό. Υπάρχει επίσης πολλή και καλή σύγχρονη μουσική punk τόσο από σύνολα επηρεασμένα από το riot-grrrl ρεύμα όσο και από την πιο μελωδική power pop άποψη.

Όλο αυτό είναι για εσάς κάτι σαν ένα δυνατό ηλεκτρικό ρέυμα που δονεί με μεγάλη ένταση τη ραχοκοκκαλιά σας ή έχει να κάνει με μια πιο νεοϋορκέζικου στύλ DIY άποψη;

Το να διαφωνεί κάποιος για τον ορισμό του τι είναι punk και τι δεν είναι θα φάνταζε ανόητο, παρόλ’ αυτά αρκετοί το κάνουν! Πιθανόν θα συμφωνούσα με τον Don Letts, ότι το Punk είναι πιο πολύ μια στάση ζωής.

Απ’ όσο γνωρίζω σας αρέσουν οι Cure. Πόσο πολύ πιστεύετε έχουν τα πράγματα αλλάξει από τα μεγαλειώδη και μυστηριώδη χρόνια του New Wave και του Post Punk των αρχών της δεκαετίας του 80;

Πράγματι, όλοι αγαπούμε τους Cure και ειδικά ο drummer μας ο Gaz. Μια εμφανής αλλαγή από εκείνες τις ημέρες είναι πως δεν υπάρχουν χρήματα για τα συγκροτήματα που προσαντολίζονται σε αυτόν τον ήχο…Τότε τα τσάρτς ήταν γεμάτα από εξαιρετικά συγκροτήματα. Και σήμερα υπάρχουν πολλά τέτοια, όμως πρέπει να ψάξεις λίγο περισσότερο για να τα βρεις.

Ποια θα λέγατε πως είναι η λέξη-κλειδί που ορίζει τις μουσικές σας δραστηριότητες;

Στις αρχές προσπαθούσαμε να αφαιρέσουμε ό,τι ήταν περιττό όταν φτιάχναμε τα κομμάτια μας και να τα κάνουμε όσο πιο δεμένα και δομημένα γινόταν. Αυτή την στιγμή ρωτάμε τους εαυτούς μας “πόσο πιο πέρα από την κορύφωση είναι αυτό;” ή “είναι αρκετό αυτό που πετύχαμε ώστε να αγγίζει την κορυφή;”. Πρόκειται για μια φίνα, λεπτή ισορροπία, όπως θα έλεγαν και οι Spinal Tap.

Πιστεύετε πως είστε πιο ώριμοι στο δεύτερο άλμπουμ σας Grow Up;

Ναι, το Grow Up είναι πιο ώριμο έργο από το πρώτο άλμπουμ μας και επίσης είναι πιο συνεκτικό. Όμως ο τίτλος του Grow Up [Ωρίμασε!] έχει παρθεί από ένα αστείο και επομένως θεωρουμε ότι δεν έχουμε εγκαταλείψει ακόμα την αίσθηση του χιούμορ μας…

Προτιμάτε να παίζετε σε club ή να μοιράζεστε την ακαταμάχητη εμπειρία ενός Rock Festival;

Τα μεγάλα Φεστιβάλ ειναι μεν συναρπαστικά αλλά εν δυνάμει την ίδια στιγμή μπορούν να σπάσουν σε μια μπάντα τα νεύρα, γιατί δεν έχεις χρόνο για sound check και είσαι μακριά σε απόσταση από το κοινό. Νομίζω πως λειτουργούμε καλύτερα σε ένα μικρό rock club γεμάτο ανθρώπους. Όσο υπάρχει χώρος για να χοροπηδάει ο Rob γύρω-γύρω όλα είναι καλά!

Ποιες άλλες μουσικές σκηνές εκτός από το Rock σας ενδιαφέρουν αυτή την περίοδο;

Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας Rock and Roll. Προσωπικά είμαι το πιο Rock and Roll άτομο του group και αυτό όχι γιατί σπάω δωμάτια ξενοδοχείων αλλά για τις μουσικές μου προτιμήσεις. Μας αρέσουν πολλά πράγματα στη μουσική. Ορίστε μια λίστα στο spotify με μουσική που μας ενδιαφέρει.

Και τέλος μια ερώτηση με την οποία κλείνω πάντα τις συνεντεύξεις μου. Τι πιστεύετε για την αγάπη; 

Tι πιστεύουμε για την Αγάπη…; Χμμμμ…δεν νομίζω πως εάν την βρεί κανείς μπορεί να την χάσει!