Ζακ Ρανσιέρ

Δυσφορία στην Αισθητική

[…]Αλλά η «αυτονομία» της τέχνης δεν είναι πια η σκηνή μιας αντίφασης η οποία καταθέτει μαρτυρία για μια αλλοτρίωση που πρέπει να εξαλειφθεί. Εκείνο που παράγει ο καλλιτέχνης δεν είναι πια το παιχνίδι μιας αντίφασης. Είναι η εγγραφή ενός σοκ. Αυτό που παρουσιάζει το σοκ εξακολουθεί να είναι μια αλλοτρίωση, όμως μια αλλοτρίωση ανυπέρβλητη. Ο double bind δεν ανήκει πια στο έργο. Είναι το σημάδι μιας συνθήκης, της συνθήκης του όντος που είναι υποταγμένο στην αισθητή συνθήκη: είτε υποταγή στο αισθητό που μας ασκεί βία είτε απουσία αισθητού, δηλαδή θάνατος. Αν η τέχνη οφείλει να διαχωριστεί από το εμπόριο, είναι απλώς για να αντιπαραθέσει στις προσφορές και στις υποσχέσεις της εμπορευματικής κατανάλωσης αυτή την πρωταρχική «δυστυχία» του πνεύματος που καθυποτάσσεται στο νόμο του Άλλου. Είναι για να δώσει μαρτυρία για μια αλλοτρίωση που δεν αφήνει περιθώρια να μειωθεί, μια αλλοτρίωση σε σχέση με την οποία κάθε θέληση για χειραφέτηση γίνεται το δέλεαρ της θέλησης για κυριαρχία που μας αποσπά από τον ύπνο της καταναλωτικής ζωής μόνο και μόνο για να μας προβάλει στις μοιραίες ουτοπίες του ολοκληρωτισμού.

Έτσι, η τέχνη εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένη στο μεταπολιτικό σενάριο. Όμως το νόημα αυτού του σεναρίου έχει αντιστραφεί εξ ολοκλήρου. Η τέχνη δεν φέρει πια υπόσχεση. Ονομάζεται ακόμα αντίσταση, σε ανάμνηση του Αντόρνο. Όμως και η «αντίσταση» έχει πάρει εντελώς νέα σημασία. Δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάμνηση του «Πράγματος», την επ’ αόριστον επανεγγραφή, στις γραμμές της γραφής, στις πινελιές της ζωγραφικής ή στις μουσικές χροιές, της υποταγής στο νόμο του Άλλου. Είτε η υπακοή στο νόμο του Άλλου που μας ασκεί βία είτε η ενδοτικότητα απέναντι στο νόμο του εαυτού που μας οδηγεί στην υποδούλωση της εμπορευματικής κουλτούρας. Είτε ο νόμος του Μωυσή είτε ο νόμος των McDonald’s, αυτή είναι η τελευταία λέξη που η αισθητική του υψηλού εισφέρει στην αισθητική μεταπολιτική. Δεν είναι σίγουρο ότι αυτός ο νέος νόμος του Μωυσή αντιτίθεται στ’ αλήθεια στο νόμο των McDonald’s. Είναι βέβαιο, απεναντίας, ότι εκπληρώνει την καταστολή της αισθητικής και μαζί της πολιτικής προς όφελος αυτού του ενός και μοναδικού νόμου ο οποίος παίρνει σήμερα το όνομα της ηθικής.

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκκρεμές.

 

“A blockquote highlights important information, which may or may not be an actual quote.”

 

Άστεγοι και Κοινωνικός Αποκλεισμός στην Ελλάδα της Κρίσης

Άστεγοι και Κοινωνικός Αποκλεισμός στην Ελλάδα της Κρίσης, Εκδόσεις Τόπος.

.

Παπαδοπούλου Δέσποινα,  Κουραχάνης Νίκος 

SUBHEADING

Άστεγοι και Κοινωνικός Αποκλεισμός στην Ελλάδα της Κρίσης

Το βιβλίο πραγματεύεται τις διαδικασίες κοινωνικού αποκλεισμού που αποτυπώνονται στις ζωές των εξαθλιωμένων, και τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικές πολιτικές επιχειρούν να τις διαχειριστούν. Ζωές οι οποίες δεν καταφέρνουν να απολαύσουν την πολιτισμένη διαβίωση που ευαγγελίστηκαν οι θεμελιωτές της νεωτερικότητας, του αστικού πολιτισμού και κυρίως της μεταπολεμικής συναίνεσης. Ζωές που μετατρέπονται σε αόρατες από τον κυρίαρχο περί ευημερίας λόγο. Ωστόσο υπάρχουν. Και όσο υπάρχουν, υπενθυμίζουν τις αποτυχίες των σύγχρονων καπιταλιστικών δημοκρατιών να εκπληρώσουν θεμελιώδεις προϋποθέσεις του κοινωνικού συμβολαίου που συνυπέγραψαν.

Ο πολλαπλασιασμός αυτών των ζωών στα χρόνια της κρίσης υπερτονίζει τις επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας στη συρρίκνωση του κράτους ευημερίας και την κοινωνική θέση των πολιτών. Θέση η οποία δεν διέπεται πλέον από ισότητα ευκαιριών, πρόσβασης και προοπτικών αναδιανομής πόρων για την άμβλυνση της κοινωνικής ανισότητας. Οι ‘γυμνές ζωές’ πολλαπλασιάζονται και ο πολλαπλασιασμός τους υποδηλώνει ότι η ‘νέα’ κοινωνική πολιτική που κυοφορείται δεν στοχεύει στη διαφύλαξη του μεγαλύτερου ιδεολογικοπολιτικού επιτεύγματος των αστικών δημοκρατιών, την κοινωνική ιδιότητα του πολίτη, αλλά, αντίθετα, στην οριακή διαχείριση της ανθρώπινης επιβίωσης.

 

Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου στο Polis Art Cafe’ στο Polis Art Café (18/01/18)

 

 

 

ΑΠΟ "ΑΓΑΠΗ" ΚΑΙ "ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" // ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ Ε

Από “αγάπη” και “αλληλεγγύη”, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Κ. Ροζάκου

Από “αγάπη” και “αλληλεγγύη”Εθελοντική εργασία με πρόσφυγες στην Αθήνα του πρώιμου 21ου αιώνα

Ένα βιβλίο για τον εθελοντισμό και τον εθελοντή ως ηθικό πολίτη. Οι κρατικές και ευρωπαϊκές πολιτικές γύρω από τον εθελοντισμό στις αρχές του 21ου αιώνα, συμβάλλουν στην ενίσχυση ενός μοντέλου κοινωνικότητας στον δημόσιο χώρο, μιας “κοινωνικότητας πολιτών”. Ωστόσο τα σχέδια για την προώθηση του εθελοντισμού είχαν μικρή απήχηση στην Ελλάδα. Βασισμένη σε συμμετοχική παρατήρηση σε δύο οργανώσεις, τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και την Εθελοντική Εργασία Αθήνας, η παρούσα εθνογραφική μελέτη προτείνει μια εναλλακτική ερμηνεία για την “ατροφικότητα” του εθελοντισμού.
Το βιβλίο επεξεργάζεται δύο διαφορετικά μοντέλα για τον εθελοντισμό: τον “ανθρωπιστικό” και τον “μαχόμενο”. Πολύ πριν από την “έκρηξη της αλληλεγγύης” στην Ελλάδα στον καιρό της “προσφυγικής κρίσης”, το βιβλίο επικεντρώνεται στους εθελοντές και τους ακτιβιστές που βοηθούν πρόσφυγες.

Η “αγάπη”, η “αλληλεγγύη” και η “φιλοξενία” είναι τα κύρια ιδιώματα που συγκροτούν τη δημόσια δράση και τις σχέσεις των εθελοντριών και των ακτιβιστών με τους πρόσφυγες τους οποίους συνδράμουν. Αυτές οι έννοιες βρίσκονται άλλοτε σε αντιστοιχία και άλλοτε σε σύγκρουση με την ηθική υποκειμενικότητα του εθελοντή που προωθείται εκείνη την εποχή. Στο βιβλίο παρατίθενται τα διαφορετικά οράματα που συνθέτουν οι εθελόντριες και οι ακτιβιστές για μια κοινωνία “αγάπης” και “αλληλεγγύης”. (Από την παρουσίαση της έκδοσης).

 

 

Γιούβαλ Νώε Χαράρι

Homo Deus

Μετάφραση Μιχάλης Λαλιώτης 
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Από την παρουσίαση του βιβλίου: 

Μπορεί η νεωτερική εποχή να κατάργησε το Θεό και να έβαλε στη θέση του τον άνθρωπο («πρέπει να σκεφτόμαστε για λογαριασμό μας», «οι ψηφοφόροι ξέρουν καλύτερα», «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», «η ομορφιά είναι υποκειμενική»…), μπορεί τον προηγούμενο αιώνα η ανθρωπότητα να έθεσε υπό έλεγχο το λιμό, τις επιδημίες και τον πόλεμο` σήμερα όμως, που έχει βαλθεί να νικήσει τα γηρατειά και το θάνατο και να βρει το κλειδί της ευτυχίας, νέες θεϊκές δυνάμεις δημιουργίας και καταστροφής παίρνουν τη σκυτάλη. Όσο αποκωδικοποιούμε τη δομή του εγκεφάλου και τον γενετικό μας κώδικα χάρη στη βιοτεχνολογία, την τεχνητή νοημοσύνη και τη επεξεργασία Μεγάλων Δεδομένων, η αυθεντία θα περνάει σε εξωτερικούς αλγόριθμους και οι περισσότεροι άνθρωποι θα γίνονται οικονομικά και πολιτικά ανίσχυροι. Όταν το έξυπνο κινητό μου θα με γνωρίζει καλύτερα απ’ ό,τι εγώ ο ίδιος και ο Μεγάλος Αδελφός θα μπορεί να παίρνει τις καλύτερες αποφάσεις για λογαριασμό μου, οι δημοκρατικές εκλογές, η ελεύθερη αγορά, οι ίδιοι οι άνθρωποι θα είναι εξίσου παρωχημένοι με τα πέτρινα μαχαίρια και τις κασέτες ήχου.

Αν ο 19ος αιώνας, με τη Βιομηχανική Επανάσταση, έφερε την εργατική τάξη, ο 21ος θα δημιουργήσει μια νέα τεράστια τάξη άχρηστων ανθρώπων. Καθώς, μετά από 50.000 χρόνια, ο Χόμο σάπιενς (έμφρων άνθρωπος) θα δώσει τη θέση του στον Χόμο ντέους (άνθρωπο-θεό), ο κόσμος θα αποκτήσει νέους αφέντες και δούλους.

Στο Sapiens, ο Γιούβαλ Νώε Χαράρι μας έδειξε πώς το ανθρώπινο είδος έφτασε να κυριαρχεί στον πλανήτη. Τώρα, στο Homo Deus, με το συνδυασμό επιστήμης, ιστορίας, φιλοσοφίας και πολλών άλλων επιστημονικών κλάδων που τον χαρακτηρίζει, εξετάζει το μέλλον μας παρουσιάζοντας μια εικόνα του αύριο που αρχικά μοιάζει ακατανόητη, αλλά μετά από λίγο γίνεται αναντίρρητη: σύντομα η ανθρωπότητα δεν πρόκειται να χάσει μόνο την κυριαρχία της, μα και το ίδιο το νόημά της.

Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν; Καταρχήν, μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές του σήμερα βλέποντας καθαρά πού μας οδηγούν. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την πορεία της ιστορίας, μπορούμε όμως να επηρεάσουμε την κατεύθυνσή της. Οι προβλέψεις του μέλλοντος θεωρούν συνήθως δεδομένο ότι το αύριο θα μοιάζει κατά βάθος με το σήμερα – θα διαθέτουμε εκπληκτικά νέα τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά οι παλιές ανθρωπιστικές αξίες, όπως η ελευθερία και η ισότητα, θα συνεχίζουν να μας καθοδηγούν. Ο Χαράρι γκρεμίζει αυτές τις υποθέσεις και μας αποκαλύπτει ένα τεράστιο φάσμα εναλλακτικών δυνατοτήτων, με προκλητικά επιχειρήματα σε κάθε σελίδα:

  • Μετά από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια οργανικής ζωής, αρχίζει η εποχή της ανόργανης.
  • Τα κύρια προϊόντα της οικονομίας του 21ου αιώνα δεν θα είναι υφάσματα, οχήματα και όπλα, αλλά σώματα, εγκέφαλοι και διάνοιες.
  • Οι πιο ισχυρές θρησκείες δεν θα γεννιούνται πια στη Μέση Ανατολή αλλά στη Σίλικον Βάλεϊ.
  • Η δημοκρατία και η ελεύθερη αγορά θα καταρρεύσουν όταν η Google και το Facebook θα μας γνωρίζουν καλύτερα απ’ ό,τι γνωρίζουμε τον εαυτό μας
  • H εξουσία θα περάσει από τα μεμονωμένα άτομα στους δικτυωμένους αλγόριθμους.
  • Οι άνθρωποι δεν θα πολεμήσουν με τις μηχανές· αντίθετα, θα συγχωνευτούν μ’ αυτές.
  • Η βιομηχανική επανάσταση δημιούργησε την εργατική τάξη, η επόμενη επανάσταση θα δημιουργήσει την άχρηστη τάξη.
  • Το χάσμα ανάμεσα σε κείνους που θα μπουν στον καινούργιο κόσμο και κείνους που θα μείνουν πίσω θα είναι μεγαλύτερο από το χάσμα ανάμεσα στους Σάπιενς και τους Νεάντερταλ.
  • Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειριζόμαστε τα ζώα δείχνει πώς οι τεχνολογικά αναβαθμισμένοι άνθρωποι θα μεταχειρίζονται εμάς τους υπόλοιπους.

Αυτή είναι η μορφή του καινούργιου κόσμου και το χάσμα ανάμεσα σε εκείνους που θα μπουν σε αυτόν και εκείνους που θα μείνουν πίσω θα είναι μεγαλύτερο από το χάσμα ανάμεσα στις βιομηχανικές αυτοκρατορίες και τις αγροτικές φυλές, μεγαλύτερο ακόμα κι απ’ αυτό ανάμεσα στους σάπιενς και τους Νεάντερταλ.

“Όπως ο πρόδρομός του, με τις εκατομμύρια πωλήσεις, το Homo Deus έχει ένα παγκόσμιο ακροατήριο. Αναλαμβάνοντας από κει όπου σταμάτησε το Sapiens, κοιτάζει μπροστά, εκεί όπου μας οδηγούν η ιστορία, η ηθική και οι γιγαντιαίες επενδύσεις στη βιοτεχνολογία”

Sunday Times Culture 

 

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: 
ΚΩΛΕΤΤΗ 31, 10677 ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ: 210-3806305 
 

Του Κλεάνθη Γρίβα από τις εκδόσεις Ιανός

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS το βιβλίο του Κλεάνθη Γρίβα με τίτλο «Κάνναβη. Μαριχουάνα | Χασίς».

Κάνναβη. Μαριχουάνα | Χασίς

Σε αυτό το βιβλίο, ο Κλεάνθης Γρίβας, με όπλο το πάθος του για την ελευθερία του ατόμου, θίγει με αιχμηρό τρόπο ένα μείζον θέμα της σύγχρονης κοινωνίας, το πρόβλημα των «ναρκωτικών». Χρησιμοποιώντας τις ευρύτατες γνώσεις του, αναλύει τη χρησιμότητα της «παρεξηγημένης» κάνναβης στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου και επιχειρηματολογεί, διαφωτίζοντας το θέμα από όλες τις πλευρές του: την ιατρική-φαρμακολογική, την ιστορική και κοινωνική, την πολιτική και πολιτισμική, την οικονομική και ιδεολογική, τη φιλοσοφική και ηθική πλευρά του.

Από την εισαγωγή:

Για ολόκληρες χιλιετίες η κάνναβη έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση του ανθρώπου ως πηγή ενέργειας, διατροφής και ένδυσης, καθώς και ως θεραπευτικό και ευ­φορικό μέσο. Αλλά εδώ και εξήντα χρόνια τέθηκε υπό κα­θεστώς διωγμού ως απειλή για την ύπαρξή του.

Μέχρι το 1937, η ανθρωπότητα χρησιμοποιούσε την κάν­ναβη για την κάλυψη πολλών αναγκών της καθημερινής ζωής. Μετά το 1937, ιδιοτελείς αυτόκλητοι «προστάτες» της κοινωνίας από τα ναρκωτικά την ανήγαγαν σε «έσχατο κακό» και επέβαλαν την απαγόρευση της καλλιέργειάς της και τη δίωξη των χρηστών της.

Πώς κατέστη δυνατό, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, να με­ταμορφωθεί από ευλογία σε κατάρα ένα φυτό που μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα αποτελούσε μια από τις μεγαλύ­τερες γεωργικές καλλιέργειες στον πλανήτη και σημαντική πρώτη ύλη για την παγκόσμια παραγωγή των μέσων ικα­νοποίησης πολλών αναγκών της καθημερινής ζωής; Αυτό το κρίσιμο ερώτημα απαιτεί μιαν απάντηση, η οποία δεν είναι δυνατό να εμποδίζεται επ’ άπειρον από τα συνδυασμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από την απαγόρευση της κάνναβης και τον διωγμό των χρηστών της.

Κλεάνθης Γρίβας

Ο συγγραφέας, Κλεάνθης Γρίβας

Ο συγγραφέας 

Ο Κλεάνθης Γρίβας (1944) είναι ψυχίατρος-νευρολόγος, διδάκτωρ Ψυ­χιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. Σπούδασε Ιατρική και Κοι­νωνιολογία και είναι συνεργάτης πολλών περιοδικών και εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και η Ελευθεροτυπία (μέχρι τις 4.2.2002). Υπήρξε συντάκτης της «Έκθεσης για τα Ναρκωτικά» της Ειδικής Επι­τροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1986).

Λίνα Σόρογκα


Λίνα Σόρογκα

Η Λίνα Σόρογκα, επικοινωνιολόγος και συγγραφέας, γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Εργάστηκε στο Μανχάταν σε εμπορικά και γυναικεία περιοδικά (Middle East Business, Prestige κ.ά.) και στην ΕΡΤ ως δημοσιογράφος – υπεύθυνη για την επιμέλεια και παρουσίαση του δελτίου ειδήσεων στα αγγλικά στην ΕΡΤ2 («News in Brief») και επικεφαλής της Υποδιεύθυνσης Μάρκετινγκ και Έρευνας Αγοράς για την ΕΡΤ (τηλεόραση – ραδιόφωνο), με ειδίκευση στον τομέα μελετών και ανάλυσης τηλεοπτικής συμπεριφοράς του κοινού. Ως μέλος της επιτροπής ερευνητών των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών σταθμών στην Ευρώπη (GEAR – Group of European Audience Researchers), συμμετείχε ως ομιλήτρια σε διεθνή συνέδρια επικοινωνίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 2007 εργάζεται στον Δήμο Κηφισιάς ως εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ. ΚΕΜΜΕ (Κέντρο Έρευνας και Μελέτης της Μικρασιατικής Ερυθραίας), με αντικείμενο την παρουσίαση βιβλίων λογοτεχνίας. Έχει συγγράψει τα βιβλία Μαυσωλείο παιχνιδιών (διηγήματα – εκδόσεις Πλέθρον, 2012) και Αφουγκράσου το κοινό, η τέχνη μιας ουσιαστικής επικοινωνίας – Οδηγός στρατηγικής για τη δημόσια τηλεόραση (εκδόσεις Παπαζήση, 2010), το οποίο διδάχθηκε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ. Έχει μεταφράσει βιβλία, ενώ άρθρα και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες (Η Καθημερινή, Το Βήμα, Έθνος) και λογοτεχνικά περιοδικά (Δέκατα, Poetix, Diastiho.gr, Fractal κ.ά.).

Χρυσά Λούπινα

Ιανουάριος 2001. O Δημοσθένης Δοξαράς, καταξιωμένος πια συγγραφέας, βρίσκεται στην Πράγα, προσκεκλημένος του Εθνικού Θεάτρου για την πρεμιέρα του έργου του. Στο τέλος της θριαμβευτικής βραδιάς επιστρέφει στο ξενοδοχείο, όπου λίγο αργότερα, μέσα στην παγωμένη νύχτα, αρχίζει να ξετυλίγεται σαν φιλμ το παρελθόν: τα παιδικά του χρόνια στο χωριό, η θηριωδία του πολέμου, η μεταπολεμική πρωτεύουσα, ο συμβατικός του γάμος αλλά και οι φλογεροί έρωτες, η καταφυγή στη Μασσαλία την εποχή της δικτατορίας. Μια ζωή σαν μυθοπλασία, όπου η αναγνώριση αλλά και η μοναχικότητα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του πάθους του για τη γραφή. Μια ζωή ταγμένη στο ίδιο πάντα όραμα. 

Ένα κοινωνικό δράμα και ταυτόχρονα ένα κοσμοπολίτικο μυθιστόρημα, όπου ο μύθος μπλέκεται με την ιστορία, το φανταστικό συνομιλεί με το πραγματικό, από τη Μάνη της δεκαετίας του ’40 μέχρι τη σύγχρονη Αθήνα.

 

Παρίες ανάμεσα στους παρίες

Παρουσίαση βιβλίου της Κατερίνας Μάτσα

ΟΙ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΕΙΣ ΜΕ ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ είναι οι διπλά «αποκλίνοντες», οι διπλά στιγματισμένοι άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, στην πλειονότητά τους νεαρής ηλικίας, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, που ο αριθμός τους μεγαλώνει καθημερινά, αποδέκτες μιας βάρβαρης, ρατσιστικής αντιμετώπισης από τους θεσμούς και τους φορείς, παρίες ανάμεσα στους παρίες. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνται ανεπιθύμητοι από τις ψυχιατρικές δομές –δημόσιες και ιδιωτικές– και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Είναι οι περιπτώσεις που παραπέμπονται από τη μια υπηρεσία στην άλλη, ακόμα και όταν έχουν το χαρακτήρα του επείγοντος, ακόμα και έπειτα από μια απόπειρα αυτοκτονίας ή άλλη πράξη απελπισίας. Τα ψυχιατρικά νοσοκομεία «δεν δέχονται τοξικομανείς». Οι θεραπευτικές κοινότητες κατά κανόνα, εκτός κάποιων εξαιρέσεων, «δεν δέχονται ψυχιατρικά περιστατικά». Τελικά, κανείς δεν γνωρίζει πού ανήκουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

Για όσους λοιπόν φαίνεται πως δεν ανήκουν πουθενά, όσους δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν, τους παρίες της κοινωνίας, του ψυχιατρικού συστήματος και των προγραμμάτων απεξάρτησης, για αυτούς γίνεται λόγος σε αυτό το βιβλίο. Για εκείνους που όλοι τούς θεωρούν «δύσκολους ασθενείς», «χωρίς αίτημα θεραπείας», «με κακή πρόγνωση» και ως προς την ψυχική διαταραχή και ως προς την απεξάρτηση. Για όσους η κλινική μας εμπειρία αποδεικνύει ότι η θεραπευτική σχέση μέσα στο κατάλληλο θεραπευτικό πλαίσιο, όπου λειτουργεί ένας «αστερισμός ομάδων», κατά την έκφραση του Félix Guattari, με κύριο εργαλείο την ψυχοθεραπεία και την Τέχνη σε διαλεκτική σχέση, μπορεί να διαμορφώσει όλους τους όρους θεραπείας, δηλαδή τη μεταμόρφωσή τους σε κοινωνικά υποκείμενα, υποκείμενα χειραφέτησης και υποκείμενα δημιουργίας, χωρίς εξαρτήσεις και χωρίς ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις.
 Στο βιβλίο παρουσιάζονται κάποιες κλινικές περιπτώσεις, αντιπροσωπευτικές των ψυχιατρικών νοσολογικών οντοτήτων που συναντάμε πιο συχνά σε αυτόν το χώρο (ψυχώσεις, συναισθηματικές διαταραχές, παθολογικές προσωπικότητες).

 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί
στο Αμφιθέατρο «Α. Τρίτσης»
στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
(Ακαδημίας 50, Αθήνα) την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018, στις 19.30.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι :

ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ, συγγραφέας

ΑΜΑΛΙΑ ΑΤΣΑΛΑΚΗ, δρ κλινικής ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια

ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ, ηθοποιός –σκηνοθέτις

και η συγγραφέας 

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός ΛΟΥΚΙΑ ΠΙΣΤΙΟΛΑ