Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΣΚΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ 2019
Η άγρια αχλαδιά
(4.5 / 5)
- Δραματική
- 2018
- 188′
- Σκηνοθεσία Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν με τους: Σερκάν Κεσκίν , Ντογκού Ντεμίρκοϊ , Μουράτ Σεμσίρ
Ταινία της εβδομάδας 03-10/01/19
Ήρωας στην Άγρια Αχλάδια» είναι ένας νεαρός ο οποίος επιστρέφει απρόθυμα μετά τις σπουδές του στο χωριό που μεγάλωσε, και στο σπίτι των γονιών του, φιλοδοξώντας να αποφασίσει τι θα κάνει με το μέλλον του και να προσπαθήσει να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Καθώς οι μέρες περνούν, ο Σινάν (όπως είναι το όνομα του ήρωα) περιπλανιέται στον σχεδόν ασφυκτικό μικρόκοσμο του χωριού του, συναντά συγγενείς και φίλους και σιγά-σιγά συνειδητοποιεί τόσο την αντιπάθειά του για το μέρος που τον περιβάλλει όσο και για τον πατέρα του- έναν ανεύθυνο καθηγητή και οικογενειάρχη, πνιγμένο στα χρέη και με αδυναμία στον τζόγο.
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:
Διαβάστε εδώ την κριτική της ταινίας από τον Γιάννη Ραουζαίο:
Για άλλη μιά φορά ο Νουρίζ Μπιλγκέζ Τζειλάν αποδεικνύεται ένας τεράστιος δημιουργος του σύγχρονου σινεμά. Η χρήση των συμβολισμών φτάνει σε δυσθεώρητα επίπεδα κινηματογραφικής δημιουργικής πράξης, πρός όφελος μιάς βαθύτατης και ποιητικής αλλά συνάμα πολύ σκληρής πραγματικότητας της σύγχρονης Τουρκίας. Ξανά αγαπημένα του θέματα, όπως η πραγματικότητα στην επαρχία, αλλά και ταυτόχρονα τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων σήμερα κυριαρχούν.
Οι συνθήκες ζωής και συνύπαρξης τόσο διαφορετικών ανθρώπων και δομών μεταξύ τους, δημιουργούν ένα κουβάρι εξελίξεων και περιγραφών που αλληλοσυμπλέκονται μεταδίδοντας κατευθείαν στον ψυχισμό του θεατή μαγεία αλλά και άγχος διάσπαρτο σε όλο τον ιστό της ταινίας. Είναι επίσης φορές που μέσα από εξαιρετικούς διαλόγους που πότε φλερτάρουν με τον υπαρξισμό και την κριτική ενάντια στην κενολογία ενός μεγάλου κομματιού της σύγχρονης τέχνης, και άλλοτε με την ψυχαναλυτική ενδοσκόπηση(η σκηνή με τον “Δούρειο ίππο” που κρύβεται για λίγο ο κεντρικός χαρακτήρας, ή σκηνές από κάποια αυτοκτονία,παράξενα φλάσμπακ ανάμεσα στο όνειρο και τη πραγματικότητα πότε με τα μυρμήγκια στο πρόσωπο του μωρού πατέρα του και πότε με κάποιο encounter με χαρακτήρες που τους είχαμε συναντήσει σε ρεαλιστικά πλαίσια νωρίτερα) που ο Τζειλάν μας μεταφέρει αυτούσιο και πλήρες έντασης ένα πολυπρισματικό ψηφιδωτό μιάς κοινωνίας σε βαθιά κρίση που οι επιλογές που της διανοίγονται δεν είναι παρά αυτές κάποιου είδους κατάρευσης ή ακρείων ενεργειών.
Η μεγάλη διάρκεια της ταινίας δεν είναι εμπόδιο φυσικά αλλά αντίθετα συνεργεί στην ολοκλήρωση του πλέον μεσού έργου του σκηνοθέτη καθώς δεν αφήνει τελικά τίποτε απέξω από το σχόλιο και την δύναμη της κριτικής του.
Υπάρχει διέξοδος σε όλο αυτό θα αναρωτηθεί ο θεατής καθώς βήμα-βήμα βρίσκεται περικυκλωμένος στην διήγηση αυτού του κόσμου σε κατάσταση εξόδου; Ο Τζειλάν μοιάζει να αφήνει κάποιες πύλες ανοικτές κοιτάζοντας προς την την πράξη και το έργο κάποιων σε διαρκή πόλεμο με την βαρβαρότητα του περιβάλλοντος τους νέων ανθρώπων. ίσως όπως μας είχε πεί σε συνέντευξη στο παρελθόν, μέσα από την περιγραφή του πόνου και μέσα από ένα χιούμορ σε στιγμές μαύρο-κατάμαυρο, κάποιος να ευαισθητοποιηθεί, κάποιος να πιστέψει.
Κάποιος πιστεύοντας , να κάνει την πίστη του τελικά πράξη!