Δύο γυναίκες, δύο παράλληλες ιστορίες

Στο φετεινό 59ο Δ.Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τις δύο κατά τη γνώμη μας σημαντικότερες γυναικείες ερμηνείες. Οι πρωταγωνίστριες του “Η Δουλειά της” του Ν. Λαμπώ και το “Μει-Λι” του Ζού Ζού, δηλαδή η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και η Τσί Γούν, κυριολεκτικά μαγνήτισαν το βλέμμα μας και μας μετέδωσαν με μοναδικό τρόπο τα δραματικά συμβάντα στον βαθιά καταπιεσμένων από του περίγυρους τους αλλά και από την ευρύτερη κοινωνική συνθήκη που βρίσκονται, ζουν και εξελίσσονται οι χαρακτήρες τους.

Δύο γυναίκες της εργατικής τάξης λοιπόν η μία στην Κίνα και η άλλη στην Ελλάδα, υπάρχουν και επικοινωνούν εξωκειμενικά μεταξύ τους προτείνοντάς μας δύο πορτραίτα με εξαιρετικό βάθος δραματουργικά αλλά και ταυτόχρονα δύο εξαιρετικά ψυχογραφήματα.

Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στο ρόλο της 37χρονης Παναγιώτας (για τον οποίο μάλιστα τιμήθηκε με το βραβείο ερμηνείας του 59 Δ.Φ.Κ.Θ) ερμηνεύει υποδειγματικά μία σχεδόν αναλφάβητη γυναίκα, που έχει έρθει μαζί με τον σύζυγο της από την επαρχία, έχει δημιουργήσει οικογένεια με δύο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι, και δοκιμάζεται σκληρά όχι μόνον από την οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει σκληρά το οικονομικό στάτους του σπιτιού της, αλλά και από την καταπιεστική πατριαρχική σχέση στην οποία την υποβάλλει ο άντρας της, δίπλα στην βαθιά υποτιμητική ματιά που της επιφυλάσσει η κακομαθημένη κόρη της. Η Τριανταφυλλίδου χτίζει το ρόλο της μέσα από στιγμές όπου έχουμε την ευκαιρία να την δούμε να μεταμορφώνεται από μια νοικοκυρά στα πρόθυρα κατάθλιψης σε ένα πλάσμα το οποίο σιγά-σιγά αρχίζει να επενδύει σε κάποιο μέλλον που θα προέρχεται πλέον αποκλειστικά από εκείνη. Φυσικά η κοινωνική συνθήκη σύντομα βρίσκεται ύπουλα να δημιουργεί έναν κλοιό εκμετάλλευσης όπου η καλοπροαίρετη Παναγιώτα, θα βρεθεί κάποια στιγμή να αντιμετωπίζει τις συνέπειες της όλο και περισσότερο στην καθημερινότητα την δική της και των άλλων. Ο ρόλος της Παναγιώτας, πέρα από το ότι ανοικτά προβάλει τα πολλαπλά επίπεδα της εκμετάλλευσης μιας σύγχρονης εργάτριας στην  Ελλάδα και όχι όπως έχουμε συνηθίσει σε διάφορες άλλες παραγωγές, μιάς εργαζόμενης σε γραφείο της μεσαίας τάξης, είναι ταυτόχρονα και ένας ρόλος ενδοσκοπικός, με την ηρωίδα, εσωστρεφή αλλά  και ευαίσθητη, να επιδιώκει σιωπηλά τις ρήξεις και τις τομές που όλη η πραγματικότητα μόνον ως φαίνεσθαι έμοιαζε, έως την στιγμή της πρόσληψής της έστω ως καθαρίστριας σε ένα Mall, να της υπόσχεται. Η Τριανταφυλλίδου επιτυγχάνει μιά σπάνια εξισορρόπηση οικονομίας και υπόγειας έντασης στον ρόλο της ως Παναγιώτας, διατηρώντας ταυτόχρονα την διαρκώς υποβόσκουσα όχι μόνον προσωπική και υπαρξιακή αλλά και πολιτική διάσταση που αυτός ο χαρακτήρας-σύμβολο εκπέμπει και αποπνέει.