To ΦΚΘ συναντά το CineDoc

“Δεσπόζουσα θέση κατέχει το αφιέρωμα στο 1968 με επιλογές που τονίζουν τόσο την δυναμική της μνήμης όσο και την εν συνόλω πραγματικότητα αυτής της ιδιαίτερης χρονιάς που σηματοδοτεί το αποκορύφωμα μιας ευρύτατης πολιτικής και πολιτιστικής επανάστασης που άλλαξε σαν σεισμός μεγάλων διαστάσεων την κοσμοεικόνα της εποχής.”

Ανταπόκριση από το 20ο Φεστιβάλ Ντοκυμανταίρ Θεσσαλονίκης

Του Γ. Ραουζαίου

Άκρως ενδιαφέρον όπως πάντα το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης συμπληρώνει φέτος τα 20 χρόνια παρουσίας, με σειρά εκλεκτών καλεσμένων αλλά και ένα  σύνολο ταινιών από. τις καλύτερες επιλογές τεκμηρίωσης της προηγούμενης χρονιάς αλλά και άλλων ετών.

Δεσπόζουσα θέση κατέχει το αφιέρωμα στο 1968 με επιλογές που τονίζουν τόσο την δυναμική της μνήμης όσο και την εν συνόλω πραγματικότητα αυτής της ιδιαίτερης χρονιάς που σηματοδοτεί το αποκορύφωμα μιας ευρύτατης πολιτικής και πολιτιστικής επανάστασης που άλλαξε σαν σεισμός μεγάλων διαστάσεων την κοσμοεικόνα της εποχής. Σε αυτό το πλαίσιο ξεχωρίζουμε ταινίες όπως το “δεν ξεχνάμε δεν συγχωρούμε” του Ρίτσαρντ Ντίντο με θέμα την εξέγερση των φοιτητών στο Μεξικό που οδήγησε το 1968 σε μια φοβερή αιματηρή καταστολή, καθώς και τα “Καλοκαίρι στην Ναρίτα”  του Σίνζουκε Ογκάουα όπου οι κάτοικοι ενός ιαπωνικού χωρίου συγκρούονται με τις δυνάμεις του κράτους, απέναντι στην κατασκευή ενός αεροδρομίου, σύγκρουση που καταλήγει σε ένοπλη αντιπαράθεση δυνάμεων όπως οι “ταξιαρχίες νέων” με την αστυνομία, συγκρούσεις οι οποίες αποτελούν προέκταση  της δράσης του εξαιρετικά ριζοσπαστικού κομματιού της ιαπωνικής κοινωνίας που προερχόταν από τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και που ένα κομμάτι αργότερα θα οδηγήσει στην δημιουργία του ιαπωνικού ερυθρού απελευθερωτικού στρατού, και ¨”αμερικανική επανάσταση 2″ του Χάουαρντ Άλκ, με την κινηματογράφηση της προσπάθειας για σύμμειξη του λευκού και του μαύρου κομματιού του αμερικανικού movement απέναντι στον τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα , δεσπόζον στη συγκεκριμένη κοινωνία ως δυναμική βάση της λήψης πολιτικών αποφάσεων ιδιαίτερα εκείνη την περίοδο με τον πόλεμο του Βιετνάμ να μένεται. 

 

Άλλες ενδιαφέρουσες ταινίες εκτός από το πολυαναμενόμενο σήμερα “Golden Dawn Girls” με θέμα τρεις γυναίκες που προέρχονται από  τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού νεοναζιστικού κόμματος, είναι και το “Walthaim Waltz” με αναφορά στον υποψήφιο για πρόεδρο της Αυστρίας το 1986 Κούρτ Βάλτχαιμ, με ναζιστικό και αντισημιτικό παρελθόν, ενώ στην εξαιρετική δουλειά τους για την περίοδο 1941-1944, “Οι παρτιζάνοι των Αθηνών”, η Γιάννης Ξυδάς και Ξενοφώντας Βαρδαρός, αποτυπώνουν με μορφή συγκλονιστικής μαρτυρίας, της αποκλειστικές συνεντεύξεις αγωνιστών της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΣ Αθηνών και της ΟΠΛΑ, ανδρών και γυναικών που δημιούργησαν σε μια από τις πλέον 

 

SUBHEADING

 

δύσκολες συνθήκες της ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας, ένα δίκτυο μάχης και αγώνα σε όλα τα επίπεδα απέναντι τόσο στους ξένους κατακτητές όσο και ενάντια στον Γερμανοιταλικό Ναζισμο-Φασισμό και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Θα ήθελα να συνεχίσω για λίγο ακόμα στον χώρο του πολιτικού ντοκιμαντέρ αναφερόμενο στο πόνημα της Α.Βαρντά για την ιστορία και την συγκρότηση των Μαύρων πανθήρων, καθώς και το “Angkar” της Νιρι Αντελίν Χέι που ανατέμνει μια βάρβαρη και αποτρόπαια στιγμή στην ιστορία της Καμπότζης, δηλαδή την περίοδο της κατάληψης της εξουσίας απο τους ερυθρούς Χμέρ και τον Πόλ Ποτ με την  δολοφονία με τον χειρότερο και πλέον βάναυσο τρόπο 3.000.000 Καμποτζιανών, σε αγροτικά στρατόπεδα αναμόρφωσης-θανάτου. Άνγκαρ ήταν το αρχαίο όνομα που επέλεξε το Κ.Κ.Καμπότζης για να αναδείξει την ιδιαίτερη σύνδεση με την παράδοση που η “νέα” κοινωνία που οικοδομούσε θα είχε ως κινητήριο μοχλό. Φυσικά μια τέτοια ιδεολογική φενάκη που θα έκανε τον Κ.Μαρξ να αυτοκτονήσει στο σπίτι του στο Λονδίνο εάν προέβλεπε πως θα χρησιμοποιούσαν κάποιοι την θεωρία του, δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει σε εκατόμβες θυμάτων στο όνομα της “σιδηράς ιστορικής αναγκαιότητας”. Στην ταινία ο πατέρας της σκηνοθέτιδος συναντιέται μετά απο δεκαετίες με άτομα που άνηκαν στην Άνγκαρ-Κ.Κ.Κ, σε μια  επώδυνη αναψηλάφιση μνήμης .
Πολύ ενδιαφέροντα είναι και τα τμήματα του φεστιβάλ με ταινίες V.R (ήδη στο αθηναικό Afrofuturism της Στέγης, είχαμε ένα πρώτο αφιέρωμα σε αυτό το νέο είδος οπτικής εμπειρίας και όχι μόνον), όπως και τα αφιερώματα  στην μεγάλη δημιουργό Αμνιές Βαρντά, στον τεχνολογικό φουτουρισμό του τμήματος Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος και ταινίες πάνω στο Trans και Post Humanism όπως το Cyborγ μέσα μας του Ράλφ Ντουράντ Τόραντ, την Βερενά Παραβέλ και τον Λουσιάν Καστέλ Τέιλορ, καθώς και η θεματική των μουσικών ντιοκιμαντέρ με το αντίστοιχο για την Σόουλ και τον Ρουίτσι Σακαμότο αλλά και την βιογραφία-αναφορά στην Μαριάν Φέηθφουλ, να κυριαρχούν. Το διάρκειας 135λεπτών ντοκιμαντέρ για τον Κλάπτον θα μπορούσε να είναι στην πρώτη τριάδα αν η προσέγγιση του δεν παρέμενε, παρά τον όγκο των πληροφοριών και του υλικού, αρκετά συμβατική για την απρουσίαση μιας προλιφικής προσωπικότητας του Ροκ.

.

 

Leave a Reply